De wandelschoenen gaan aan, de lunch van Japanse hapjes zit in de tas. Ik kijk om me heen. Voor me rijzen bergen van meer dan 3.000 meter op. Er zijn diverse bergketens. Met heerlijke, maar totaal onbekende namen; het Hida-gebergte, het Kiso-gebergte en het Akaishi-gebergte.

Ik moet het landschap even op me in laten werken. Her en der ontdek ik een meertje, diverse watervallen en zelfs gletsjers. Op sommige plekken ligt nog sneeuw. Maar ook zie ik stoom komen uit heetwaterbronnen. In sommige kun je heerlijk zwemmen, anderen stinken van de giftige zwavel. Het is najaar. De bladeren krijgen langzaam de herfstkleuren. Zo mooi is Japan.

,,Het is net Zwitserland.” Dat gevoel herken ik meteen als ik om me heen kijk. De uitspraak komt van de Engelse dominee Walter Weston, één van de eerste Westerse ontdekkingsreizigers hier. Let wel; het was rond 1890. Hij was een fervent bergbeklimmer.

Dat was lang geleden mijn kennismaking met de Japanse Alpen. Nu sta ik er zelf, maar in het verkeerde seizoen. Dan moet ik nog maar eens terug komen. Geen probleem.

Kansui. Euh, is dit een ui voor een loterij? ,,Nee, kansui is gealkaliseerd water dat ervoor zorgt dat het deeg super elastisch wordt. En dus kun je er ‘draden’ van kunt trekken. Het is de basis.“ De Japanse kok kijkt me indringend aan. Ik was hem even kwijt, maar hij heeft het over ramen, oftewel Japanse noedelsoep. Wat letterlijk nu hot is in grote delen van de wereld.

‘Ramen bars’ of ‘noodle soups bars’ openen hun deuren in Londen en New York. En ook meer en meer in Nederland. Deze delicatesse is net zo divers als sushi bijvoorbeeld. De basis bestaat uit tarwebloem, water, eieren en zout. Maar voor de rest zijn het vooral de verse ingrediënten die de soepmaaltijd maken. 

Dit lust ik zowel als ontbijt, lunch en diner. En dat gebeurt me niet vaak. Terwijl ik toch vooral voor de sushi dolgraag naar Japan wilde afreizen. Al valt daar ook letterlijk mijn mond van open. Straalvinnige elft. Een vis waar ik nog nooit van heb gehoord. Maar hij smaakt wel bijzonder goed. En dan een amberjack, familie van makreel. Het streelt de tong, net als de rijst eronder. Sushi zoals het moet zijn. Dit is een traditioneel sushirestaurant in Tokio, zomaar in een winkelcentrum. Je loopt er aan voorbij als je niet oplet. Een gedachte komt in me op; zal ik de Nederlandse sushi nog waarderen? Ik vrees het ergste.

In een restaurant zie ik fugu zwemmen. En op het menu staan. Deze kogelvis heeft een extreem gif (tetrodotoxine), alleen speciale koks mogen dit bereiden. Desondanks overlijden nog jaarlijks mensen hieraan. Hmm, dat is nog een brug te ver voor me. En dan is er nog de hotpot, waarbij je op een vuurtje je eigen maaltijd creëert. Of de beroemde dim sum in Chinatown in Yokohama. Chinees eten met een Japans tintje.

Ik weet het, iedereen zegt het. De Japanse keuken moet je zelf proeven. Reizen is beleven en dat kan hier volop. Waarbij je vooral je vooral je mond moet gebruiken bij al dat lekkers. Wat let je?

Het is zaterdagavond in Tokio. Overal schreeuwen neonletters en bewegende billboards om aandacht. Ik sta op Shibuya, bekend als het drukste kruispunt ter wereld. Met maar liefst vijf brede zebrapaden. Vijf ja. Je kunt van straat naar straat oversteken, maar ook dwars over het hele kruispunt. Het is de eerste keer dat ik zoiets zie. En ik verwacht een enorme chaos als het verkeerslicht op groen gaat.

Het stoplicht staat precies twintig seconden op groen. Tijd genoeg om maar liefst 1200 mensen over te laten steken. Een ongekende mierenhoop. Wel op zijn Japans, dus iedereen wacht netjes tot het groen is. En dan barst het los. Maar niemand botst tegen elkaar op. Een beleefde chaos; wonderlijk.

Een man stopt en ziet me fotograferen. Hij poseert, trots als hij is op zijn kleurrijke uiterlijk. Ik probeer scherp te stellen, maar wordt afgeleid door zijn schoenen met vleugeltjes. Ook zijn zilveren hoed en de pinguïntas schreeuwen om aandacht. 

Opvallen, dat is wat telt hier. Niet voor iedereen, maar wel opvallend veel jongeren willen bewust uit de toon vallen. Iets later kijkt een jonge vrouw me met lichtgroene contactlenzen en mondkapje tegen de smog aan. Haar felrode haar maakt het af. Ze moet lachen, mij in verwarring achterlatend.

Het contrast met Japan is groot. In Japan zijn de steden ongekend schoon, en mensen zijn er hoffelijk. Met name het verkeer is een verademing. Bij de bus staan mensen in een kaarsrechte lijn. In Japan rijdt iedereen opvallend rustig, er is geen agressie te zien. 

Respect is het sleutelwoord. Alle auto’s zijn opvallend schoon. Veel chauffeurs dragen smetloze witte handschoenen. En, op elke autodeur zit een soort bumpertje, zodat je bij het uitstappen niets kunt beschadigen. De auto is je absolute statussymbool, net als je gedrag op straat. Al komt het soms wat koel over.

Hoe anders is het in Zuid-Korea. In het verkeer heerst het recht van de sterkste. De stad is rumoerig, chaotisch en veel minder schoon. Met her en der de inmiddels bekende Zuid-Koreaanse dansmuziek uit de boxen. Dit is Azië zoals ik het ken. De mensen zijn wel vriendelijk en erg behulpzaam. En opvallend hip in hun kapsels en accessoires bijvoorbeeld.

Bak na bak met inktvissen wordt van de boot gehaald. Sommige worden direct op straat gebakken en verkocht, anderen worden gekeurd en verkocht aan handelaren en restaurants. Ik struin over de Jagalchi-markt. Dit is de grootste vismarkt van Zuid-Korea. Met een bijzonder concept om van die vismarkt optimaal te genieten.

Nieuwsgierig, maar ook op mijn hoede. Als fervent reiziger kijk ik graag op YouTube. En bekijk video’s van levende inktvissen die worden gegeten door Zuid-Koreanen. Wat gemengde gevoelens bij me oplevert. Ook hebben ze hier hond op het menu. Al zal dat meevallen op de vismarkt, toch? En nee, zeehond zal niet op het menu staan toch? Al twijfel ik.

Mijn raam in de hut kijkt uit op zee, maar ook op een reddingsboot. Ik moet er wel om lachen. Aan de andere kant ben ik wel nieuwsgierig geworden door de groei van het aantal Nederlanders dat gaat cruisen per jaar. Dus laat ik me overhalen. Maar dan wel voor eentje die niet standaard is; naar Japan en Zuid-Korea.

Corno op een cruise. Enkele vrienden keken dan ook verbaasd op toen ik het zei. Het is inderdaad de eerste keer. De reden: het trok me niet echt. Ik ga liever op avontuur, op eigen houtje het land in. Ik reken de cruise naar Antarctica niet mee, dat was een kleinschalige expeditie. Sowieso associeer ik een cruise toch vooral met mooi weer, niet met sneeuw en ijs. Maar ook daar zit ik naast.

Ik verrek bijna mijn nek als ik op de kade kom. Het schip, de Diamond Princess, is immens; 16 verdiepingen hoog en 290 meter lang. Er is plaats voor ruim drieduizend toeristen. En een bemanning van ruim duizend man. Met vier zwembaden, negen whirlpools, een spa en wellnesscentrum, een buitenbioscoop, een casino en acht restaurants. De cijfers doen me duizelen. Zou ik daarom zo vaak verdwalen op het schip?

De reis voert van Yokohama, de oude hoofdstad, onder meer ook naar onbekendere plaatsen als Kanazawa, Maisuru en Sakaiminato. Maar ook met stops in het ooit door een atoombom verwoestte Nagasaki en Busan, de een na grootste stad van Zuid-Korea. Een rondje Azië, waarbij relaxen en actief bezig zijn elkaar ontmoeten.

Je hebt twee soorten dagen; excursiedagen en zeedagen. Op excursiedagen legt het schip aan in een haven en mag je er af. Let op: wel voor een bepaalde tijd. In de avond vaar je vaak al weer uit. Er zijn diverse excursies met bussen georganiseerd (tegen meerprijs) om je tijd optimaal te besteden. Ook staan er taxi’s klaar om je op te pikken.

Bij het vertrek uit elke haven is er een heel optreden. Alsof ons bezoek een hele happening is. Dat is het ook, voor mij althans wel. Imposante mannen die met vlaggen zwaaien, maar ook oendi´s, lieftallige Japanse danseressen. Soms vergezeld met een kinderkoor, maar om me heen schreiden ook geisha’s, Japanse muzen in traditionele kledij. Een feest voor het oog; voor beide ogen eigenlijk.

Terwijl ik rondloop kom ik The Last Samurai tegen, althans dat beweert hij zelf. Hij wijst met zijn zwaard naar me. De punt zit op tien centimeter van mijn kin. Ik heb meteen aandacht voor Samurai Joe Okada, die ooit nog bij David Letterman in de show was. ,,Ik ben ook gids, want van het Samurai-zijn alleen word je niet rijk,” lacht hij. Enkele toeristen komen voorbij en hij beweegt snel in een gevaarlijk uitziende pose voor de foto. En dan is hij ineens verdwenen.

Het meest opmerkelijke is de zeedag. Ineens realiseer ik het me, ik zit op een varend resort. Uitwaaien, zonnen, lekker zwemmen, fitnessen, relaxen in een whirlpool en vooral ook eten. Overdag kun je een ijsje pakken, hamburger of pizza, maar je kunt ook à la carte lunchen en ’s avonds dineren. Al dat eten is inbegrepen, drank niet, al krijg je koffie, water en sinaasappelsap bijvoorbeeld gratis. Ik kom tijd te kort, vooral om uit te buiken …

Als de avond valt loop ik over het topdek. En ga een film kijken. Languit op een strandstoel met een dekentje. Boven me opent de Japanse sterrenhemel zich. Terwijl de reis er bijna op zit, orden ik mijn gedachten. En mijn gevoelens. 

Gemak, dat woord schiet keer op keer door mijn hoofd. Je hoeft je koffer niet keer op keer te pakken, je slaap- en badkamer vaart gewoon met je mee. Terwijl je toch wel erg veel ziet in korte tijd. Al moet je je wel aanpassen, want veel speelruimte heb je niet. Maar niemand aan boord maalt daarom. Het is tenslotte vakantie. En ja, ik snap het wel.