Het unieke landschap van de Matobo Hills

De wonderlijke heuvels van Matobo zijn UNESCO-Werelderfgoed. Dat moet ik zien.

Lees verder

Over deze reis

Soms hoor je een naam en dan denk je; die ken ik niet. Ik had dat bij Matobo Hills. Totdat ik hoorde dat deze wonderlijke heuvels UNESCO-Werelderfgoed zijn. Hoog tijd voor een bezoek.

Ontdek Zimbabwe

Al bekend met dit intrigerende Afrikaanse land? Het heeft naast beroemde natuurparken zoals Hwange National Park, waar je de big five kunt spotten, ook een grote diversiteit in culturen en tradities.

Of bewonder de wereldberoemde Victoria Watervallen, een van ’s werelds grootste natuurspektakels. Zimbabwe wordt niet voor niets ook wel ‘A World of Wonders’ genoemd…

Ontdek het zelf: Zimbabwetourism.net

Auteur:

Corno van den Berg

Het unieke landschap van de Matobo Hills

Matobo Hills is bij ons relatief onbekend, al is het wel UNESCO-Werelderfgoed. Waarom staat het op de lijst? Omdat het landschap uniek is. Maar dat hoor je zo vaak op reis. Hoog tijd om zelf te gaan kijken in het zuiden van Zimbabwe. De gids bij het graf van Cecil Rhodes.

De gids bij het graf van Cecil Rhodes. ©Corno van den Berg

De vierwielaangedreven auto volgt het slingerende zandpad. Heuvels rollen door het landschap. Bovenop de heuvels in Zimbabwe liggen opvallend ronde rotsen: zogenaamde ‘koppies’. Dit Nederlands klinkende woord komt eigenlijk uit het Afrikaans. En zoals zo vaak in deze heerlijke taal; het spreekt voor zich.

Welkom in een absoluut afgelegen deel van Afrika. Matobo Hills is een mythische plek, met een lang verleden. Typisch zo’n plek om zelf te verkennen.

De San (bij ons ook bekend als Bosjesmannen) leefden tot zo’n 2.000 jaar geleden in deze heuvels. Deze jagers-verzamelaars worden gerekend tot de eerste mensen op onze aarde. Sterker nog, mogelijk waren zij de eerste ‘homo sapiens.’

Tientallen rotstekeningen sieren de diverse grotten. Soms zijn ze lastig te ontcijferen, maar ik herken mensen (die opvallend lang zijn) en spot vooral veel dieren als koedoes en giraffes bijvoorbeeld. Ook zijn er in de verschillende grotten klei-ovens en andere historische artefacten gevonden.

Uitzicht op de Matobo Hills. ©Corno van den Berg

Neushoornwandelen

Eén van de parkwachters vertelt: ,,Veel van het wild is verdwenen, maar via herintroductie zijn diverse diersoorten die hier vroeger voorkwamen weer uitgezet. Waaronder zeldzame witte en zwarte neushoorns. Matobo heeft inmiddels de status van een nationaal park. Het wordt weer beter…”

Als ultiem bewijs kun je hier ‘neushoornwandelen’. Een unieke excursie, waarbij je eerst met een jeep de bush in trekt. Ondertussen vertelt de gids over het park, het landschap en de dieren. Totdat hij abrupt remt. Neushoorn! Waarop hij doodleuk zegt: ,,Stap maar uit, we gaan even kijken!”

Op fluistertoon gaat hij verder, half gebukt om zo weinig mogelijk op te vallen. Hij maakt een geluid om de neushoorns op hun gemak te stellen. Stapje voor stapje, totdat de afstand nog zo’n 8 meter is. Het is een moeder met jong. En nee, ze zijn niet bang voor ons. Wonderlijk.

Verdwalen in de Matobo Hills is eenvoudig; het is zo’n 3.100 km2 groot. Ruim 400 km2 behoort tot het nationaal park. Ook voor de huidige bewoners, de Shona, is het een heilige plek. Dit is het land van de ‘geesten’. Met ook hier talloze legendes. Zo zou tot zo’n vijftig jaar geleden een stem te horen zijn geweest in een van de grotten. Ik luister aandachtig, maar hoor niets. Op de wind na.

Cecil Rhodes

Matobo is een ideale plek om te wandelen, te fotograferen en om de zonsondergang te bewonderen. Dat laatste doe ik op een bijzondere plek. Bij het graf van Cecil Rhodes, een zeer omstreden koloniale Engelsman.

Hij stichtte Rhodesië (het huidige Zimbabwe en Botswana) en werd rijk door de verkoop van diamanten. Rhodes zag de Matobo Hills en wilde per se hier worden begraven.

Bovenop een berg Malindidzimu, de ‘heuvel van de geesten’. Ik heb een heerlijke 360 graden uitzicht over de heuvels. Ik sta tussen talloze ronde rotsen, ze worden roodgekleurd door de ondergaande zon.

Rhodes noemde het ‘World’s View’. Ik weet inderdaad niet waar ik moet kijken. Of fotograferen. Alles gaat even neer. Ik proost op Zimbabwe; haar toekomst en haar mensen.