Canyoning in de kleine Pyreneeën
Klimmen en klauteren. Spetteren en af en toe ook sputteren. Springen en zwemmen. Dit is plezier met een rivier. Ik ga canyoning doen in het onbekende oostelijke deel van de Pyreneeën.
Lees verder
Over deze reis
Canyoning in het onbekende oostelijke deel van de Pyreneeën. Dat wil ik wel proberen. In de bergen, met een zonnetje en overal water. Het is hard werken, maar vooral genieten. En in een wonderlijk landschap.
Tour de France
De Tour de France van 2015; één van de grootste sportspektakels ter wereld. En een paar jaar geleden begon hij in 'mijn stadje': Utrecht.
Tijdens mijn alternatieve Tour de France heb ik hun route gevolgd. Een ook naar onbekendere delen van Frankrijk. Kijk maar.
Canyoning in Zuid-Frankrijk
Pyrénées Orientales, ik kende het niet eens. Dit is het onbekende deel van Frankrijk. Dit gebied ligt tussen de Middellandse Zee en de Pyreneeën. Ik ga canyoning doen om het optimaal te beleven.
,,Laat de wetsuit maar open, het is ruim 25 graden,” zegt Fabien Doreau. ,,We moeten eerst een stuk lopen voordat we bij de rivier zijn. Die is twaalf graden, dan heb je het pak wel nodig.” Oke, al is het vreemd bewegen op synthetische schoenen en met een knellend pak aan. Ik voel me eerder een waggelende eend dan een ruige avonturier die het gevecht met het water aan gaat.
Van bovenaf ziet het er indrukwekkend uit. Eenmaal beneden bij de rivier ook. Ik sta in de Galamus-kloof, een gat in de rotsen van ruim driehonderd meter hoog. Dit is onbekend Frankrijk. Ik ga 1.600 meter lang de rivier volgen, die zich een weg baant door de rotsen, struiken en wat al niet meer. En ik ga precies hetzelfde doen.
Dit is canyoning in het karstgebergte van de oostelijke Pyreneeën, het deel dat loopt van de Middellandse Zee tot aan de ‘grote’ Pyreneeën. Met talloze heuvels, maar ook diepe kloven. Die er opvallend veel Mediterraner uitzien dan de Pyreneeën. Het zal met de vegetatie te maken hebben.
Een gids is nodig
Een gids is hard nodig, want je kunt niet zomaar vanaf rotsen in het water springen. Ook al is het water extreem helder. ,,Rotsen breken benen,” zegt hij simpel. Hij kent het terrein door en door en springt eerst. Het liefst met een dubbele salto, koprol met schroef of andere imitatie van Epke Zonderland.
Ik vind een sprong van zeven meter in het water al genoeg. Of een bijna horizontale glijpartij van een rots, waarbij ik even los van de rots kom. Of bij het abseilen zonder een harde confrontatie met de rotswand te maken.
Springen, klimmen en zwemmen. Dit is plezier met een rivier.
Fabien reist de gehele wereld over om van rotsen te springen, te abseilen en nog veel meer. Het liefst tot in de nacht. Wat een extra dimensie geeft. Maar ik heb al moeite zat met mezelf.
Een ding is duidelijk, bij canyoning moet je continu je aandacht er bij houden. Als ik door het water waad en van steen naar steen loop. Als ik over glibberige rotsen moet klauteren. Of als ik moet zwemmen en een autowrak moet ontwijken die hier al jaren ligt. Huh? ,,Het is tot nu toe het enige slachtoffer,” lacht Fabien.
Intensief, uitdagend en genieten. Dat zijn de eerste woorden die in me op komen als ik het einde van de route heb bereikt. Oh, en vermoeiend. Maar dit soort excursies zijn niet voor niets zo populair hier. Hier maak je echt kennis met het landschap. Soms op een harde, maar meestal op een mooie manier.
Foto-Album
Slapen in een Pipowagen
Toen ik nog op school zat (lang geleden) ging ik op schoolreis naar Normandië. En reisde daar een week lang met paard en wagen. Zo’n mooie huifkar. Langzaam, maar intrigerend. Typisch zo’n reis die je nooit meer zult vergeten.
Ik verzorgde het dier en voerde het. En probeerde hem te sturen, maar eigenwijs als hij was, wist hij de route al. Hij bepaalde het tempo. Oh, en ik moest geregeld wegduiken als hij weer eens zijn staart optilde om een luid hoorbare wind te laten. Die mijn neus verrijkte met allerlei aroma’s. Het was een meer dan bijzondere week.
Dus toen ik hoorde dat ik in een Pipowagen kon slapen, was ik verkocht. Het paard is er niet bij, maar ik heb mijn benenwagen, de fiets en zelfs een auto met meerdere paardenkrachten als het moet.
Het interieur van de wagen is kleurrijk, maar ik val vooral voor het exterieur. Knalrood. Hij staat midden in een bos, dat extra groen is door het voorjaar. Er is geen weg, huis of wat dan ook in de buurt. Dit is een genietmomentje.
Een uil laat zich horen. Het is tijd om naar bed te gaan. Of eigenlijk ‘te wagen’ te gaan. Ik ben benieuwd. Zal ik dromen van mijn eerdere reis of van mijn alternatieve Tour de France?
Meer info: Camping les Randonneurs
