Oman: Het groene paradijs van het Midden-Oosten

Mijn gids Hamad geeft me een hand en neemt me mee de bergen in. De bergen? Huh? Ik ben toch in het ‘woestijnland’ Oman? Het landschap wordt steeds groener en mijn verwondering steeds groter. Hier is iets bijzonders aan de gang.

De weg voert naar de Qara Mountains, dwars door een paradijselijk landschap. Achter een kleine moskee ontdek ik een graf, waar volgens de overlevering de profeet Job begraven ligt. Net als in de moskee laat je je schoenen buiten staan. Binnen bevindt zich een graf van ongeveer anderhalve meter breed en vier meter lang, overdekt met een groene satijnen doek.

Hamad vertelt me over de profeet en laat me een ‘familieboom’ zien die begint bij Adam. De ‘boom’ splitst zich halverwege. Links via Abraham en Isaak naar het Jodendom en christendom.

Hij eindigt bij Jezus, en rechts via Abraham en Ishmael naar de Islam die eindigt bij Mohammed. De verschillende religies liggen echt niet zover uit elkaar als we vaak denken.

Als Hamad met een zingende stem een vers uit de Koran voor me opleest word ik oprecht stil. Ik voel me blij dat hij me daarin wil betrekken en het me laat meebeleven.

Naast het graf is een ommuurd gedeelte dat, aldus Hamad, de restanten vormt van een kerkje uit 1600 na Chr. Voorheen werd er gebeden in de richting van Jeruzalem, nu in de richting van Mekka.

Naast het kerkje, anderhalve meter diep in een put, de voetafdruk van Job, die naar mijn gevoel wel wat aan de grote kant is. “Mensen waren vroeger veel groter…” is de verklaring van Hamad. Ik knik begrijpend…..

Ik sta in een overweldigend landschap waar de bergen zijn overdekt met een groen tapijt. Er hangt mist in de vallei door het vele regenwater dat hier de afgelopen weken is gevallen. Soms ontstaan er zelfs riviertjes en watervallen. Het is met recht paradijselijk, zoals Hamad me had beloofd. Ik pak even mijn momentje en ga op een rotspunt zitten genieten.

Op een heuvel spelen kinderen met een vlieger. Ik wil de Omani graag ontmoeten, ik waag me aan de klim. Bovenop zie ik een groepje kinderen, twee vrouwen en iets verderop zit een man die me wenkt. “Welcome!” klinkt het al van verre. We raken aan de praat. Hij zegt: ,,Kom er bij zitten.” Al snel komt een van de kinderen me een kop thee brengen.

Ik ben vooral geïnteresseerd in het leven van de Omani. Het gesprek komt op het ‘samenleven’ in Oman en de wijze lessen van de sultan, die steeds met ‘His Majesty’ wordt aangeduid. Vooral het respect voor andermans geloof en het waarderen van elkaar en elkaars waarden staat hoog in het vaandel bij de Omani.

Dat geldt ook voor de hulp aan de medemens. Ongeacht van welke afkomst of geloof. Daar kunnen we nog een hoop van leren, bedenk ik me. Hij brengt het dan ook onvoorwaardelijk in de praktijk. Ik ben geroerd door zijn verhaal.

Hij is erg bezig met de toekomst. Meer en meer bomen verdwijnen hier; door het extreme droge klimaat, maar ook doordat bomen worden gebruikt voor meubels bijvoorbeeld. “Zie je die netten hangen op de volgende bergtop?” vraagt hij. “Daar vangen we de ochtendmist mee op. Zodat we net geplante olijfbomen van water kunnen voorzien.”

Een ingenieus systeem dat blijkbaar werkt want er staan zo’n 7.000 olijfbomen op de heuvel. “We hebben nu vijf van dit soort projecten!” zegt Ali Bait Said me trots. Ook geeft hij leiding aan een luipaardproject. Ik moet glimlachen, ja dat is wel dezelfde als in Afrika, dus ik zat er niet zo ver vandaan. Het dier is hier uiterst zeldzaam, er zijn er hier minder dan 200. ,,Ik vang de dieren en geef ze zenders. Parkwachters volgen ze, zodat we weten wat deze dieren doen.”

Ali kijkt om zich heen. Hij verwacht zijn broer en ook zijn andere vrouw (hij heeft er drie) met zijn kinderen. “Wil je met ons mee eten? We gaan zo picknicken,” vraagt hij. Ik ben blij verrast met zijn uitnodiging, maar moet helaas verder.

Door het groene landschap rijden we over een pas nieuw aangelegde weg door de bergen. De wegen in Oman zijn goed te noemen. Ze worden niet alleen gebruikt door automobilisten, maar ook door de kamelen (die natuurlijk eigenlijk dromedarissen zijn).

Ik volg ze een stukje en ben verbaasd. Overal zie ik groene berghellingen met daarop een grote groep, wat ongemakkelijk lopende kamelen. Logisch, ze voelen zich beter thuis in het mulle woestijnzand dan op de steile hellingen. Al redden ze zich prima. Het is bizar, ik zag ze ook al op het strand, met hun poten in het water. Ze kijken wat nors naar mij. Dat kan ik ook. Dit is genieten.

In een rotsachtig gedeelte staan ineens verweerde bomen met grillige takken. Het blijken de wereldberoemde ‘frankensence-bomen’ te zijn. De Latijnse naam is Boswellia; van het hars van deze bomen wordt wierook gemaakt. Je ruikt het al als je bij de boom in de buurt komt. Terwijl ik nog wat om me heen kijk, zie ik ineens een flinke schorpioen. Dit is even schrikken.

“Wil je ‘gewoon’ of traditioneel eten?” vraagt Hamad glimlachend. En min of meer naar de bekende weg. “Omani-food please!” Mijn antwoord is duidelijk. Ik eet het liefst naar de gebruiken van het land waar ik ben. In dit geval stuurt Hamad de auto naar een tentje langs de weg waar boven een grote gril met gloeiend hete stenen grote lappen vlees in open lucht hangen.

Eens vragen wat de pot schaft. Er staat kameel op het menu, evenals kip, rijst en Arabisch brood. Hamad laat het zich hoorbaar smaken. Het is genieten en dat voor een bedrag van nog geen 10 euro (voor twee). Daarna moet ik alweer kiezen: Café Arabica of een kop verse thee. Het is me duidelijk. “Be in Oman, eat like the Omani!”

Een reis naar Oman is anders. Een andere cultuur, ander eten en ander klimaat. Zeker als je in de monsoontijd gaat, oftewel het regenseizoen. Ik had iets gehoord over dit groene paradijs, en wilde er daarom heen. Maar online is er opvallend weinig over te vinden. Iets wat Maarten, de winnaar van de Win-Actie Op Reis met een Reisjournalist ook al opviel. ,,Ik wilde me voorbereiden op de reis, maar kon bijna niets vinden.”

Bij aankomst in Salalah neem ik met hem het programma door. En vertel ik hoe ik normaal werk op dit soort reizen. Het programma heb ik vooraf samen gesteld, en zit overvol. Het is erg divers; met bergen, strand en woestijn. Een gids rijdt ons rond met een huurauto, om zoveel mogelijk te zien van dit gebied.

We reizen met een blocnote en pen, en natuurlijk een camera. En ik vertel hem dat ik vooraf de doelgroep bepaal. ,,Ik vraag me altijd af; wie zou er geïnteresseerd zijn om naar Oman af te reizen? De avontuurlijke reiziger wil dit wel ervaren, dus schrijven we het voornamelijk voor hem/haar. Met leuke anekdotes, bijzondere weetjes en de juiste sfeerbeschrijving.
 
Net zoals ik vaak doe, mag Maarten in de avond de belangrijkste dingen uit schrijven. Schrijven is echt wel lastig voor hem; er gebeurt op een dag zoveel. Daarnaast moeten we alles voorbereiden voor de volgende dag, zoals de juiste kleding en dat alle apparatuur is opgeladen. De volgende ochtend bij het ontbijt bespreken we de teksten. Meer en meer stopt hij zijn gevoel er in.

Het programma is flexibel. Als we iets bijzonders zien kunnen we stoppen, met mensen spreken of bijvoorbeeld foto’s maken. Al nemen we bewust voor de foto’s de tijd. Maar niet zoveel als Maarten gewend is. Mijn motto is: De juiste foto moet in vijf minuten kunnen worden gemaakt. En de kans dat we terug komen op dezelfde plek bij een zonsondergang bijvoorbeeld is klein.

,,Eerst even een kwartiertje om ons heen kijken,” zeg ik als we een souk bereiken. Maarten is gewend meteen foto’s te gaan maken, maar bij een reisverhaal zijn de artikelen leidend. Het gevolg is dus dat we alle informatie ter plekke moeten verzamelen. Dus veel mensen spreken, hun namen noteren en de leukste uitspraken opschrijven. En ik leg uit dat doorvragen van groot belang is als je met mensen praat.

,,De foto’s vergezellen het verhaal en niet andersom. Dan versterkt het de tekst. Dus moeten we nadenken welke foto’s we willen.” Maarten knikt, het is even wennen voor hem, maar al snel heeft hij het onder de knie. ,,Dit is hard werken,” lacht hij ergens tussen door.

Grote vraag bij de artikelen was, hoe maak je een foto die het paradijs in een keer laat zien? ,,Het is zo groen, het lijkt wel regenwoud. Dus wil ik er mensen bij hebben in traditionele Oman-kleding, zodat de lezers zich zullen verbazen. Anders kan de foto in Costa Rica of donker Afrika zijn gemaakt,” zeg ik tegen Maarten. Hij is het er mee eens. De foto past perfect bij het artikel.

Ik ben altijd wel op zoek om mijn grenzen te verleggen en kennis te vergaren. Zo volgde ik onlangs een workshop bruidsfotografie terwijl ik echt geen trouwerijen ga fotograferen.

Dit ligt echter veel dichterbij me en ik heb dan ook genoten van deze buitengewoon leerzame week. Zeker van het reizen en de ontmoetingen in Oman.

Over de fotografie zat ik niet in, maar schrijven was echt nieuw voor me. Ik schrijf wel eens een kort stukje bij een foto op mijn weblog of Facebook-pagina. Nu moest ik echt een reisartikel gaan schrijven… Ga er maar aanstaan. Uitdaging dus!

Voor een fotograaf is het best even wennen en aanpoten om een ervaring niet alleen in beeld weer te geven, maar ook in woord. Na terugkomst in het hotel even opfrissen, eten en dan tot middernacht achter de laptop om de aantekeningen van die dag te combineren met mijn beelden. Het zwembad heb ik dus helaas niet gezien. Maar dat is niet zo erg. Ik was gekomen om te leren, en dat heb ik zeker gedaan.

Gelukkig kreeg ik gedurende de reis veel feedback van Corno: “schrijven vanuit je emotie!” heb ik meerdere malen te horen gekregen. Dat lijkt makkelijker dan het is, maar voor mij een mooi leerproces. Steeds weer nieuwe informatie en tips. “Heb je dit gezien? Heb je dat gevraagd? Hoe zit het met…..?” enz. Het hoeft ook niet makkelijk te gaan, het gaat om het resultaat.

De begeleiding van Corno is professioneel en direct, maar duidelijk. En dat mag ik wel. Zijn jarenlange ervaring met reisjournalistiek is een bron van kennis waar ik uit mocht putten. Langzaam maar zeker ontstond er dan ook uit mijn registerende aantekeningen een ‘verhaal’. Herschrijven, herschrijven en herschrijven……

Als je een week met elkaar op stap bent is het zeker niet onbelangrijk dat je plezier hebt. En dat hebben we zeker gehad. We hebben heel wat afgelachen.

Een bijzonder, mooie, avontuurlijke en zeker erg leerzame week op een droomlocatie. Voor mij een mooie kennismaking met reisjournalistiek die (zeker, voor wat betreft het schrijven) een echte uitdaging was die ik met plezier ben aangegaan.

Ik hoop zeker de opgedane ervaring in de toekomst te mogen gaan gebruiken.