De herfstkleuren van Slovenië

Elke stap dat ik dichter bij de waterval kom levert meer water op. Ik word kletsnat, maar het is niet van de regen. De mist die de beroemde Savica-waterval geeft is immens.
 
Zoveel water, wat een geweld. Dat is het voordeel als het een dag eerder heeft geregend. Al is een foto maken wel een uitdaging. Het water heeft wel een voordeel: niemand gaat voor me staan om een selfie te maken.
 
Savica is volgens velen de mooiste waterval van Slovenië. Hier wringt het water zich door de rotsen van de bergen. Om met veel geweld 78 meter naar beneden te storten. Ik zie ook een tweede waterval; links van de grotere.
 
Het zonnetje breekt door de bomen. Ik zie blauwe plekken verschijnen in de wolken. De warmte is voelbaar. Het past bij deze reis, al is hij maar net begonnen. Een reeks van intense momenten met Moeder Natuur.

De waterval ligt in de buurt van het meer van Bohinj. Dit meer is een heerlijk alternatief voor het beroemde meer van Bled, dat op een half uurtje rijden ligt. Het is hier rustiger en zeker in het najaar mooier.
 
De diverse soorten bomen zijn net een schilderpalet. Ik zie bladeren van loofbomen met geel en rood, maar ook naaldbomen zoals de lariks die opvallend geel zijn. De kleuren lopen door elkaar heen; chaotisch mooi.

Bled is eigenlijk in het hoogseizoen nauwelijks te bezoeken. Het beroemde meer met het eiland, het klooster en de achterliggende bergen is simpelweg te druk. Mensen die in de rij staan voor een selfie, de karakteristieke houten bootjes overvol. 

Ik heb het zelf helaas gezien een paar jaar geleden. De sfeer was weg. Pas toen ik de volgende dag vroeg in de ochtend terug kwam kon ik het meer echt waarderen. Het was heerlijk rustig, net als nu overdag. Sereen zelfs.

Bled is een heerlijke plek; dat is duidelijk. Het is oktober; de vele toeristen zijn weg, de rust is weergekeerd. Ik sta aan het meer. Het lijkt een bedankje van Moeder Natuur: het landschap is veranderd in felle kleuren; de blaadjes van de bomen zijn geel, rood en groen. 

De toeristenseizoenen worden langer, of eigenlijk diverser. Naast hoogseizoen is er al het voor- en naseizoen. Die laatste twee worden steeds populairder. Wat ook een wens is van veel steden en attracties; omdat het hoogseizoen op veel plekken synoniem is voor ongekende drukte met massa’s toeristen. Maar ook voor de toeristen zelf; die meer en meer andere toeristen willen vermijden.

Maar dit is eigenlijk off-season; het is een term die ik nooit helemaal heb begrepen. Het is eind oktober. Ja, het is hier fris; overdag maximaal 15 graden en in de nacht rond nul.
 
Maar ja, ik zit ook in de bergen. En ja, het kan zeker regenen. Dagenlang. Goede kleding is handig, net als een goed humeur.
 
Iets wat te zien is bij de schippers die normaal de boten met toeristen over het meer varen. Ze praten bij en lachen wat. Sommigen kijken naar de lucht.
 
Net als bijna overal op de wereld praten ze hier graag over het weer. Misschien kunnen ze het water op, misschien niet.

Een regenbui in oktober is hier normaal, maar een heerlijk najaarszonnetje ook. Ik merk dat als de zon schijnt dit extra lekker is. Als een soort waardering voor mijn keuze om nu te reizen. En om hier te zijn.

Er staat iemand aan de waterkant: een visser. Hij gooit eten in het water met een soort werpding die hondenbezitters ook gebruiken om een bal weg te gooien. ,,Dit is één van de beste plekken in Europa om op karper te vissen. Ze zijn hier ongekend groot,” legt hij uit. Ik zie het water bewegen; dat is wel een grote vis ja. Goh.

Afhankelijk van het weer maak ik op de dag zelf plannen. In de beroemde Soca-vallei is het heel slecht weer, net als in Kranjska Gora. Harde regen is een no-go om naar buiten te gaan. Net als teveel wind en onweer natuurlijk. Ik lees wat en relax wat. Of kijk ik naar de vogels in de tuin, die zich nergens wat van aantrekken. Of even shoppen in de hoofdstad Ljubljana, op een uurtje rijden.

Oh, en ik ga uitgebreid lunchen (voor maar liefst vier uur) met wat mensen die ik eerder had ontmoet. Om onder meer Jota te proberen: een soort zuurkoolstoof met bonen, spek en ham. De ingrediënten moet je er zelf in doen. Ze worden vergezeld door diverse lokale wijnen; om het allemaal weg te spoelen.

Miezerregen is bij mij altijd een twijfelgevalletje. Het is een bepaalde onrust; wel/niet? Sterker nog, na een uurtje miezer ga ik toch wel op pad. ‘Er bestaat geen slecht weer, hooguit slechte kleding’ hoorde ik ooit in Noorwegen. Ik moet lachen.

Als een uurtje later de zon doorbreekt komt de absolute schoonheid van Bled direct naar voren. De kleuren gaan van flets naar intens; alles komt tot leven. Althans zo lijkt het. Eenden en zwanen zwemmen voorbij. Een van de schippers gaat al het water op. 

Eenmaal boven blijf ik nog minutenlang kijken. En foto’s maken. Dit is waarom ik hier heen wilde. Ik bestel een biertje in het restaurant boven en kom volledig tot rust. Ik zie de boomgrens. En de sneeuwgrens. Al kwam ik hier eigenlijk om iets te gaan doen.

De wandelschoenen zijn aan en ik loop over de vers gevallen sneeuw. De skiliften zijn nog niet in werking; de sneeuw is nog te minimaal. Het is een wit dekentje, nog geen dekbed. Maar dat is eigenlijk wel lekker, want nu kan ik nog eenvoudig rond lopen. Al is het wel weer even wennen; de gladheid.

Het is bijna zonde om weer naar beneden te gaan. Het is mijn eerste sneeuw van deze winter en ik kan hier intens van genieten. Zeker met de kleuren van de bomen.

Aan het einde van de dag kom ik weer bij het meer van Bohinj. Ik ga op wat rotsen zitten aan de waterkant. Het water is opvallend rustig, het witte kerkje steekt schril af tegen de bomen. De zon probeert door de wolken heen te komen, wat ook geregeld lukt. 

De weerspiegeling in het meer is magisch. En verandert per minuut. Het wordt langzaam donker. De lucht kleurt rood boven een aantal typisch Sloveense huizen. Als vuurwerk.

Wat een afsluiting van de dag. Dit is waarom ik zo dol ben op reizen. Om te worden verrast. Om te genieten. Van de omgeving. En van het gevoel dat off-season eigenlijk niet bestaat. Heerlijk.