De bezienswaardigheden van Denver en de Rocky Mountains

De Rocky Mountains. Sinds ik ze voor het eerst zag 25 jaar geleden ben ik verkocht. Deze enorme bergketen is symbool voor The Great Outdoors, een van de mooiste termen in het Engels. Het staat voor ‘het buiten zijn’ in de bergen, de gletsjers, de meren en de valleien. Een heerlijk gevoel. Keer op keer.

De bergen zijn het leefgebied van talloze dieren die zich redelijk makkelijk laten zien. Zoals elanden, berggeiten, bevers, beren en talloze soorten herten en andere dieren. Althans dit gold op eerdere reizen. Het is altijd maar de vraag of je geluk hebt. Maar dat maakt het ook zo leuk vind ik. Ik ga op rondreis…

In dit deel van Denver zie ik ook diverse minibrouwerijen waar je kunt proeven. Maar ook een Food Market, alsook enkele boetiek hotels.
 
Terwijl je maar op vijf minuten afstand van het stadscentrum zit merk ik. Al voelt het niet zo door de laagbouw.

Union Station is het beroemde treinstation van Denver. Wachten in de centrale hal is heerlijk hier. Met diverse bars die verse vruchtensappen serveren, alsook cocktails en meer. Je vindt ze zowel binnen als buiten. Ik zie gezinnen zelfs spelen met een soort sjoelbak terwijl je wacht op je trein. En je kunt hier ook luxe overnachten, er zijn diverse kamers letterlijk in het Centraal Station.

Hoog tijd om de natuur in te gaan. Of eigenlijk daar waar cultuur en natuur elkaar ontmoeten. Red Rocks, ik had er weleens van gehoord. Het is een van de mooiste podia op aarde voor muzikanten om te spelen. 

The Beatles, U2, Bruce Springsteen en talloze andere wereldberoemde artiesten hebben hier gespeeld. Het podium is gemaakt tussen de rode rotsen die hier letterlijk uit de grond tevoorschijn komen. De open-lucht-arena biedt maar plek voor zo’n 6.000 mensen.

Vandaag is het zondag en er is geen optreden. Of je moet de yogaclub meetellen die hier hun lenigheid laat zien. Ze doen dit zeer overtuigend en met redelijk veel kabaal. Talloze andere sporters doen hier pushups, strekoefeningen of joggen simpelweg op de tribune. Ik kijk het wonderlijke tafereel enkele minuten aan.
 
Deze plek is niet alleen bijzonder voor artiesten, maar zeker ook voor het publiek. Ik pak een van de vele wandelpaden hier die door het natuurgebied lopen. Ja, overal zijn parkeerplekken en auto’s zijn nooit ver weg. Het is wel Amerika tenslotte.
 
Maar toch geniet ik van de ruigte. Een guitige grondeekhoorn steekt razendsnel het pad over. Met zijn staart omhoog. Hij schrikt van mij en ik van hem. Ik moet lachen als hij een hoge gil slaakt. Van angst of omdat hij me met succes liet schrikken?

Het is zomer, maar door de hoogte zijn er nog opvallend veel bloemen. Waaronder wilde zonnebloemen; het symbool van Colorado. Ze zijn kleiner dan ‘onze’ zonnebloemen, maar niet minder mooi. Ik zie ze overal. Alsook talloze andere soorten bloemen die ik niet kan thuis brengen.

Op televisie heb ik ooit een wedstrijd gezien van auto’s die een bergpas op scheuren met een ongelofelijke snelheid. De weg kent vele bochten, waaronder zelfs haarspeldbochten. Ik rij eerst door de bossen, totdat ik de boomgrens heb bereikt. Waarna zich een fenomenaal uitzicht ontvouwt.

Dit is de beroemde Pikes Peak Highway, een van de hoogste maar ook mooiste wegen van Amerika volgens velen. Hij is maar liefst 31 kilometer lang en eindigt op 4.302 meter hoogte.

Bovenop loop ik wat rond en voel ik me nietig in dit natuurgeweld. En ik ben niet alleen, een paar dikhoornschapen komen kijken wat ik kom doen.

Ook bezoek ik Garden of the Gods; opnieuw een groep vreemde rij stenen die ineens opdoemen tussen de bomen. En zoals Amerikanen vaak doen, ze geven het een pakkende naam. Ietwat overdreven, maar het beklijft altijd wel. Want ja, mooi is het wel.

Ik ga eerst naar het bezoekerscentrum om te zien hoe dit is ontstaan. Maar ook om informatie te krijgen over de wandelpaden. Ik krijg een gratis kaart met de diverse stenen torens. Waar verharde paden tussen door lopen. En ik zie een zandpad door de bossen die om alle rotsen loopt. 

Maar zodra ik ga wandelen over het bospad zie ik veel meer rotspieken. En als ik op onderzoek ga, zie ik er nog veel meer. Die niet op de kaart staan. Waar ik heerlijk kan wandelen en foto’s kan maken. Wat sinds mijn reizen meer en meer mijn lievelingshobby is geworden.

Bij een uitkijkpunt stop ik om alles in me op te nemen. Het is duidelijk: The Red Rocks en Garden of the Gods zijn het begin van de Rocky Mountains. Die beginnen net buiten Denver. Heuvels veranderen langzaam in bergen. Steeds meer toppen hebben geen bomen meer, maar slechts rotsen.

Als ik verder reis zit ik al snel in een wonderlijke hoogvlakte. Ik rij op ruim 2.000 meter hoogte tussen de bergen naar beroemde plekken als Vail en Aspen. Maar dit zijn wintersportplaatsen en ik ben hier in augustus. Dus nemen wandelaars en mountainbikers het landschap over. 

Het landschap is relatief vlak, ondanks dat ik hoog zit. Al voelt dat dus niet zo. Maar dat is in de zomer als het hier lekker weer is. Zo’n 20 tot 25 graden. In de winter valt hier ongekend veel sneeuw en kan het opnieuw 20 tot 25 graden zijn, maar dan onder nul. Met de beste poedersneeuw ter wereld volgens velen.

Ik ben in het dorp Steamboat, oftewel ‘stoomboot’. Het is een van de diverse skidorpen in de buurt van Denver. De naam kan ik niet helemaal plaatsen op deze hoogte. Waar ik ook kijk, ik zie geen boot. Wel een berg waar je in de zomer wandelend, maar ook met liften omhoog kan.

En dan met veel geweld op een mountainbike weer naar beneden. Althans dit zie ik veel jongeren doen. Of in een rodelkarretje. Dat wil ik wel proberen. Remmen is sterk aan te raden merk ik al snel. Anders vlieg ik zo de baan uit het bos in. Het is hoogseizoen, maar opvallend rustig. Ik slaap in het Steamboat Grand hotel, midden in het dorp. Het heeft wel wat dit soort bergdorpjes.

Steamboat Lake is een bergmeer dat nog eens 500 meter hoger ligt. Ik ga SUPpen, oftewel varen op een stand up paddle (SUP). Waarbij je staat, of zit, op een soort surfplank vol met lucht. Met een roeispaan kun je je voort bewegen. Maar je evenwicht houden is de grootste uitdaging merk ik al snel. Zeker als er een windje opsteekt. 

Het voordeel is dat je eenvoudig ook even kunt gaan zwemmen. De SUP zit met een snoer vast aan mijn voet dus die raak ik niet kwijt. Al ken ik mezelf, dat zou mij dan wel weer lukken. En het zwemmen gebeurt vanzelf als ik iets te overijverig naar een groep pelikanen kijk die voorbij dobberen. Evenwicht weg, SUP weg en plons.

Door films en televisieseries heb ik een bepaald beeld van een Amerikaanse lodge. In mijn gedachten is die gemaakt van grote boomstammen, die op elkaar zijn gestapeld. Als je binnenkomt zie je meteen de grote open haard. De ruime leren bank maakt het geheel af. En oh ja, de cabin staat op een afgelegen plek en heeft een heerlijk uitzicht.

Dit is precies het geval bij Devil’s Thumb Ranch; een nog werkende boerderij bij Winter Park. Ik slaap in een karakteristieke houten cabin, tussen de bomen met uitzicht op een rivier. Als ik naar buiten loop, zie ik een bever zwemmen in het beekje voor me. Iets verderop ligt zijn ‘lodge’, ook van hout gemaakt.

In de ochtend loop ik rond het meer. Een aantal kolibries is bezig met ontbijten van de kleurrijke bloemen die hier bloeien. Ook een jonge vos is op zoek naar een maaltje. Hij kijkt naar mij, maar zijn maag is duidelijker belangrijker dus loopt hij door. Langs me heen op enkele meters. 

Ik zie hem vol overgave jagen. De oren staan overeind, de blik gefocust op iets dat beweegt in het gras langs het meer. Het roofdier maakt plots een sprong om een muis te verschalken. Wat een heerlijk gezicht. 

En na een aantal pogingen heeft hij beet. Op zijn gemak peuzelt hij het op. Hmm, hoog tijd dat ik ook maar eens wat ga eten.

Op een boerderij moet je paard rijden, zoals in de Westernfilms. Al ben ik niet zo ervaren als de cowboys. Een van die cowboys stelt zich voor en vertelt wat we gaan doen. Of we al eens eerder hebben gereden, hoe we de teugels moeten houden en dat we vooral moeten genieten.

Hij kijkt naar mij en vraagt hoeveel ‘feet’ ik ben. Ik roep 6,4, omdat ik dat ooit eens gehoord heb. Bijna twee meter is dat. Hij komt terug met een machtig mooi, maar opvallend groot paard. Skye heet ze en komt nieuwsgierig dichterbij. Wat een indrukwekkend dier.

Het opstijgen is niet makkelijk. Ik ben al niet de lenigste, maar de stijgbeugel zit bijna op heuphoogte. Het lukt, al zit ik wel erg hoog. Ik geef haar wat schouderklopjes, waarna we op pad gaan. Door wilgenbossen en over vlaktes, waarbij we na ruim een uur eindigen bij een oud houten hek.

,,Dit is de Instagramstop,” zegt de cowboy plots. Ik zie wat hij bedoelt met de bergen op de achtergrond. De mobiele telefoon komt tevoorschijn en klik. Goh, wat is er veel veranderd in 25 jaar, denk ik bij mezelf. Waarbij ik twijfel of ik er blij mee moet zijn. Al geniet ik wel, ook na 25 jaar in dit vak.