Het dorp La Rosière ligt nog in de mist. Maar dat zegt niets in de bergen, zeg ik tegen mezelf. Het weer kan hier snel veranderen heb ik al gemerkt. Het intrigeert me wel. Moeder Natuur met een eigen wil.

Ik doe mijn ski’s onder en ga op pad. Het is nog lekker rustig op de piste; heerlijk. De skilift piept en kraakt. Hij is nieuw, maar nog wat koud en stroef. Net als ik vandaag. Ik moet even warm draaien.

La Thuile heet het bergdorpje net over de grens. Waar je via diverse skiliften en blauwe skipistes vanuit La Rosière zo naar toe skiet. Precies genoeg voor de ochtend.

Onderweg begroet ik de Mont Blanc een paar keer. En neem ik diverse andere routes omdat ik vandaag zin heb om lekker veel kilometers te maken. 

Waaronder ook wat korte, zwarte pistes. Ik ben zo druk, dat ik niet merk dat de lucht inmiddels blauw is geworden. Heerlijk al die kleuren.

Onderweg is het ineens een drukte van belang. Een lawineoefening blijkt in volle gang te zijn. Tientallen mensen zijn uitgerukt om te assisteren. Enkele honden wachten ongeduldig tot ze hun werk mogen doen.

Mensen uit het dorp hebben zich bewust onder sneeuw laten bedelven, zodat de speurhonden zo realistisch mogelijk kunnen oefenen. Al lijkt het me wel een extreem claustrofobische gedachte.

Iets verderop zoeken mannen met stokken in de sneeuw. Om te kijken of er iemand onder ligt. Op een andere plek krijgt een pop hartmassage. Gebiologeerd zit ik te kijken.

Plots slaat een van de honden aan, er wordt direct met man en macht gegraven. Het is kwestie van leven en dood, waarbij elke seconde telt. Al is het een oefening, iedereen neemt het bloedserieus.

Ik zie naast Franse reddingswerkers, ook Italiaanse collega’s. En nog veel meer mensen.
 
Het is goed dat dit direct naast een drukke piste wordt georganiseerd, zodat iedere skiër zich het weer even realiseert. En extra oplet. Ik ook. 

De zon verwarmt me. Hmm. Skiën in de zon tussen de bergen van de Alpen. Terwijl het in Nederland winter is; lees te koud, overal grijs en veel te nat. Het bordje met de grens van Italië leg ik even vast op de foto. En dan snel door… Ik hoor de diverse pasta’s mijn naam al roepen. Met opvallend veel echo’s. Een bijzonder fenomeen in de bergen.

La Thuile staat bekend om de vele zonuren. Inderdaad, het weer hier is stukken beter. Al is het ook vaak andersom. Ik weet het, het kan per dal verschillen. Wat toch echt wel iets extra’s geeft aan de beleving.

Om mijn honger echt op te wekken pak ik een zwarte piste. Het voordeel is dat het altijd rustig is op zo’n steile piste. Het nadeel is wel dat ik op moet letten… Na de uitgebreide Italiaanse lunch ski ik op mijn gemak terug naar La Rosière. Een liftje hier, een piste daar. Dit is een actieve vakantie in optima forma.

Al wordt het een dag later wel wat zwaarder. Ski-toering staat op het programma. Ik ken het niet, maar proberen wil ik het zeker. Het is simpel. Je loopt op je ski’s omhoog en skiet dan naar beneden. Het wordt ook wel ‘skiën voor armen’ genoemd.

Maar hier moet je echt iets doen voordat je naar beneden kunt. Je zweet al voordat je naar beneden mag. En het wint aan populariteit. Elk skigebied heeft tegenwoordig wel diverse ski-toering routes.

Het dorp van La Rosière telt amper 800 zielen, maar meer dan tachtig inwoners doen aan ijshockey. In de kleine hal speelt het lokale team tegen een team uit Albertville. Jong en oud speelt samen, net als mannen en vrouwen. Het is een bonte boel op het ijs.
 
Ze noemen zich Les Tigres Blancs (oftewel de witte tijgers). Het is inderdaad redelijk stevig, maar ook wel gezellig. Sommige spelers zijn te moe om even een praatje te maken. Ze zijn blij even rust te krijgen. Het is mooi om zoiets lokaals mee te maken.

De vrouw van de souvenirs doet goede zaken. Haar vaantjes, kopjes en stickers vinden gretig aftrek. Want ja, de tijgers winnen overtuigend. Ik zou ook wel het ijs op willen. Al vinden diverse spieren in mijn lichaam dat een minder goed idee.