blijf op de hoogte!

blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief

Zo mooi zijn de Schotse Hooglanden

In de winter zoeken we meer en meer de zon op. Ik ook, maar dan anders. Ik ga naar de Schotse Hooglanden...

Lees verder

Schotse Hooglanden; Deze video laat zien hoe mooi het land is! Met de Schotse Hooglanden als belangrijkste trekpleister, maar ook de ruige kusten en eilanden in het westen tot John O’Groats en North Berwick in het oosten. Genieten:

Het Schotse leven, een bruiloft en whisky

Schotland. Het was al populair bij filmmakers, maar nu zijn ook de producenten van populaire televisieseries er kind aan huis. Of het nu Game of Thrones, Harry Potter of James Bond is; allen komen er geregeld. Nu ben ik hier, zoekend naar mijn eigen avontuur.

De man op de doedelzak is aan het warm spelen. ©Corno van den Berg

Bij aankomst in het Atholl Palace is het meteen raak, ik val midden in een Schotse bruiloft. Mannen lopen rond in een traditionele kilt, de vrouwen in een iets te kort jurkje.

Al bij binnenkomst krijg ik een biertje in mijn handen gestopt, want feest is feest. Donker bier, een heuse Brown ale. En ik moet meteen mee proosten. Dat lukt wel denk ik.

Als dit kasteel de ideale setting is voor diverse tv-series, is het dat ook zeker voor bruiloften. De fotograaf is volop bezig de feestelijkheden vast te leggen voor het nageslacht.

Ik probeer in alle drukte een gesprek te starten, maar dat is opvallend lastig. Mijn Engels is simpelweg niet Schots genoeg.

Buiten is een doedelzakker (worden ze zo genoemd?) zijn vingers aan het warm spelen. En zijn longinhoud aan het testen. De blaasbalg gaat stevig heen en weer. Een mooi gezicht.

Af en toe hoor ik toch echt een valse noot. Hmmm, is hij nerveus voor zijn optreden? Of is zo’n kilt toch iets te koud?

Verse sneeuw

Verse sneeuw. Ja, ik zie het toch echt vanuit mijn kasteelkamer in de vroege ochtend. Ik wist dat een overnachting in een heus kasteel de fantasie voedt, maar dit gaat wel heel ver. Welkom in de Schotse Hooglanden.

Ik kijk nog eens. Toch is het waar. Bij het ontbijt priemt het zonlicht door de bomen; de sneeuw glinstert me tegemoet. Een heerlijk gevoel overvalt me. Ik kan niet wachten om naar buiten te gaan.

Het is de reden dat ik stiekem verliefd ben op Moeder Natuur. Inclusief al haar grillen. Zoals dit. Als ik voor het voorjaar kom, schijnt de zon wel maar ligt er volop sneeuw. Ja, dit is typisch Schotland. Een verrassing om elke hoek.

Vooroordelen over Schotland heb ik genoeg. Positieve, dat zeker. Maar ik wil er vooral ook meer van weten. Dat is het leuke aan reizen. Ontdekken, je eigen mening vormen en vooral daarvan genieten. Keer op keer.

Of ik een whiskyliefhebber ben? Jazeker, al weet ik er niet al te veel van. ,,De whiskyliefhebber moet zich niet verdiepen in de fles, maar in de maker.”

Whiskymaker Blair Athol

Aan het woord is Rainer Schmitt, gids bij Blair Athol in Pitlochry. En ja, die kleine distilleerderij kende ik ook niet.

Het kasteelhotel Atholl Palace. ©Corno van den Berg

Deze rondleiding is anders. Rainer is direct en op een missie. Om de whiskygenieter een beetje op te leiden. Want Blair Atholl blijkt de producent te zijn voor bekende merken als Johnnie Walker, Bell’s en Dimple. En dan niet de gewone whisky, maar bijvoorbeeld Johnnie Walker Gold Label.

Rainer heeft het hart op de tong. En het steekt hem wel. ,,Wij produceren de whisky, de anderen –zoals hij ze noemt- mixen ze. Meer niet. Ze willen allemaal graag onze whisky. Dolgraag. Waardoor wij slechts één procent van onze productie zelf kunnen verkopen. In Schotland, maar we exporteren dus niet naar Nederland bijvoorbeeld.”

De ketels van de Blair Atholl-distelleerderij. ©Corno van den Berg

Whiskyproeverij

Aan het einde van de rondleiding volgt de altijd populaire proeverij. Niet van meerdere smaken, zoals te doen gebruikelijk, maar van slechts een. Blair Atholl zelf. Een whisky zonder de rokerige smaak die hier zo gewoon is. ,,Schotse whisky’s krijgen die smaak door de whisky te stoken met turf. Maar wij doen dat juist niet, zoals ze in Ierland ook niet doen.” Zacht is het zeker, het smeert de smaakpapillen.

De basis is schapenmaag en wat ingewanden zoals lever.

Maar ik heb meer op mijn lijstje staan. Zoals haggis, al eeuwenlang een populair gerecht bij de Schotten. De rest van de wereld krijgt al kokhalsneigingen bij het woord alleen al. Ik ga het gewoon proberen, maar dan wel als voorafje. Normaal vraag ik altijd welke ingrediënten er in zitten, maar in dit geval doe ik het bewust niet.

Het unieke Blair Castle bij het plaatsje Blair Atholl. ©Corno van den Berg

De smaak is stevig. En anders. Vies is het niet, maar lekker is ook niet het juiste woord. Een ervaring, dat is het. Uiteindelijk vraag ik toch wat er in zit. De serveerster lepelt op; ,,De basis is schapenmaag en wat ingewanden zoals lever. Dit alles wordt vermalen met dierlijk vet, ui, havermout, peper, zout, diverse kruiden en een soort bouillon. Oh, en aardappelpuree bovenop.” Dat laatste maakt het goed, althans bijna dan.

Een minicruise

Een minicruise. Zo wordt het verkocht. Een paar dagen naar Engeland en weer terug. Ik maak het iets langer. Niet op de boot, maar op het vasteland van het Verenigd Koninkrijk. In mijn eigen auto, voor de ultieme vrijheid.

Vertrek bij zonsondergang.... ©Corno van den Berg

Op reis met je eigen auto is heerlijk. Alhoewel, vanuit IJmuiden pak ik de boot naar Newcastle. Je stapt om half zes in de middag op en komt de volgende ochtend rond negenen aan. Over de Noordzee. Al doe ik een groot deel van de trip slapend in mijn cabine. Het is toch donker buiten…
 
De vrachtwagens in het ruim worden vastgesjord. De chauffeurs zoeken elkaar op bij de bar. Verliefde stelletjes staan romantisch hand in hand uit te waaien aan dek. Een groepje voetballiefhebbers praat over voetbal; ze gaan een Engelse wedstrijd bekijken. Een ouder stel geniet stilletjes van een wijntje. Ik bevind me in een divers gezelschap, dat is duidelijk.

Entertainment

Het drijvend hotel verlaat langzaam de haven van IJmuiden. Hoog tijd om even te eten in een van de diverse restaurants. Een buffet of à la carte. Een steak of een broodje; vis of vegetarisch. Het buffet bevat veel verse vis, terwijl de steak erg sappig is. Zo wordt een overtocht wel erg aangenaam.

De zonsondergang net buiten IJmuiden op de Noordzee. ©Corno van den Berg

Even kort naar Newcastle, de advertenties zijn overbekend. Vandaag voelt het zeker als een cruise. De zon verdwijnt bloedrood in de rustige Noordzee. We varen langs een windmolenpark in zee, zelfs buiten Nederland kom je onze windmolens tegen. Het is een sterk staaltje menselijk vernuft. Waar ik heilig in geloof voor onze toekomst.

Aan boord van de de veerboot van IJmuiden naar Newcastle. ©Corno van den Berg

Aan boord is veel entertainment. Ik zie een casino inclusief roulettetafel, twee kleine bioscopen, diverse restaurants en bars met live muziek. Het dansen gaat goed, al moet ik dat nog zien als de golven erger zijn. In mijn cabine dacht ik deinend in slaap te vallen, maar ik merk de golven nauwelijks. Of ben ik gewoon moe van het swingen?

De auto in

Naast de minicruise, kun je natuurlijk ook langer in het Verenigd Koninkrijk blijven, zoals ik doe. Het is zo’n vier uur rijden naar de Schotse Hooglanden. Langs de hoofdstad Edinburgh met het beroemde Edinburgh Castle, waar je ook eenvoudig een stop kunt maken op dit soort trips. Maar ik niet, Moeder Natuur roept me.

Auto rijden hier is iets bijzonders. Natuurlijk rijden ze aan de verkeerde kant van de weg (in onze ogen), maar er is meer. De wegen slingeren door de heuvels, met opvallend veel heggen. Met schapen hier en een kasteeltje daar. Kleine dorpjes die gedrapeerd liggen in het landschap.

Het windmolenpark en de zonsondergang. ©Corno van den Berg

Een oude tractor rijdt midden op de weg. Ik kan er niet langs. Normaal baal ik er van, maar nu niet. Gek is dat toch als op reis bent. Het leven lijkt hier te hebben stil gestaan. En ik wil niet terug naar de huidige, jachtige tijd.

Al gaat dat vanzelf in Aviemore; een hip stadje. Met talloze buitensportwinkels. En barretjes. Het is een populaire uitvalplek om de bergen in te trekken. Vooral om te wandelen. De bergen omringen je als een erehaag.

Lekker actief

De paden op, de lanen in. Of in dit geval; de paden op, de Schotse bergen in. Te voet, op een fiets, op ski’s (!) en met een 4×4 jeep. Oh, en mijn eigen auto om zelf ook van alles te ontdekken.

Het voorjaar vind ik altijd een bijzonder mooi jaargetijde. Een beetje van het één en een beetje van de ander. Al is het hier wel even zoeken naar het voorjaar. Maar de eerste tekenen zijn er wel. Schapen horen bij dit heuvelachtige landschap. Lammetjes dartelen in de wei. Sommigen kijken me –inderdaad- behoorlijk schaapachtig aan.

Gids Donald Riddell van Highland Safaris zoekt naar dieren. ©Corno van den Berg

In de bossen zitten mannetjeseekhoorns achter elkaar aan om indruk te maken op de vrouwtjes. Iets wat sommige vogels ook doen, zij vechten zelfs zie ik. De hormonen spelen op. Het blijken sneeuwhoenders te zijn, die van de beroemde whisky ja. Wat glijden mijn gedachten toch makkelijk af hier. Heerlijk.

Op jeepsafari

De volgende ochtend is het bewolkt en grauw. Heerlijke omstandigheden voor een jeepsafari. Baggeren door riviertjes, ploeteren door de modder en meer van dat. Ik moet me melden in het plaatsje Dull, oftewel saai. Grappig. We gaan natuurlijk op pad in een typische Engelse Landrover en niet in een Toyota Landcruiser, zoals in de rest van de wereld.

Plop, daar komt ineens een zeehondenkop boven het water.

Tijdens de safari zijn we op zoek naar edelherten, reeën en eekhoorns. Ik weet het, al deze diersoorten hebben we in Nederland ook, maar niet in zo’n omgeving. Oh, en de Schotse kruisbek (loxia scotica), een vogel die alleen hier voorkomt.

Volg alles op Facebook

Wil jij ook inspiratie voor je volgende reis? En tips, leuke video’s en foto’s? Volg alles op Facebook:

We gaan de hooglanden in. De route loopt door riviertjes en over hobbelige paden. Oh en ik moet op de fiets terug. Een mountainbike weliswaar, maar toch. Gelukkig krijg ik koekjes en koffie. En whisky, al is het nog ochtend. Maar het is wel wat fris, dus vooruit maar.

De jeepsafari in de hooglanden. ©Corno van den Berg

Maar het is eerst tijd om even niet te fotograferen, niet te wandelen, niet te fietsen. Het is tijd om te niksen. Dit landschap moet ik even op me in laten werken. Alleen kijken, niets doen. De frisse berglucht inademen. Me verbazen over de sneeuw boven op de bergen. Daar heerst nog Koning Winter. De simpele dingen des levens. Genieten kan zoiets moois zijn.

Skiën in Schotland

Het is geen standaardgedachte. Maar ik ga het toch proberen bij Glenshee in het hart van de hooglanden. Er ligt verse sneeuw en het zonnetje schijnt heerlijk. Het gebied is klein, maar fijn. Het telt 16 liften en zo’n 40 km aan pistes. Maar dit soort verrassingen vind ik wel prettig. Heel prettig.

Zon, sneeuw en pistes... ©Corno van den Berg

Onderweg komt iemand me voorbij vliegen, met in haar kielzog een hond. Brody rent over de piste, om vervolgens uit te hijgen bij de lift. ,,Hij is een ‘rescue dog’ die getraind is om bij lawines mensen onder de sneeuw te vinden, aldus berggids Kate Hunter. ,,Dit is haar training.” Ze stapt met Brody in de skilift. De hond zit op zijn gemak om zich heen te kijken. Hij is dol op de sneeuw, net als ik.

Op mijn zoektocht naar een mooie zonsondergang kom ik uit bij Kenmore, dat aan een meer ligt. Een lokale fotograaf komt naar me toe voor een praatje. Of ik het noorderlicht wil zien. ,,In Schotland, vraag ik?” Het is duidelijk, Schotten maken geen geintjes over dit soort dingen. We genieten beiden van de zonsondergang, maar het noorderlicht is nog mooier.

Zonsondergang bij Kenmore. ©Corno van den Berg

Dus ga ik ‘s avonds weer op pad. Al is het niet eenvoudig om in de hooglanden een plek te vinden waar je rondom uitzicht hebt. Zeker niet in het donker. Het lukt wel uiteindelijk. En ja, ik zie een mooie groene gloed aan de horizon. Het is niet zoals in Noorwegen, Lapland, IJsland of Canada, maar wel mooi. En ja, dit is ook typisch Schotland. Verbazingwekkend genoeg.

Wandelen bij Queen’s View

De favoriete bezigheid hier is wandelen; opties te over. Ik start bij Queen’s View, waarbij je uitkijkt over Loch Tummel. Een Loch is een meer, zoals we allemaal weten van Loch Ness. En ik kijk toch even snel of ik hier ook iets geks zie zwemmen. Maar het water is en blijft rimpelloos; geen nek of iets anders geks. In de bomen hangt baardmos, een teken van extreem schone lucht.

Een doorkijkje bij Queen's View. ©Corno van den Berg

Deze plek is volgens de legende vernoemd naar Queen Victoria, ze bezocht dit gebied in 1866. Al kan het ook zijn vernoemd naar de vrouw van Koning Robert I van Schotland: Queen Isabella of Scotland. Maar dat wel zo’n 550 jaar eerder. Een beetje mystiek past wel bij dit soort gebieden. Verdrinken in de verhalen, ik vind het heerlijk.

Het doel is Rannoch Station, een opmerkelijk afgelegen treinstation. Hier wonen geen mensen, hij ligt aan het einde van een doodlopende weg. Maar ja, je kunt hier wel uitstappen en gaan wandelen. In een landschap waar je u tegen zegt. Ik volg een meer en kom zelfs bij een strandje met goudgeel zand. Midden in de bergen.

Ik zoek Schotse Hooglanders, dieren die bij ons worden gezien als een oerrund. Ze zijn harig en lomp, maar lijken ook enorm aaibaar. Al is dat laatste niet aan te bevelen hoor ik van diverse kanten. Maar ik zie er opvallend weinig, schapen leveren simpelweg meer op. ,,De dieren worden hier alleen nog gefokt voor Nederland en Duitsland. Daar worden ze losgelaten in natuurgebieden.”

Nieuwsgierige edelherten

Onderweg kom ik edelherten tegen, in dit geval mannetjes. ©Corno van den Berg

Bij Ballater trek ik de wandelschoenen weer aan en sta ik ineens oog in oog met edelherten. Ik ken ze van de Veluwe, waar ik ben geboren, maar zo tussen de bergen zijn deze dieren extra imposant. De mannetjes zoeken rustig een maaltje gras in de vallei, de vrouwtjes rusten iets verder uit. Bij Loch Muick geniet ik van mijn lunch. Wat kan een simpel broodje toch lekker zijn.

Op de terugweg rij ik langs de Schotse kust. Langs diverse vissersdorpjes, waaronder Eyemouth. Ik wil even de benen strekken in de haven. Op een trailer staat: ‘feed the seals’, oftewel ‘voer de zeehonden’. Huh? Ik kijk om me heen en zie twee vissers op een boot hun vangst schoonmaken. Ik zie garnaaltjes, kreeften, diverse soorten platvis en meer. Maar ik ben niet de enige die dat gezien heeft.

Plop, daar komt ineens een zeehondenkop boven het water. Het is een grijze zeehond (halichoerus grypus), te herkennen aan hun platte kop. Hij zwemt hoopvol naar de boot. Maar het dier moet er wel wat voor doen. Een van de vissers houdt een vis ruim een meter boven het water. Ineens komt het dier uit het water en zet zijn tanden in zijn lievelingsgerecht. Het zijn dit soort ontmoetingen waarom ik reis. Heerlijk.

Foto-Album

Berggids Kate Hunter met haar hond Brody. ©Corno van den Berg
Bij aankomst in IJmuiden ben ik niet alleen. ©Corno van den Berg