blijf op de hoogte!

blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief

Voorjaar op Corsica

Digital Detox. Disconnect. Mooie Engelse termen die een gevoel uitdrukken. Op zoek naar rust en ruimte. Ik ga het zoeken op een eiland; Corsica.

Lees verder

Corsica bezienswaardigheden

De bezienswaardigheden van Corsica. Ik ken er een paar, maar ik ga nu iets anders doen. De rust en ruimte opzoeken, weg van telefoon, wifi en meer. In de heerlijke natuur van Corsica.

Ken je die aandrang op reis? Dat je meteen in het restaurant wilt checken of er wifi is. Dat je wilt weten wat je vrienden hebben gepost op social media. Wat de laatste nieuwsberichten zijn. Ik wil juist steeds vaker het tegenovergestelde. Zeker op Corsica, een heerlijk eiland in Frankrijk.

Heerlijke stranden

Een kiezelstrand in Scandola. ©Corno van den Berg

Maar op Corsica maak ik een ander gevoel mee. Ik sta op een klein strand. En ik heb keuzestress. Zal ik gaan zwemmen in het heldere, felblauwe water? Of ga ik het strand verder verkennen? Ik voel me heerlijk; lekker ver weg van de rest van de wereld.

Hoog tijd voor een besluit. Ik wil tijdens deze reis weg van mijn telefoon met al zijn apps en berichtjes. Hij gaat op vliegtuigmodus.

Weg van mijn interne honger naar wifi. Van de jengelende tv. Van eigenlijk alles waarmee ik contact heb met de rest van de wereld. Alles dat afleidt van mijn ervaringen en gevoelens op reis.

Het is een trend. Het wordt Digital Detox genoemd; een moderne term voor een oud gevoel. Zoals ik vroeger begon met reizen. Ik mis die tijden weleens. Dus ga ik op zoek naar dat gevoel.

Dit is ‘echt’ reizen; puur en ongekend rijk.

Corsica is daarvoor ideaal; het is een oase van rust. Een eiland dat wordt geroemd om zijn rust en ruimte. Op Corsica merk je dat veel bewoners dit zeer ter harte gaat. Eens kijken of ik mee kan doen.

Het zachte voorjaar

Het is voorjaar. De olijven worden geoogst, de bloemen bloeien, het zonnetje schijnt en het leven is goed. Dit eiland is erg bergachtig en heeft opvallend weinig bebouwing, waardoor Moeder Natuur je overal met open armen ontvangt.

Mijn ogen dwalen over het landschap. Overal zie ik rotsen, heuvels en vooral ruig en kruidachtig struikgewas. Het blijkt ‘maquis’ te zijn, dat alleen hier en op Sardinië voorkomt. Hmm, ik heb er nog nooit van gehoord. Met onder meer wilde rozemarijn, tijm, echte marjolein (al heb ik nog nooit van ‘nepmarjolein’ gehoord) en nog veel meer geurende planten.

Een van de dorpjes in de bergen. ©Corno van den Berg

Bewust heb ik me niet ingelezen voor deze trip. Al weet ik dat Napoleon Bonaparte geboren is op Corsica. Zelf ontdekken is het devies. In de dorpjes praat ik met mensen en hoor ik van alles over het eiland. Ik ga wandelen, een auto huren, het water op en nog veel meer.

Al snel voel ik het. Dit is ‘echt’ reizen; puur en ongekend rijk. Het voelt alsof je afgesloten van de wereld bent. Al geniet ik tijdens mijn huidige reizen ook van het gemak, het nieuws volgen en de contacten met thuis. Maar als ik moest kiezen dan wist ik wel.

Auto rijden op Corsica

Een ‘road trip’ over Corsica. Zo voelt het als je hier over de bochtige wegen rijdt. Langs de kust, in de bergen en door de bossen. Veel beter gaat het niet worden.

Onderweg heb ik soms vreemde tegenliggers; varkens. Die schoorvoetend aan de kant gaan. Soms midden op de weg. Of languit liggend naast de weg. Als ik stop om deze dieren van dichtbij te bekijken gebruikt er eentje het spatbord van mijn huurauto om van zijn jeuk af te komen.

Deze dieren zijn niet wild, maar lopen wel los. Veelal in groepen. Ze knorren wat en zoeken vooral naar eten. Ze zijn met name dol op wilde kastanjes, waardoor hun vlees een bijzondere smaak krijgt. Ook worden ze vaak bijgevoerd door de lokale bewoners.

Slingeren door het landschap, met om elke bocht iets nieuws.

Een week heb ik de tijd voor een rondreis. Waarbij ik op diverse locaties wil slapen. Ik pak de kaart erbij; even puzzelen.

Het wilde hart van het eiland wil ik zien, de natuur van het noorden en de rotsachtige kust. Hoog tijd om grofweg plannen te maken hoe ik mijn dagen in wil delen.

Een week heb ik de tijd voor een rondreis. Waarbij ik op diverse locaties wil slapen. Ik pak de kaart erbij; even puzzelen.

Het wilde hart van het eiland wil ik zien, de natuur van het noorden en de rotsachtige kust. Hoog tijd om grofweg plannen te maken hoe ik mijn dagen in wil delen.

Al is het wel een planning die op elk moment maar zo kan veranderen. Door nieuwe ontdekkingen, het weer, tips van de lokale bevolking en andere verrassingen ter plekke.

Vanuit Ajaccio omhoog

Van diverse kanten had ik gehoord dat Corsica een van de beste plekken is om auto te rijden, alsook om motor te rijden. Vanuit de hoofdstad Ajaccio rij ik langs de kust omhoog. Naar Piana en Porto.

Rijden op Corsica. ©Corno van den Berg

Overal vind ik slingerende wegen, hier vooral door de rotspartijen. Met opvallend veel groen en her en der een dorp. Soms zijn de wegen smal en moet je opletten op andere auto’s. Maar dat heeft ook een bepaalde charme, want iedereen groet elkaar.

Het binnenland

Ik rij naar het binnenland. Waar de dorpen opmerkelijk genoeg weinig in de valleien liggen, maar juist tegen een berg liggen aangeplakt. Toch maar eens vragen hoe dat zit.

Een van de dorpjes onderweg. ©Corno van den Berg

Oh ja, de Corsicaanse bergen. Met rivieren, watervallen en in de valleien de bossen. Een heerlijke combi met stranden en half verscholen baaitjes. En het azuurblauwe water van de Middellandse Zee.

De hoogste twee punten op het eiland zijn de Monte Cinto (2.706 m) en de Monte Rotondo (2.622 m) zijn. Er ligt nog sneeuw op de pieken; terwijl het al mei is. Toch wel bijzonder midden in de Middellandse Zee.

Het wonderlijke landschap van Corsica. ©Corno van den Berg

Ik parkeer de auto op een van de parkeerplekken met weids uitzicht. Waar ik ook rij op deze trip, ik kan geen rechte weg ontdekken. Wat een hel is als je snel van A naar B wilt, maar hemels is als je lekker wilt rondrijden. Slingeren door het landschap, met om elke bocht iets nieuws. Niets mis mee.

De olijfoogst

Het is oogsttijd; eentje die ik nog nooit heb beleefd. Die van de olijven. Hoog tijd voor een olijfolieproeverij. En een wijnproeverij. Ik ga op zoek naar verse producten, zo ga ik verse citroensap drinken.

De man zucht luidop. Het zweet staat op zijn voorhoofd. Traditioneel olijfolie maken klinkt leuk, maar is hard werken weet Pascal van Ufragnu in het plaatsje Montegrosso. ,,We oogsten van eind maart tot eind mei. Op de manier zoals het vroeger ook ging. Ik zou niet anders willen.”

Een van de vele ezels op Corsica. ©Corno van den Berg

Het is oogsttijd in de heuvels van Balagne. De netten hangen onder de eeuwenoude boom. ,,Deze stamt nog uit de tijd van de Romeinen.” De stam is verweerd, maar de takken zitten vol met zwarte olijven. Pascal laat me proeven. Ze zijn niet erg groot, maar extreem lekker.
 
Iets verderop kijken twee ezels me aan. Ook zij moeten hier werken, al is het maar zelden. Ze persen de olie uit de olijven met een grote maalsteen.

Het is bijna zonde dit op een salade te doen. Zelfs het brood is eigenlijk te veel.

Maar niet nu. Ze staren -zoals alleen ezels dat kunnen- loom voor zich uit. Waarbij ze en passant mij compleet negeren. Heerlijk.
 
Pascal maait eerst het onkruid onder het vangnet weg. En hij is slim. Op sommige plekken in het vangnet heeft hij stenen gelegd zodat de rijpe olijven er naar toe rollen. Pascal verzamelt ze en haalt de takjes en bladeren er uit.

Olijvenplukker Pascal aan het werk. ©Corno van den Berg

Daarna gaan ze in een soort mand, die onder een pers worden geplaatst. Waarna het de beurt is aan de ezels. Hun kracht doet de olie lopen. Deze wordt opgevangen en alleen het beste blijft achter.

Olijfolie proeverij

Dat moet ik proeven. Ik doop een stukje brood in de olie. Mijn smaakpapillen geven het aan. Ik heb niets meer nodig dan dit. Het is bijna zonde dit op een salade te doen. Zelfs het brood is eigenlijk te veel.

De olijfolieproeverij. ©Corno van den Berg

In het noorden van Corsica heb je talloze wijnproducenten. Grote jongens, maar ook kleinere. Ik bezoek het Domaine de Catarelli. Met 30.000 flessen per jaar een van de kleinere producenten.

Heerlijke wijngaarden

De wijnvelden liggen opvallend dicht aan zee. ,,Waardoor onze wijn iets extra’s heeft. En dat proef je.” Aan het woord is eigenaar Laurent le Stunff. Het is vroeg in het seizoen, de wijnranken lopen net uit. ,,Maar de wijn van vorig jaar is nu al top!”

De wijngaard van Domaine de Catarelli aan zee. ©Corno van den Berg

Om het te bewijzen biedt hij, net als veel andere wijnhuizen, gratis wijnproeverijen aan. Je mag de ‘gewone’ witte wijn proeven, maar ook de beroemde Muscat. Natuurlijk is er ook rode wijn en het nog steeds populaire rosé.
 
Hij schudt het hoofd. Nee, hij exporteert niet. Sterker nog, bijna alles blijft op Corsica. Laurent kijkt over zijn velden met daarachter de zee. Hij is trots. ,,Hier verbouwde een van mijn overgrootvaders al wijn in 1880. Het is mooi om dit te kunnen doen.”
 
,,Het wijngebied is waarschijnlijk ouder, maar dat weten we niet. Het is AOC; Appellation d’Origine Contrôlée.” Dit is een kwaliteitskeurmerk, waarbij alleen wijn uit een bepaalde regio die naam mag hebben. Genoeg gepraat; hoog tijd om verder te gaan met testen…

Een wijnproeverij bij Catarelli. ©Corno van den Berg

Iets anders typisch Corsicaans is varkensvlees. Wat te proeven is in de diverse hamsoorten, maar ook in de lasagne met vlees. En ‘lonzu’ een gerookte varkensfilet, met pepers en zout. De keuken is een bijzondere mix van het verleden en heden: Frans en Italiaans ontmoetten elkaar op een bord. Keer op keer.

Corsica kent talloze kazen, die ondanks hun Franse en Italiaanse achtergrond een eigen smaak hebben. Ik betrap mezelf er op dat ik ze keer op keer verkies boven een dessert.

Het versgeperste citroensap. ©Corno van den Berg

Soms kom je iets tegen dat je nog niet kent. Limoncello ken ik. Het sterke drankje van citroen is heerlijk als digestief. Maar je kunt het ook puur als fruitsap drinken. Olivier Antonini maakt het sap zelf in Sant Antonino, een van de oudste stadjes op Corsica.

,,Het is beter om het aan te lengen met water en er iets suiker in te doen.” Het is supergezond; het zit vol kalium en vitamine C. Het is vers en –verrassend- zuur. Een intense smaakbeleving. Dit is pas echt Digital Detox; als je zintuigen overrompeld worden.

Wandelen op Corsica

Corsica moet je te voet beleven. Ik ga dwalen op diverse plekken langs de kust; in de ochtend, namiddag en bij zonsondergang. Maar ook in de bergen (bij zon en regen) en over een wonderlijk landschap waarvoor ik de woorden moet zoeken.

Voorjaar op Corsica. ©Corno van den Berg

Een verliefd stelletje heeft een rustig plekje opgezocht. Ze hebben meer aandacht voor elkaar dan voor de zonsondergang. Ook zie ik vriendengroepen met een fles drank en wat te eten. Zij praten en lachen volop.

Dit zijn de Iles Sanguinaires, een eilandengroep net buiten de hoofdstad Ajaccio. Die je goed te voet kunt verkennen. En passend kunt afsluiten met een zon die langzaam verdwijnt in de Middellandse Zee. Ik ga ergens bovenop een rots zitten.

Iles Sanguinaires. ©Corno van den Berg

De rotsen kleuren nog roder, net als de horizon. De toren bovenop een eiland ook. Daar wil ik meer van weten. Het is windstil. Ik leg de camera neer en geniet van dit kleurenspektakel. Dit moment kan niet lang genoeg duren.

De Genuese torens

De Genuese torens zijn het meest duidelijke overblijfsel van het verleden. Je vindt ze overal langs de kust. Dat wil ik zien. Overal zie ik plaatsnamen in het Italiaans. Vreemd. Het lijkt Italiaans, maar is toch Frans.

Tour de Turghio-toren op Corsica. ©Corno van den Berg

De torens stammen nog uit de tijd van de onafhankelijke Republiek Genua. Aan het begin van de 16e eeuw bouwden zij 67 torens langs de kust van Corsica. Die allemaal met elkaar in contact stonden om zo eventuele vijanden vanuit zee te spotten.

Veel van de torens staan er nog. Ik wandel naar een van de mooiste: Tour de Turghio op het ruige Capo Rosso-schiereiland. Aan het begin manoeuvreer ik tussen talloze bremstruiken, die volop in bloei staan. Het pad slingert om de heuvel heen waar de toren strategisch is gebouwd. Met her en der een doorkijkje lange de ruige kust.

Totdat plots de rotsen opdoemen. Ik moet klimmen en klauteren; dit is pittig. Maar de beloning is meer dan de moeite waard. Zeker vanaf de toren gezien; een 360 graden panorama over de kust. De tocht is zo’n 8 kilometer (heen en terug), en kan in zo’n 3 tot 4 uur worden gedaan.

Een deel van de ruige kust bij Saint-Florent. ©Corno van den Berg

Hart van het eiland

Het hart van het eiland is ruig. Erosie heeft diepe kloven doen ontstaan met diverse rivieren. Die je te voet, op de fiets en per auto kan ontdekken. Ik wil alles doen, maar sneeuw gooit roet in het eten. Zo kan ik een kloof bij Corte niet in. De naastgelegen kloof is wel open. Maar hier kan ik alleen te voet op pad. Kijk, dat komt mooi uit.

Al ben ik iets te voorbarig. Donkere wolken pakken zich boven de bergen samen. Ik zie op de toppen de sneeuw liggen waarvoor ik ben gewaarschuwd. Maar het komt naar beneden als regen. Het miezert. Net hard genoeg om nat te worden. Maar een half uur later breekt de zon door.

Overal zie ik witte affodil; de kloof staat volop in bloei. Vogels fluiten en dit is waarom ik op pad wilde. De frisse berglucht voelen in mijn longen, de bloemen ruiken en de dieren horen. Terwijl mijn ogen het landschap opnemen. In Full HD.

Oh nee. Ik zou niets moderns doen. Foto’s en video’s maken doe ik wel op deze trip. Ik vind dat al jaren erg leuk en wil graag het landschap ‘pakken’.

De benen zijn moe, ik heb een lekker warm bad nodig. Het hotel ligt net buiten Corte aan een rivier, dat wil ik wel even zien. Het water is opvallend blauw door de vele mineralen. Midden in de natuur ligt een zwembad. Oh dat is ook wel een optie.

Bij Saint-Florent loop ik langs de kust naar net noordwesten. Een beroemde wandeling langs talloze stranden, baaitjes met opvallend wit zand en veel groen. Het pad slingert door het landschap, zoals het hoort hier.

Varen in Scandola

Ik had nog nooit van het Scandola-natuurreservaat gehoord. Het ligt in het noordwesten van Corsica en is alleen per boot bereikbaar. Dat is Digital Detox in optima forma.

Scandola Natuurreservaat op Corsica bezoeken. ©Corno van den Berg

Het water is ongekend helder. Het nodigt uit om er te plonzen. Er zijn diverse boottochten die vertrekken vanuit Porto. Ik neem er een aan het einde van de middag, zodat de kleuren zachter zijn.

En dat alles in een landschap van rotsen die toch al opvallend rood of geel zijn. Alsof iemand met een enorme verfkwast zich heeft uitgeleefd. Dat moet Moeder Natuur zijn geweest. In een uitbundige bui…

De ruigheid van Scandola. ©Corno van den Berg

Dit UNESCO-Werelderfgoed dat alleen per boot bereikbaar is. La réserve naturelle de Scandola, zoals het officieel heet, is opgericht in december 1975 om het gebied te beschermen. Hier zie je geen bebouwing, wegen of ander menselijk ingrijpen.

De boot vaart langs de kust, waar af en toe grotten zijn. Ik zie daar opvallend kleurrijke vissen en zelfs zeeanemonen vlak onder het wateroppervlak. Diverse gaten in de rotsen leveren mooie doorkijkjes op.

Een dorp aan de kust van Corsica. ©Corno van den Berg

De kust van Corsica is wild, veel ruiger dan ik had verwacht. In een kroeg hoor ik van de lokale bevolking dat de kust van het zuiden compleet anders is. Met name de omgeving van Bonifacio dat op de rotsen is gebouwd.

,,Maar”, stamel ik. ,,Mijn week zit er op.” Hmm, dan moet ik nog maar eens terug komen. Geen probleem, Digital Detox bevalt me goed. Erg goed zelfs. Ik heb Whatsapp, Facebook en al het nieuws niet gemist. Geen seconde.

Foto-Album

Een van de bijzondere stranden op Corsica; Plage de Nonza. ©Corno van den Berg