Côte d’Azur; het Cannes filmfestival en een onbekend eiland
De zon schijnt, de palmbomen wapperen in de wind. De temperatuur is aangenaam, het uitzicht over de Middellandse Zee ook. Ik dwaal over de boulevard van Cannes waar het wemelt van de mensen. Het Filmfestival is in volle gang.
Ik betrap mezelf op een wonderlijke menselijke eigenschap. Ergens hoop je toch een glimp van de sterren op te vangen die dit jaar acte de presence geven. Onder meer Benicio del Toro, Jane Fonda en Woody Allen lopen hier rond om hun laatste film te promoten. Al heb ik ook het idee dat ik wel veel bekenden tegen kom, alleen (her)ken ik ze niet.
Het is wel even wennen na alle luxe die ik heb gehad.
De beroemde Côte d’Azur kent iedereen. En je kunt hier veel meer dan van de zon, zee en strand van de Middellandse Zee genieten. Ontdek het zelf!
Meer info: Côte d’Azur
Overal zie je geld. Je ruikt het bijna. Als contrast ga ik naar Île Sainte-Marguerite, een van de Îles de Lérins, een groep eilandjes voor de kust van de filmstad.
Ik moet er zelf om lachen. De veerboot moet slalommen tussen de superdure jachten van de filmsterren. Veel sterren vinden het relaxter na een dagje mooi zijn voor de camera’s om op hun miljoenenjacht te slapen in plaats van in hun hotel. Ik niet, ik neem de veerboot wel.
Gelukkig heb ik wel een bijzonder hotel. Groen en ruig. Dat verwacht je niet zo pal voor een wereldberoemde stad als Cannes. Met mooie doorkijkjes op het felblauwe water en de achterliggende kust van de Côte d’Azur.
Een kitesurfer komt letterlijk voorbij vliegen. Hij maakt gebruik van de wind om meters in de lucht te springen. Ik ga ook het water op, maar dan in een zeekajak. Dat is toch een stuk lastiger met de wind, al zie ik ook genoeg windsurfers ploeteren. Met de wind mee is eenvoudig, met wind tegen sta je bijna stil. Ik moet even uitrusten op een kiezelstrandje.
Het eiland kent geen hotels, maar het herbergt wel een bijzondere slaapplaats. Het oude Fort Royal is voor een deel omgebouwd tot een hostel. Zonder al te veel luxe. Bewust, zodat je kunt ervaren hoe vroeger de soldaten hier sliepen. Ik slaap op het kamertje van de dienstdoende officier, maar ook hij had weinig ruimte en ’slechts’ een stapelbed. Het is wel even wennen na alle luxe die ik heb gehad.
Het is een vreemde gewaarwording. De drukte van Cannes afgewisseld met de rust van Sainte Marguerite. Op het vasteland leefden vroeger de armen, de rijken leefden op het eiland. De huizen her en der laten dat goed zien. Tijden veranderen, want nu is het andersom. Ik twijfel, ik vind beiden erg leuk.
