blijf op de hoogte!
blijf op de hoogte!
Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief
Lozère: De schoonheid van Gorges du Tarn
Gorges du Tarn moet je eigenlijk een keer in je leven hebben gezien. Net als de Gorges du Verdon is dit ruig Frankrijk. Waar je lekker uit je dak kunt gaan.
Lees verder
Over deze reis
Gorges du Tarn moet je eigenlijk een keer in je leven hebben gezien. Net als de Gorges du Verdon is dit ruig Frankrijk. Waar je lekker uit je dak kunt gaan.
Tour de France
De Tour de France van 2015; één van de grootste sportspektakels ter wereld. En in 2015 begon hij in 'mijn stadje': Utrecht.
Tijdens mijn alternatieve Tour de France heb ik hun route gevolgd! Meer dan 3.500 kilometer! Kijk maar.
Lozère: De schoonheid van Gorges du Tarn
Ik ga graag op ontdekkingstocht, zeker op zo’n beroemde plek als Gorges du Tarn. Een bordje zegt dat er een weg linksaf gaat. Waar caravans en campers niet op mogen. Kijk, dat lijkt me wel wat.
De weg is steil, smal en loopt langs de afgrond. Om me heen kijken is er niet bij. Voor me wel, want het lijkt een smalle eenbaansweg, maar dat is het niet.
Hier geldt een bijzondere regel. Als een tegenligger om de hoek komt zeilen (wat gebeurt) dan moet je remmen en nadenken. ‘Was er een brede plek net? Kan ik achteruit?’ Je tegenligger doet dat ook, als het goed is.
Wat soms vreemde situaties oplevert. We wachten op elkaar en soms gaan we dan beiden achteruit. Een ding is duidelijk hier. Om me heen kijken kan niet. Totdat ik boven kom op het plateau. Naaldbossen en weidevelden glooien door het landschap. Dit is het bizarre aan dit gebied.
Het is ook een speeltuin voor actieve sporters. Ik ga bij Liaucous een via ferrata doen. Dit betekent ‘ijzeren weg’ in het Italiaans. Het is een met staalkabels uitgezet parcours langs een rotswand. Klimmen en klauteren, maar wel continu gezekerd. Al helpt dat niet tegen vermoeidheid.
Een stuk fruit met een identiteitscrisis, ik mag hem nu al.
Of ik de makkelijke of moeilijke route wil doen? Euh, hoe moeilijk is moeilijk? ,,Jij kan makkelijk de moeilijke,” zegt de instructeur Jo Linck overtuigend. Oké, dan trek ik de stoute schoenen aan. Het gaat verticaal omhoog. Dit kost veel kracht en ik moet af en toe uitrusten door aan mijn gezekerde lijn te gaan hangen. Jo kijkt naar beneden en glimlacht.
Drie meter hogerop weet ik waarom hij lacht. Verticaal verandert hier in overhangend. Dat ken ik van televisie, maar dit soort apenkooien heb ik nog nooit gedaan. Al mijn spieren moeten aan de bak. En ik moet mijn evenwicht houden, wat sowieso al niet mijn sterkste punt is. En Jo houdt me continu in de gaten.
Eenmaal boven heb ik eindelijk de tijd om de beroemde Gorges du Tarn te bekijken. Een kloof die in het voorjaar groen (bomen), geel (rotsen) en blauw is (als de zon schijnt). Een vale gier komt laag overvliegen. Ik zie zijn ogen mijn bespieden. Zeker nieuwsgierig naar welke toerist hier allerlei capriolen uithaalt.
Deze immense roofvogel was hier bijna uitgeroeid. Ze waren de vijanden van boeren en werden afgeschoten. Wolven en andere dieren werden vergiftigd, waarna zij de dode dieren aten. Ook kwam er een wet waardoor dood vee moest worden begraven om ziektes te voorkomen.
In de jaren tachtig kwam er een groot herintroductieproject. Met succes. Je kunt nu op talloze plekken in de ochtend zien zweven op de warme wind. Al is het met de telescoop even zoeken op de kliffen. Meer dan twintig vale gieren die op de kliffen zitten. Enkele jongen met witte dons kijken hoopvol, maar vooral hongerig naar hun ouders.
Dit is Le Belvédère des Vautours, een bezoekerscentrum in het teken van de gieren. Het ligt midden in Gorges du Tarn en is een van de beste plekken om de roofvogels te zien. Je hebt in Gorges du Tarn maar liefst kans op vier soorten: vale gier, aasgier, monniksgier en zelfs de lammergier (de grootste van allemaal). Ik kijk vaak omhoog, maar vindt het lastig ze uit elkaar te houden.
In de avond sta ik bij Sainte-Enimie, volgens de Fransen een van de mooiste dorpjes van het land. Hier is de kloof bijna 1.200 meter smal, het hoogst van allemaal. En extreem steil. Waarom hebben wij dit nou niet in Nederland?
Een klein glaasje komt op tafel. Gevolgd door een fles. ,,Een lokaal aperitief. Van kweepeer,” zegt de barman. Kweepeer? Zo’n naam en dan toch familie van de appel zijn. Een stuk fruit met een identiteitscrisis, ik mag hem nu al. Ik neem nog een slok. Maar ja, als je als drankje zo lekker is mag het wel wat anders dan normaal zijn.
Of ik nog iets bijzonders uit de regio wil proeven? Natuurlijk, laat maar doorkomen. ,,Rivierkreeftjes van de Tarn, dat is die rivier hier voor je.” Ja, die is moeilijk te missen. Alhoewel kreeftjes, ze zijn groter dan een tijgergarnaal. Oh en heerlijk zijn ze ook.
Dit is voor mij de ultieme mix. Lekker actief buiten zijn en dan genieten van een goede Franse maaltijd. Het mag ook andersom, maar ja, dan moet er nog een goede maaltijd komen…
