Canyoning in Zuid-Frankrijk
Dit is het onbekende deel van Frankrijk. Tussen de Middellandse Zee en de Pyreneeën. Ik ga canyoning doen om het optimaal te beleven.
Van bovenaf ziet het er indrukwekkend uit. Eenmaal beneden bij de rivier ook. Ik sta in de Galamus-kloof, een gat in de rotsen van ruim driehonderd meter hoog. Ik ga 1.600 meter lang de rivier volgen, die zich een weg baant door de rotsen, struiken en wat al niet meer. En ik ga precies hetzelfde doen.
Dit is canyoning in het karstgebergte van de oostelijke Pyreneeën, het deel dat loopt van de Middellandse Zee tot aan de ‘grote’ Pyreneeën. Met talloze heuvels, maar ook diepe kloven. Die er opvallend veel Mediterraner uitzien dan de Pyreneeën. Het zal met de vegetatie te maken hebben.
Springen, klimmen en zwemmen. Dit is plezier met een rivier.
Een gids is hard nodig, want je kunt niet zomaar vanaf rotsen in het water springen. Ook al is het water extreem helder. ,,Rotsen breken benen,” zegt hij simpel. Hij kent het terrein door en door en springt eerst. Het liefst met een dubbele salto, koprol met schroef of andere imitatie van Epke Zonderland.
De officiële website van het toerisme in de Pyrénées Orientales: je vakantie in de natuur tussen de Middellandse Zee en de Pyreneeën. Hier in het zuiden van Frankrijk heb je een ruime keuze aan huuraccommodaties op campings. Ontdek het natuurlijk erfgoed en de culturele excursies… ontdek het Catalaanse land!
Meer info op de Nederlandstalige website van: Pyrénées Orientales
Ik vind een sprong van zeven meter in het water al genoeg. Of een bijna horizontale glijpartij van een rots, waarbij ik even los van de rots kom. Of bij het abseilen zonder een harde confrontatie met de rotswand te maken.
Fabien reist de gehele wereld over om van rotsen te springen, te abseilen en nog veel meer. Het liefst tot in de nacht. Wat een extra dimensie geeft. Maar ik heb al moeite zat met mezelf.
Een ding is duidelijk, bij canyoning moet je continu je aandacht er bij houden. Als ik door het water waad en van steen naar steen loop. Als ik over glibberige rotsen moet klauteren. Of als ik moet zwemmen en een autowrak moet ontwijken die hier al jaren ligt. Huh? ,,Het is tot nu toe het enige slachtoffer,” lacht Fabien.
Intensief, uitdagend en genieten. Dat zijn de eerste woorden die in me op komen als ik het einde van de route heb bereikt. Oh, en vermoeiend. Maar dit soort excursies zijn niet voor niets zo populair hier. Hier maak je echt kennis met het landschap. Soms op een harde, maar meestal op een mooie manier.
Slapen in een Pipowagen
Toen ik nog op school zat (lang geleden) ging ik op schoolreis naar Normandië. En reisde daar een week lang met paard en wagen. Zo’n mooie huifkar. Langzaam, maar intrigerend. Typisch zo’n reis die je nooit meer zult vergeten.
Ik verzorgde het dier en voerde het. En probeerde hem te sturen, maar eigenwijs als hij was, wist hij de route al. Hij bepaalde het tempo. Oh, en ik moest geregeld wegduiken als hij weer eens zijn staart optilde om een luid hoorbare wind te laten. Die mijn neus verrijkte met allerlei aroma’s. Het was een meer dan bijzondere week.
Dus toen ik hoorde dat ik in een Pipowagen kon slapen, was ik verkocht. Het paard is er niet bij, maar ik heb mijn benenwagen, de fiets en zelfs een auto met meerdere paardenkrachten als het moet.
Het interieur van de wagen is kleurrijk, maar ik val vooral voor het exterieur. Knalrood. Hij staat midden in een bos, dat extra groen is door het voorjaar. Er is geen weg, huis of wat dan ook in de buurt. Dit is een genietmomentje.
Een uil laat zich horen. Het is tijd om naar bed te gaan. Of eigenlijk ‘te wagen’ te gaan. Ik ben benieuwd. Zal ik dromen van mijn eerdere reis of van mijn alternatieve Tour de France?
Meer info: Camping les Randonneurs
