Gironde; Wijn proeven in UNESCO-werelderfgoed

Het is mooi hoe je gedachten soms met je aan de haal gaan. Slapen in een wijnvat. Past dat? Ruikt dat? Word ik er vies van? Word ik dronken wakker? Ik geef toe, ik heb een zeer creatieve geest. Het is wel een heerlijk gevoel.

Als ik aan kom rijden zie ik een immens houtvat, met ramen. En als ik binnen loop, voel ik de wijn, die als het ware door het vat stroomt. Een fles rode wijn staat op tafel, de wanden zijn net als een wijnvat en het totaal ronde karakter maakt het af. Het is weer eens wat anders. Echt iets anders. Slapen lukt hier zeker wel.

De volgende ochtend wordt het verse brood gebracht, de koffie pruttelt en ik stap onder de ronde douche. In een gebied dat zo rijk is aan wijncultuur is dit de manier om te slapen. Of om de gehele nacht wijn te drinken…

Meer informatie: www.chateaudebonhoste.com

Bijna alle wijnhuizen hebben hun deuren geopend. Voor fijnproevers en types zoals ik. Veelal kun je op de bonnefooi, bij de meer exclusievere merken moet je vaak een afspraak maken. De fiets is de beste manier om dit te verkennen, zodat jij ook enkele van de beste wijnen ter wereld kunt proeven. Al mag je het ook uitspugen, want de smaak zit in de mond, niet in je keel. Maar ik vind dat altijd zonde vreemd genoeg.

Bij een rondleiding krijg je veel uitleg over alles wat met wijn te maken heeft. De druif is belangrijk. Dit is hier bijna altijd de Merlot. Het lekkere Zuid-Franse klimaat laat de druif goed rijpen, al speelt de grond een nog veel boeiender rol. Opvallend genoeg hebben de wijngaarden rond Saint-Émilion een zeer diverse bodemsamenstelling.

Ik leer snel. Er zijn ‘côtes’, ‘graves’ en de zandbodem. De côtes zijn de heuvelhellingen, de graves zijn de kiezelgronden en de zandbodem is het stuk diep zand tussen Saint-Émilion en Pomerol. Die een grote invloed hebben op de smaak van de wijn. Net als het vat waarin het wordt opgeslagen en de temperatuur van de wijnkelder.

,,De druiven bezitten een diepe kleur. Een intense geur met daarin veel aardse nuances en romig, kruidig bessenfruit, gecombineerd met talloze smaken als fruit, vanille, truffels, e.d. De smaak van de wijn is vol en krachtig, met veel aardse impressies die voor iedereen anders zijn. Hierdoor exploderen de wijnen in je mond.” Sommelier Charlie Bourton van het befaamde Chateau de Ferrand is duidelijk.

Het pand is statig en doet wat koud aan. Hoe anders is het bij Chateau de Bonhoste, dat buiten de veelgeprezen regio ligt. Sylvaine Fournier is bescheidener. Geen etiketten met Premier Grand Cru (inclusief de bijbehorende prijzen), maar gewoon lekkere wijnen die aan tafel worden geschonken. Minder formeel, meer sfeervol.

Bij drank hoort eten. En fietsen maakt moe, net als wijnproeven. Het zakt al snel in de benen. La Terrasse Rouge (het rode terras, vernoemd naar de rode wijn) is een uniek ijkpunt. Een restaurant met uitzicht over de wijnvelden van Saint-Émilion en Pomerol. Waar je je eten uitzoekt bij de wijn. Al is andersom ook mogelijk.

De route terug naar Saint-Émilion voelt als een uitbuikertje. Maar de verrassing zit in de staart. Het middeleeuwse stadje ligt op de hellingen van de Dordogne, en heeft altijd al vormen van wijntoerisme gehad. Al heeft het minder dan 2000 inwoners en neemt hun aantal nog steeds af. Wel zie je veel toeristen slenteren door de nauwe straatjes. Ik niet, ik ga ondergronds.

De kerk bestaat uit een enkel stuk kalksteen, wat zelden voor komt. Hij stamt uit de elfde eeuw en het is de grootste ondergrondse kerk van Europa. Zo kent het stadje talloze monumenten die de Franse Revolutie hebben overleefd. En sindsdien zorgen de Fransen goed voor hun erfgoed. Eerlijk is eerlijk. Het is de ideale plek om de dag af te sluiten.

Inmiddels begrijp ik die jongens van Unesco wel. Meer en meer. Dit soort combinaties moet bewaard blijven voor onze kinderen. Het nuchtere in me is verdwenen. Dat heeft weinig met de diverse glazen wijn te maken, maar meer met een algemeen gevoel van welbehagen…