blijf op de hoogte!

blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief

La Loire: De rijkdom van Frankrijk

La Loire. Synoniem voor Franse rijkdom, in architectuur en wijn. Veel mensen denken bij Frankrijk aan deze streek. Je struikelt hier bijna over de chateaus, wijngaarden en vergezichten over de Loire-rivier.

Lees verder

La Loire: de rijkdom van Frankrijk

La Loire is bekend vanwege de wijn, chateaus en het landelijke leven. Die je kunt beleven. Op een standaardmanier, maar ook net even anders. Ik doe beiden.

,,Welkom!” De vrouw schenkt een glas ‘bubbels’ in. Dit is de vrouw des huizes, of eerder de vrouw des chateaus. Ze ontvangt haar gasten in Chateau de Vau net buiten Tours. Ik ga zitten en wordt overweldigd.

Plots duiken een paar paarden op. Ze horen haar stem en komen kijken. De zelfgemaakte paté op tafel kietelt de neus. De zon gaat onder, vogels fluiten het hoogste lied. Alsof ze hebben gewacht op het mooiste moment van de dag. Zo reis ik graag in Frankrijk.

Het is zo’n gevoel dat je overvalt. Als alles op zijn plek lijkt te vallen. De regenbui van de middag plots is vergeten, het drukke verkeer doet er niet meer toe en de vermoeidheid is acuut weg. Dit is La Loire, waar het goede leven tot standaard is verheven. Precies zoals ik het me als klein kind had voorgesteld.

Chateaus de Vau is een van de chateaus waar je kunt overnachten. En je even baron of barones kunt voelen. In een immens bed, dat eigenlijk te klein is voor de kamer. Met hoge ramen, zodat er altijd daglicht is. Ietwat formeel, al neemt ze dat heel snel weg met haar charme.

De boomhut bij Chateau Du Vau. ©Corno van den Berg

Slapen in een boomhut

Bijzonder is dat dit chateau ook een boomhut heeft. Waar je kunt slapen, dus dat ga ik opnieuw proberen. Ditmaal niet in een bos, maar aan de rand van de parktuin met uitzicht op het chateau. Wat toch wel wat apart is.
 
Er is geen luxe zoals een douche, stromend water of elektriciteit, terwijl honderd meter verderop mensen baden in luxe. Maar ik klaag niet, want het uitzicht is uniek. Midden in de natuur. Nu komen de paarden bij mij kijken. Binnen vijf minuten zijn het mijn nieuwe ‘beste vrienden’.
 
Cédric Billod-Laillet begrijpt me. Sterker nog; hij gaat liever met bomen om dan met mensen. Hij is oprichter van Canopée Enchantée. Ik ga met hem een unieke excursie doen. Boombeklimmen, maar dan anders. Niet zoals ik het kind deed met handen en voeten, maar zoiets als bergbeklimmen. Hangend aan een touw. Maar voordat we omhoog gaan moet ik eerst anders aan de bak.

Ik moet glimlachen en denk; straks gaan we nog boomknuffelen.

Rekken en strekken

,,Even tien minuten rekken, want je gaat elke spier gebruiken. Adem in, adem uit. Reik naar de zon, voel de grond.” Ik moet glimlachen en denk; straks gaan we nog boomknuffelen. Ja hoor, een paar minuten later is het raak. ,,De boom leeft en weet dat we er zijn.” Voor me staat een 35 meter hoge Douglasspar.

Nadat ik de boom lieflijk heb toegesproken (wat toch echt voor het eerst in mijn leven is) gaan we even oefenen. Hier is lastig omdat je jezelf altijd moet zekeren, zodat je niet uit de boom kunt vallen. Iets waar ik me vroeger niet echt druk over maakte, maar nu wel.

Dus heb je twee zekeringen bij je. De ene bevestig je, de andere maak je los, je klimt wat omhoog en bevestigt de andere. Keer op keer. En, je mag eigenlijk niet staan op de boom, maar je moet hangen aan je harnas.

Ik moet eerst kennis maken met de boom die ik later ga beklimmen. ©Cédric Billod-Laillet

Als een typische stadsbewoner loop ik te hannesen. Mijn touw zit (te vaak) in de weg, dan weer kan ik mijn schoenen niet kwijt, maar het vooral ook mijn te lange lijf. Ik word bijna moedeloos als ik zie hoe Cédric me voorbij vliegt. Het lijkt Tarzan wel.

Ik ben bijna boven. ©Cédric Billod-Laillet

Lekker hangen in een boom

Na een half uur klimmen, letterlijk met hangen en wurgen, heb ik ineens 360 graden uitzicht. Boven in de boom zegt hij; ,,Ga even hangen aan je touw. En kijk om je heen.” De rivier La Loire stroomt op honderd meter voorbij. Iets verderop is een dorpje zichtbaar, maar het zijn vooral bomen die ik zie. Op een hele andere manier dan normaal.

Cédric zucht. Hij noemt zich amateurboomspecialist. ,,Veel mensen vinden mij wat vreemd,” lacht hij. En ja, daar kan ik wel inkomen. Anders is hij zeker. Maar opnieuw is het kleine jongetje in me terug. Lekker dicht bij Moeder Natuur. En er is wel plaats voor twee hier.

Het uitzicht op de Loire. ©Corno van den Berg