La Clusaz: Meer dan wintersport

Wat hoor ik toch? Oh, het is mijn hart dat opvallend snel klopt. Instructeur Franck haalt me uit mijn gedachten. ,,We gaan glijdend deze zwarte piste af tot we in de lucht zijn.” Hij kijkt me bloedserieus aan, dit is geen grapje.
 
Dit is Le Grand Bornand, dat bij La Clusaz hoort. Een belangrijk skigebied in Frankrijk. En we gaan parapenten.
 
De zon hangt laag, de sneeuw krijgt een zachte rode gloed. Ik word gekleineerd door de Alpen om me heen. Op een hoogte van meer dan 2000 meter glijden we de berg af, totdat de parapente ons omhoog trekt.
 
Ineens is het stil. Al hoor ik zachtjes de wind nog. En mijn hart bonkt ook nog steeds. Heerlijk.

,,Wil je sturen?” ,,Euh, ja hoor,” zeg ik. Ik pak de stuurlijnen en trek aan de linkerlijn. Direct gaan we naar links. Een machtig gevoel. Zo speel ik enkele minuten met de wind. Ik zie veel speelgoedauto’s en miniatuurhuisjes. En ieniemieniemensjes.

,,Doe je ski’s maar iets omhoog, we gaan even de grond aanraken.” Huh, wat? Mijn hersenen moeten zijn info even verwerken. Terwijl ik bezig ben, neemt hij de stuurlijnen weer over. Wat gaan we doen?

Op een heuvel staan wat huizen en er is een speelveldje. We scheren erboven en mijn ski’s raken de sneeuw vlakbij de schommel. Franck trekt hard aan de stuurlijnen en we zwiepen weer omhoog. Net op het moment dat ik even wil uitrusten maakt hij een aantal scherpe bochten boven het dorp.

Angstig ben ik zelden, maar dit gaat me iets te vlug. Ik zie schapen, schoorstenen en bergen voorbij vliegen. Dan is het weer rustig. Franck lacht. We landen in de sneeuw. Een heerlijk gevoel overvalt me. Wat is dit gaaf.

Het is grappig hoe een skiresort direct een bijzondere indruk kan maken. En ik heb hier nog niet eens geskied. Hoog tijd om de ski’s onder te binden. De Fransen zien La Clusaz bij de Top 15 skiresorts in Frankrijk. Terwijl ik kijk naar de hoogte waarop het stadje ligt; slechts 1.040 meter. Maar de pistes reiken tot 2.400 meter.

Wat direct op valt is dat het dorp zijn charme niet heeft verloren. Het oude dorpsplein met de Savoyard-kerk is erg sfeervol. En vanuit de skilift ziet het dorp er pittoresk uit. Geen hoogbouw; geen knieval voor het toerisme.

In Le Grand Bornand is verse sneeuw en off-piste eenvoudig. Sowieso ga ik nooit ver weg buiten de piste. Ik voel me daar nooit zo prettig bij. En eigenlijk wil ik wel op de pistes blijven met al die verse sneeuw. Lekker relaxt. En moe word ik toch wel.

We gaan het bos door, de eindeloze vlakte op. Als het paard later halt houd, rust ik ook even uit. Dit is best intensief. Ho, hij gaat alweer verder. Het is ‘slechts’ 1 pk, maar best lastig te beteugelen.

Een groepje jongeren is bezig op de kleine schans. De grotere wordt geprepareerd. Ik wil wat foto’s maken, maar het valt niet mee om een plekje te vinden. Ze vliegen je hier letterlijk om de oren.

De stad Annecy (en het beroemde meer) ligt nabij. De inwoners zien La Clusaz en Le Grand Bornand als hun skigebieden. Ze noemen het gehele gebied Lake Annecy Ski Resorts; oftewel als het een dag regent kun je shoppen in de stad. ,,Het is erg mooi hier. Je moet in de zomer nog eens terug komen, dan zie je waarom,” hoor ik diverse keren.

Ik heb een ander tijdverdrijf ontdekt. Mijn hotelletje ligt naast de piste. En het heeft een openlucht hot-tub, waar ik mijn spieren in de avond rust geef. Een groepje skiërs komt langs met fakkels. Het rode licht slingert over de piste.

La Clusaz is anders. Het is misschien niet het skiresort met de meest uitgebreide mogelijkheden. Maar de lokale en gemoedelijke sfeer zorgt er voor dat je je hier erg op je gemak voelt. Ik blijf nog maar even badderen.

Ik proef een stukje, terwijl ik de unieke menukaart door lees bij het haardvuur. De gerechten zijn met de hand geschreven op een kaasplankje. Ik ontdek een mooie naam; ‘omble chevalier’. Google vertelt me wij hem kennen als trekzalm.

Maar deze vis komt uit het meer van Annecy, dat ligt zo’n 35 km verderop. ,,En hij wordt langzaam gegaard op het vuur met veel lokale kruiden.” Ik ben verkocht.

Na afloop komen er maar liefst zes flessen sterke drank op tafel. Waaronder Viperine, een drankje met 45% alcohol. Oh, en een adder in de fles. Wat? Ja, echt. Hij ziet mijn vragende ogen.
 
,,We doden niet voor elke fles een adder, we gieten er continu drank bij.” Dat moet ik proberen. Al ben ik niet voor het gebruik van dieren voor dit soort dingen.

Het menu is heerlijk Italiaans. Met veel proeverijtjes. Van diverse soorten vleeswaren, wijnen en natuurlijk ook pasta’s. Geen pizza’s, want dat komt uit Napels… Ik neem het pasta-trio, waaronder een vegetarische, een met hertenvlees en een klassieke met kaas. Met een wijntje ja.

Ik moet lachen om mezelf. Ken je het gevoel na een lekkere maaltijd dat je eigenlijk wilt uitbuiken, maar dat je nog terug moet skiën? Ik hoor de ligstoelen in de zon al roepen. Een dutje kan wel toch? Een kleintje maar.

In La Plagne ontdek ik het bakken op hete leisteen. Ik krijg rund, eend en kip. Om het niet aan te laten branden moet je het continu heen en weer bewegen tot het gaar is. En dan lekker oppeuzelen. Het past bij wintersport; lekker bezig zijn.

Het wordt (opnieuw) tijd voor een bijzonder drankje. Génépi, een kruidenlikeur van een bloem die groeit op 2000 meter hoogte. De plant heet in het Nederlands bijvoet. De reden; volgens overlevering ‘is degene die een stuk van deze plant in zijn schoeisel draagt, minder gauw vermoeid.’ Ik drink hem wel.

Het is een lekker digestief voor na het soms wat zware eten. Of heb ik simpelweg te veel gegeten omdat het te lekker was? Ach, dat ski ik er morgen wel weer af. Of met parapenten, of op een fat bike of wat dan ook. 

Eerst maar eens de apres-ski induiken. In La Clusaz is het feest bij Chalet des Praz. En ik ben niet alleen. Hier blijf ik nog even. Morgen weer een dag.