La Plagne: Meer dan wintersport

Ietwat onwennig klik ik de ski’s onder in La Plagne Centre. De eerste meters moet ik altijd weer even de balans vinden. Ik ga het liefst zo vroeg mogelijk op pad.
 
En neem dan altijd een blauwe piste om op te warmen. Maar ik doe het vooral ook zodat ik goed om me heen kan kijken. Mede daarom hou ik van wintersport in Frankrijk.

De zon wil door de wolken heen prikken en belicht net de hoogste bergtoppen in de verte. Het is rustig op de piste. De verse sneeuw knispert onder de ski’s. Ik stop even. De bomen zuchten onder de het dikke pak sneeuw. Ik wil de frisse berglucht in ademen. Heerlijk.
 
In dit gebied heb je keuze te over, omdat diverse skigebieden door liften met elkaar zijn verbonden.

Het plan is om de Bellecôte te doen vandaag; oftewel de gletsjer. Met een hoogte van 3.417 meter een meer dan indrukwekkende berg. De lift is altijd een fijn moment om de omgeving in me op te nemen. Dit is een genietdagje.

Aan het einde van de dag moet ik in Montchavin zijn, want ik neem een Fat Bike. Al heb ik geen idee wat het is. Het blijkt een mountainbike te zijn met extreem dikke en vooral zachte banden. En daarmee gaan we ‘gewoon de pistes’ af. Natuurlijk.

,,Je moet vooral remmen. Sturen heeft weinig zin. Dan ga je zeker onderuit.” Ik moet even nadenken over de woorden van instructeur Yann. Het stuur is dus eigenlijk onnodig begrijp ik. Ik check de banden; ze hebben veel profiel. Mooi. Maar al bij het weg rijden glij ik onderuit. Dit wordt een avontuur, dat is zeker.

Eerst maar even een besneeuwde weg af. Je moet op de trappers staan, zodat de fiets wat heen en weer kan bewegen tussen je benen. En inderdaad, de remmen maken overuren. Maar dan wacht toch echt een blauwe piste. Met kleine sneeuwbulten, waar je dus dwars door heen moet. Dit is wel echt anders, maar erg leuk.
 
Het wordt langzaam donker, de pistes worden leger. De felle lamp op het stuur gaat aan. Door het licht zie ik veel meer, elk hobbeltje op de rode piste. Maar het verhoedt niet dat ik een keer letterlijk van de fiets de sneeuw in vlieg. Maar dit hoort er bij, mijn ‘medefatbikers’ zijn ook allemaal al onderuit gegaan. Sommigen liggen meer naast hun fiets dan dat ze er op zitten. Maar de glimlach op hun gezicht zegt genoeg.

Maar het kan sneller… En anders. De Sledge Track (of ‘Piste de Luge’ in het Frans) is een soort sleebaan. Met ook opnieuw een wonderlijke manier om je te bewegen. Hier stuur je met je rem; trek je links harder aan je rem ga je linksaf…

Er is verse sneeuw gevallen, dus ik zie de baan nauwelijks. Deze slingert langs de pistes, maar gaat ook door twee tunnels heen. De route is meer dan 1500 meter lang. Het is wel even wennen. De slee is klein en uiterst wendbaar. Sturen gaat goed, totdat je iets te hard gaat merk ik. En weer hap ik sneeuw en weer is het volop genieten.

En ja, het kan nog sneller. In 1992 werden in Albertville de Olympische Winterspelen gehouden. La Plagne was de plek voor de bobsleewedstrijden. Dus ja, waarom niet? De piste is verlicht en ligt als een slang in het landschap. Dit heb ik altijd al gewild.

Er zijn diverse keuzes. Ik kan in een professionele bob (eventueel zelfs met een professionele bobsleeër). Maar ik doe het meest populaire; in een vierpersoonsbob zonder stuurman. De zwaartekracht is simpelweg je stuurman.

Twee sterke mannen duwen ons weg en dan ga je. In de bochten gaan we al snel horizontaal; Ik voel de g-krachten op me drukken. Een achtbaan op ijs. Stuiterend suizen we naar beneden. Na bijna twee minuten sta ik beneden uit te hijgen. De adrenaline is overal.

Het klinkt stoer. En het is het ook. Off-piste skiën is voor durfals, ervaren skiërs en een beetje gevaarlijk. Al is het gevaar wel wat overdreven. Want als je naast de piste gaat, is dat ook al off-piste. Je moet het eigenlijk alleen doen met een skileraar. Ik krijg een zender om, zodat ik bij een lawine snel te traceren ben.

Skileraar Thierry laat me zien hoe je off-piste skiet. De techniek is iets anders, maar het gevoel door diepe sneeuw te glijden is ongeëvenaard. Een helikopter komt voorbij vliegen en gebaart ons verder te gaan. ,,Ze gaan een deel van de sneeuw wegblazen.” Laten we dan maar gaan ja.

Verderop hebben we de gehele berg voor ons zelf. We manoeuvreren tussen bomen en rotsen door, om dan weer op weidse gedeeltes te komen zonder bomen. Soms steil, soms vlak. Op ons gemakje, want ook dit is genieten. Genietskiën; het zou een nieuwe woord mogen zijn van mij. Het is bijna jammer om te gaan lunchen. Bijna.