blijf op de hoogte!

blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief

Ras al Khaimah: Langste zipline ter wereld, strand en woestijn

Strand, maar dan meer. Met talloze bijzondere bezienswaardigheden.

Lees verder

Ras al Khaimah: Meer dan strandvakantie

Het emiraat Ras Al Khaimah profileert zich als strandbestemming, maar dan wel met een shot van adrenaline. Met onder meer de langste zipline ter wereld.

Ras al Khaimah is één van de minst bekende emiraten in de Verenigde Arabische Emiraten. Waartoe ook Dubai en Abu Dhabi bijvoorbeeld behoren. Ras al Khaimah is het enige emiraat dat zowel stranden, een woestijn, mangroven als bergen op zijn grondgebied heeft.

Ik land op Dubai; de stad waar alles mogelijk lijkt. Maar van Ras al Khaimah had ik tot een half jaar geleden nog nooit van gehoord. Het ligt op een uur rijden van Dubai, maar treedt nu langzaam uit schaduw van de wereldberoemde wolkenkrabbers, de jetset en blingbling.

Ook in Ras al Khaimah wordt volop gebouwd, maar wel kleinschaliger. ©Corno van den Berg

Scenic Flight met een vliegtuig

Het is vroeg in de ochtend. In een vliegtuigje verken ik de kust van Ras al Khaimah. Veel stranden, maar geen hoge gebouwen die naar de hemel reiken, wel wat projecten in zee, maar geen nieuwe werelden in zee of andersoortige bouwsels.

En geen wereldrecords met hoogste gebouw ter wereld of zoiets. Alhoewel. Ze hebben hier net de langste zipline ter wereld geopend. In de bergen, ver weg van de steden, hotels en stranden. In de luwte dus, al valt dat vies tegen als je hem neemt…

Weer met beide benen op de grond wil ik shoppen. Niet naar dure merken, maar op de lokale vis- en fruitmarkt. Een lokale markt is altijd leuk. Een feest voor de zintuigen; de stevige geuren, de felle kleuren en de talloze smaken.

Vismarkt en Fruitmarkt

De vismarkt van Ras al Khamaih. ©Corno van den Berg

Proeven hoort er bij. Van fruit dat veel voller smaakt dan bij ons, kruiden die ik niet ken en meer. Een ontdekkingstocht. Maar markten vind ik ook leuk vanwege de kleurrijke mensen en de bedrijvigheid. Ik bezoek de fruitmarkt, maar ook de vismarkt.

Proeven hoort er bij. Van fruit dat veel voller smaakt dan bij ons, kruiden die ik niet ken en meer.

Een lokale groentemarkt in Ras al Khamaih. ©Corno van den Berg

Dhayah Fort

Zucht. Het zijn meer dan 200 stappen naar boven. Wat in deze warmte niet meevalt. Het Dhayah Fort is een uitkijktoren die een belangrijke rol speelde in de geschiedenis van het emiraat. Hij stamt uit de 18e eeuw, en was van groot belang in een strategisch gevecht met de Engelsen. 

Door archeologen is er bewijs gevonden dat er oudere gebouwen hebben gestaan op de heuvel. Al is niet bekend wat de functie was. Bovenop zie ik de bergen in de achtergrond. De vlag van de VAE wappert in de wind. Een geit komt voorbij. Hij beklimt deze heuvel opvallend makkelijker dan ik.

Ik kijk uit over het landschap. De komende dagen wil ik hier los. Van alles ontdekken, verkennen en beleven. Van het strand tot de bergen, van de zee tot de droogte. Zo reis ik het liefst.

Jetski

Een bordje geeft het aan: Buitentemperatuur 36 graden, watertemperatuur 30 graden. Een strandvakantie hier is geen probleem. Maar, Ras al Khaimah (of RAK zoals het door de inwoners liefkozend wordt genoemd) noemt zich het ‘avontuurlijke’ emiraat.

Het strand bij The Cove Rotana. ©Corno van den Berg

Het emiraat ligt net boven Dubai, op een uurtje rijden. Een strandvakantie kun je hier goed combineren met tal van spannende dingen. Als je dat wilt tenminste. Op het strand, in de zee, in de duinen of in de bergen. Aan mij de keuze. Ik wil ze allemaal doen, kiezen is nooit mijn sterkste kant geweest. Het is vroeg in de ochtend op het strand. Wat zal ik eens als eerste gaan doen?

Ik zie een banana boat en talloze varianten er op. Hoog tijd om wat nieuwe sporten te ontdekken. De jetski bestaat al een tijdje, maar ik heb er nog nooit op gezeten. Wat een bruut geweld. Ik dender over de golven, of is het meer stuiteren? Een scherp bocht gooit wat zwaartekrachten op mijn lijf. Heerlijk. Niemand ziet mijn brede glimlach op mijn gezicht.

Flyboarden

Maar de jetski is eenvoudig te besturen, het is hoog tijd voor iets moeilijker. Flyboarden, waarbij je door een soort slang omhoog wordt gestuwd. Iets wat ik ooit eens heb gezien op tv. Nu zitten mijn voeten in een vreemd apparaat en sluit iemand er een lange slang aan. Ik moet languit liggen, met mijn armen gestrekt vooruit. ,,Als Superman.” 

Ik moet even denken, maar dan begrijp ik het. ,,Als ik zeg staan, kom je overeind, strek je je benen en doe je je armen wijd. Bewaar je evenwicht alsof je gewoon staat. Het is makkelijk,” lacht hij.

Met een flyboard kom je hoog uit het water... ©Corno van den Berg

Makkelijk is niet het juiste woord. Een gek gevoel is het wel. Zodra je het stuwende watert uit je voeten voelt komen kom je vanzelf omhoog. Wankel, en voor mijn gevoel extreem langzaam kom je uit het water. Eerst twee, dan zelfs drie centimeter.
 
Alles gaat goed, tot het moment van evenwicht. Oefenen hoort bij deze wonderlijke sport. Vallen ook. Voorover, achterover, langzaam en natuurlijk ook een stevige plons. Maar steeds steviger balanceer ik.
 
Meer en meer lukt het, en steeds vaker kom ik los van het water. Een meter, twee meter. ,,Kijk naar de horizon en voel.” Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De horizon zie ik wel, maar het voelen…

,,Stuur met je schouders. Als je die iets draait ga je naar links.” Goh, hij heeft gelijk. Meer en meer ben ik in controle. En kan ik corrigeren als ik naar links of naar rechts neig. Ineens kom ik zelfs zeven meter het water uit. Wat een machtig gevoel. Ja, ik voel me Superman. En nog veel meer superhelden die ik ken van de tv.

Parasailen

Maar ik wil nog hoger. Al is parasailen wel echt wat anders. Ik had het nog nooit gedaan. De lier wordt stevig vastgemaakt aan mijn harnas, ik voel de parachute trekken. Langzaam verlies ik de grond onder mijn voeten. Ik zweef. Hoger en hoger.

Strand.... ©Corno van den Berg

Ik zie een kwal zwemmen. En dan ineens een zeeschildpad die adem komt halen aan de oppervlakte. En nog een. En nog een. Wat een heerlijk uitzicht. Terwijl ik toch zo dichtbij de kust en het hotel vlieg bijvoorbeeld. Ik heb al uren in het water gedobberd, maar toen hebben ze me slim ontweken. Of ik heb niet opgelet.

Het gaat anders dan ik dacht. Je wordt vanaf de boot gelanceerd, vliegt hoog in de lucht en landt weer op de boot. Wat een raar gevoel is. Ik ging er vanuit kletsnat te worden. Wat hier absoluut niet vervelend is. Maar ik blijf droog; terwijl dit toch echt voelt als een waterattractie.

Kajakken

En ik zag vanuit de lucht mangroven. Die wil ik wel verkennen. Per kajak ga ik op pad. En zie onder meer een groep van zo’n 50 flamingo’s die hier naar voedsel zoeken. En overal in het water zit vis. Bijzonder.

Kajakken in de mangroven. ©Corno van den Berg

Op mijn strandbedje denk ik na over mijn indruk tot nu toe. Ras al Khaimah heeft geen hemel reikende hoogbouw en immense winkelcentra bijvoorbeeld. De hotels zijn luxueus met veel Arabische invloeden. Met barretjes, diverse restaurants, spa’s, zwembaden (vaak ook voor kinderen) en winkels. 

Sommige zijn all inclusive, maar ze zijn er ook met halfpension of alleen met ontbijt. De stranden zijn breed en van fijn zand. Een ideale basis voor een vakantie lijkt me. Maar ik wil meer…

Woestijn: Kamelen, 4×4, bedoeïenenkamp en wilde dieren

De woestijn hoort bij dit deel van de wereld als een paspoort bij een reiziger. En ja, dit wil ik altijd wel beleven. Kilometers mul zand, een eindeloze horizon en het gevoel van totale leegte. Met diverse verrassingen.

Off road in de woestijn. ©Corno van den Berg

Woestijn tocht per 4×4

Ik kijk naar de metershoge duinen voor me. En denk: Ik zou hier links gaan. Prompt gaat de chauffeur rechts de steile duin op. De motor loeit, de banden ploegen, zand vliegt overal heen. Een achtbaan, maar dan zonder vaste route. 

Dit is ‘dunebashing’; een mooi Engels woord voor ‘met een 4×4 ravotten in de zandduinen’. En de duinen vind je hier eigenlijk overal zodra je de verharde weg verlaat. En je weet niet alles van te voren, soms is de val achter de duinen zo diep dat je niets meer ziet totdat je valt.

Dune bashing, oftewel stoeien met duinen. ©Corno van den Berg

Een woestijnvos rent weg. Ik begrijp hem wel, als ik zo’n gevaarte met vier wielen ineens zou tegen komen zou ik het ook niets vinden. Dit is genieten. Zeker als iemand weet hoe hij moet rijden.
 
De chauffeur kent zijn zandbak. ,,Ik heb twee maanden les gehad in hoe het zand zich beweegt, de wind en alle gevaren die hier op de loer liggen.” Hij wijst op de immense ‘roll bar’ die het dak verstevigt voor als we een koprol maken.
 
,,Dat is nog nooit gebeurd, dus geen zorgen,” lacht hij. Maar hij klopt het wel af. Om daarna weer extreem scherpe bochten te nemen. En stuiteren we schuine hellingen af waarbij ik verwacht dat de auto omvalt. Of misschien wel twee keer. Twee kinderen die achterin zitten hebben veel minder praatjes dan een uurtje geleden.

Een kameel komt dichtbij. ©Corno van den Berg

Op bezoek bij Bedoeïen

Opeens kijk ik recht in de ogen van een kameel. Het dier kijkt onverstoord de leegte in. Hij hoort bij een familie bedoeïen die hier hun kamp hebben opgeslagen. Het is tijd voor een zonsondergang in de duinen. Met een hapje en een drankje. En muziek. Mooi, na de heftige rit is het een moment van rust.

Tussen de gerechten door laat een buikdanser haar kunsten zien. Net als de dansende dervisjen. Die zelf met lampjes in zijn kleding dansen. Een wonderlijk, bijna hypnotiserend gezicht. Tot slot speelt een vuurdanser letterlijk met vuur op swingende beats.

De zonsondergang in de woestijn. ©Corno van den Berg

Ik wandel door het mulle zand. Best zwaar, maar ik wil toch die ene grote duin nemen. Met de auto is het makkelijker, maar ik ga te voet. Eenmaal bovenop heb ik een weids uitzicht over de duinen en de eindeloze horizon. De zon zakt langzaam in het zand, ik ook. Hoe kan je mooier een dag besluiten?

Arabische oryxen

De woestijn lijkt leeg, maar dat valt mee. De volgende dag kom ik Arabische oryxen tegen, een bedreigde diersoort. Die ooit in het wild was uitgestorven. Een groepje dieren loopt langzaam voorbij. Ik zie ook enkele jonge dieren.

Arabische oryxen. ©Corno van den Berg

Diverse hotels zijn een reddingsactie gestart, zodat deze dieren in het wild kunnen blijven leven. Dit groepje heeft net jonge dieren, waardoor de moeders ongeduldig op me af komen lopen. Oké, ik ga al verder…

Bergen in de woestijn en een unieke zipline

Ineens doemen heuvels op, die al snel overgaan in bergen. De weg slingert er tussen door. De bergen hebben geen begroeiing; hooguit zie ik een paar bomen. Dit is ook de plek van de langste zipline ter wereld; van 2,8 kilometer. Die ongekend snel is.

Rijden in het laatste daglicht. ©Corno van den Berg

De berg Jebel Jais

De zon schijnt, het is 28 graden en de wind blaast. Lekker weer, toch zweet ik. Bovenop de hoogste berg Jebel Jais is een platform gebouwd. Met een uniek uitzicht over de bergen van Ras Al Khaimah. Ik zie het einde van de kabel niet. Hij verdwijnt in het ravijn. Wat een uitzicht. Ik hoor plots mijn naam.

Het uitzicht vlak voordat je de zipline neemt. ©Corno van den Berg

De langste zipline ter wereld

Het gaat gebeuren. En ik krijg een speciaal harnas aan. Als ik probeer te lopen voel ik me een pinguïn. Ik waggel door alle strakke kabels. ,,Ben je er klaar voor?”
 
Ik zeg ja, maar twijfel van binnen. De kabel boven me verdwijnt in de verte. Ik heb geen idee wat er gaat gebeuren. Dus ja, ben je er dan klaar voor?
 
,,Ga liggen alsof je push ups doet.” Watte? Ik moet voorover hangen. In een tuigje. En dat op ruim 1.600 meter hoogte met een afgrond voor me. Terwijl ik vastzit aan de kabel. ,,Handen los!” Hmm, nog zo’n commando dat niet logisch klinkt.

Zo hang je voordat je 'los' gaat. ©Corno van den Berg

Veel tijd om na te denken krijg ik niet. Mijn handen moeten achter mijn rug. Ik mag onder geen beding los laten. Er wordt wat extra gewicht aan gehangen om genoeg snelheid te maken. Is dat echt nodig, denk ik nog. En ik denk nog wel meer eigenlijk.

Jebel Jais Zipline in de Verenigde Arabische Emiraten. ©Corno van den Berg

Ik hoor “go”. Maar ik ‘ga’ nog niet. Plots giert de wind om mijn oren. Sneller, sneller en sneller. Je voelt je inderdaad Superman. Hmm, of eerder Rocket Man. De bergen vliegen voorbij. Wat een heerlijk gevoel. Vliegen als een vogel. Het is duidelijk; ik voel alles in mijn lijf. Alle zintuigen maken overuren. In combinatie met adrenaline is dat een heerlijk gevoel. 

Na precies tweeënhalve minuten klap ik vol tegen de rem aan. Het platform hangt ook aan de berg, ik heb even nodig. Maar naast de adrenaline kan ik ook echt genieten van de architectuur. Wat is dit bijzonder mooi aangelegd.

Het ruige landschap van Jebel Jais. ©Corno van den Berg

Heerlijke Arabische lunch

Op een uitkijkpunt geniet ik van de lunch. Ik zie Arabisch brood, olijven, verse walnootpasta en fruit. Maar ook kip en een salade met een soort feta en heerlijke tomaten. En verse vruchtensap, met als perfecte toetje een kop Arabische koffie.
 
Dat dit deel van het Midden-Oosten anders is wist ik al. Tijdens mijn reis door Oman een paar jaar geleden wandelde ik door bergen van meer dan 3.000 meter. Ook Ras al Khaimah heeft een deel van dit opvallend ruige gebergte.
 
En de zipline is de ideale manier om het te beleven. Al ben ik wel weer blij met beide benen op de grond te staan. Wat is dat toch? Als ik rust heb wil ik adrenaline? Het voelt in ieder geval alsof ik leef. Met volle teugen.