Op ontdekking in Tasmanië

Er schuifelt iets voorbij. Ik moet goed kijken. Het is een vreemde mix van een egel en een stekelvarken. Met gekke achterpoten die andersom lijken te zitten. Zijn lange snuit zoekt naar een maaltje. Het blijkt een mierenegel te zijn. 

Door zijn naam weet ik ook meteen waar hij naar op zoek is. Het is een van de twee zoogdieren op aarde die eieren legt. De andere vreemde eend in de bijt is het vogelbekdier. Die ook op Tasmanië in Australië leeft.

De mierenegel is bijna blind en doet alles op geur. Het dier loopt tegen mijn schoen aan. Het schrikt even, maar gaat daarna onverstoorbaar verder op zoek naar eten. 

Sterker nog, hij gaat zelfs zwemmen. Al is mij onduidelijk waarom. Bang is het dier niet. Wat een bizar wezen. Dit is waarom ik naar Tasmanië wilde. Vreemde ontmoetingen met Moeder Natuur; heerlijk.

Ik ben geland in de hoofdstad Hobart aan de kust. Ik ga zo’n tien dagen op rondreis door Tasmanië. Oftewel het eiland rond met een huurauto. Ik moet hier links rijden, dat is wel even wennen. Als ik net buiten de stad ben zijn de bordjes langs de weg intrigerend.

Bizar genoeg is de eerste ontmoeting confronterend. Talloze dieren veranderen in ‘road kill’ en liggen langs de weg. Zo ‘spot’ ik mijn eerste wombat; dood.

Ik wandel rond in Unzoo, dat zichzelf geen dierentuin noemt. Veel kooien zijn open aan de achterkant, waardoor de dieren altijd weg kunnen. Het initiatief stamt al uit 1978. En is vooral bedoeld voor één dier; de Tasmaanse duivel.
 
John neemt me mee door het park. ,,Er waren steeds minder Tasmaanse duivels; veel boeren dachten dat ze de schapen doodden. Ik ook eerst, maar het bleek niet waar te zijn.”

Hij zucht: ,,Ze eten dood materiaal, zoals ‘road kill’. Waarbij ze zelf ook nog al eens aangereden worden. De dieren hebben geen natuurlijke vijand meer. Ja, de mens en zijn auto.” Ik moet deze woorden even op me in laten werken.

Maar we gaan ook het naast gelegen bos in: The Devils Tracker Tour. Hierbij krijg je een kijkje achter de schermen van de natuurbescherming. We rijden het bos in via een steile zandweg. ,,Dit is het leefgebied van de Tasmaanse duivel,” zegt Hamilton.

Ik overnacht in Hotel Corinda, een immens landhuis in Hobart dat sinds kort weer in familiehanden is. Eigenaar Julian Roberts: ,,Het was van mijn overgrootvader die als gedetineerde hier naar toe moes. Omdat hij in Engeland een schaap had gestolen. Alhoewel, hij hielp een vriend.”

,,Het gehele verhaal is niet helemaal duidelijk. Maar hij had in Engeland destijds een vriendin. En ze reisde hem liefdevol achterna. Ze kreeg hem toegewezen als ‘hulp’, iets wat destijds heel gewoon was bij gedetineerden. Ook om op hem te letten,” legt Julian uit.

Een eiland vol criminelen; Het is het overbekende verhaal van Australië en dus ook Tasmanië. Aan het einde van de 18e eeuw werden criminelen op de boot naar het einde van de wereld gezet. Maar ook als je iets kleins verkeerd had gedaan moest je mee. En hier een nieuw leven beginnen.

Ook de reden staat er bij. Bijvoorbeeld voor het stelen van beddengoed. Of een schaap. Of voor moord…

Ik loop bij Wineglass Bay, dat de vorm van een wijnglas heeft. Al moet je daar wel iets voor hebben gedronken om dat te zien. Vanaf het hoger gelegen uitkijkpunt lukt het wel.
 
Het zand knispert onder de schoenen. Sterker nog; het ‘blaft’. Als ik mijn voet neerzet hoor ik ‘wraf’. Geen idee hoe het kan, maar het klinkt wel grappig.
 
Maar wat het meest opvalt is het ‘tropische’ karakter. Een paar durfals gaan zwemmen, al is zwemmen overdreven; het is meer een (zeer) verfrissende duik en dan snel weer opwarmen in de zon.

Dit is een wandelgebied pur sang. In de vroege ochtend stop ik bij Sleepy Bay, een heerlijke naam. De granieten rotsen kleuren felroze door het eerste zonlicht. De zee is heerlijk rustig. Bij de Cape Tourville vuurtoren wandel ik over de houten reling boven de rotsen. Ik zoek naar walvissen in het extreem kalme water, maar zie niets.

Een paar dagen later bij Fossil Bay heb ik wel geluk. Als ik aan kom lopen zwemt een walvis voorbij, of eigenlijk… hij springt voorbij. Keer op keer komt het dier uit het water en met een plons weer in het water. Heerlijk. Het gebeurt op nog geen honderd meter van ‘the blowhole’, een natuurlijk spuitgat in de rotsen. Maar eerlijk is eerlijk, die van de walvis is kleiner, maar veel mooier.

Het derde schiereiland dat ik bezoek is Bruny Island. Maar dit gaat anders; per boot. De zodiac is stevig, maar het is wel open zee. En als we doorvaren naar het zuiden is het eerste land toch echt Antarctica. Maar de kapitein lacht en zegt: ,,Ik weet de weg! En zal je langs torenhoge rotsen en kliffen, diepe zeegrotten en smalle kloven navigeren.”

Hij heeft niet gelogen. Het bootje laveert simpel tussen de vele rotsen door. Bij de zeegrotten stopt hij even. De erosie hier is immens; door de zee van onderen en de regen van boven. Als we bij het uiterste puntje komen is de zee ruig. Hier komen de woeste wateren van de Tasmanzee en de Zuidelijke Oceaan samen. 

Ik zie wat rotsen en een gat in de rotsen. Ben ik nou de enige die hier een olifant in ziet? Of ben ik te lang op zee? Een groep pelsrobben kijkt me aan. Sommigen zwemmen rond de boot, met een groot gemak. Terwijl ik me moet vasthouden aan de boot om niet overboord te gaan. Volgens mij lachen ze me uit. En hard ook. Althans, zo klinkt het.

Binnen paar minuten heb ik ze: vers, netjes open gemaakt en met een limoentje. Ze zijn heerlijk. Dit wil ik ook in Nederland.

Ze grazen op de grasvelden langs de weg, wallabies springen er op hun gemak tussen door. Wat een beeld. En ja, ze levend zien is beter. Veel beter.

Wombats zijn wonderlijk; deze wollige buideldieren zijn aandoenlijk en vriendelijk. Zeker een moeder met jong, die ik tegen kom. Net als de moeraswallaby die me verschrikt aankijkt, maar wel doorgaat met eten. 

Dit beroemde nationaal park in het hart van Tasmanië heeft meerdere wandelpaden. Waaronder eenvoudige, alsook zwaardere, onder meer naar de top van Cradle Mountain.

Ik wil het machtige Cradle Lake zien en dan vooral van bovenaf. Dus kies ik voor de hike naar Marions Lookout. Ik volg een tijdje de Overland Track, de beroemde meerdaagse wandeling over het dak van Tasmanië. Hmm, ik kom tijd tekort. Nou ja, dan heb ik een reden om terug te komen.

Eenmaal boven is de vegetatie verdwenen en kijk ik uit over het meer, maar ook over andere meren. Het weer is heerlijk; de zon schijnt. Oké, dan nog maar wat verder lopen. Al ken ik niet alle routes, maar een rondje rond het meer lijkt me goed. Ik kies nu een moeilijker pad: Face Track, dat langs de voet van Cradle Mountain gaat. 

Het pad is duidelijk slechter, planken zijn verweerd of helemaal weg. Bij sommige stukken moet je via ijzeren kettingen naar beneden klimmen en klauteren. Ik moet soms stoppen om even om me heen te kijken. Het uitzicht op de meren verandert per minuut; met name op het beroemde Dove Lake. 

Aan het einde van de dag kom ik bij het boothuis uit 1940, dat niet meer wordt gebruikt. Het is een icoon op social media, ik begrijp wel waarom. Ook maar even een foto maken. Sterker nog, ik wil de volgende ochtend terug komen om te zien hoe het er dan uitziet.

Het blijkt koud te zijn: tegen de nul graden. De kop warme koffie helpt, maar de mist en het heerlijke uitzicht nog veel meer. Cradle Mountain is een heerlijke mix van bergen, meren en wonderlijke dieren.

Het hoogtepunt is een boottocht naar de monding van de rivier. De oude boot is helemaal opgeknapt en vaart me rustig naar de zee. Op het strand liggen honderden boomstammen die hier lijken neergelegd. Het levert een ruig beeld op, zoals ik verwacht bij Tasmanië.

Zittend aan het strand maak ik na ruim een week rondreizen door Tasmanië de balans op. Elke boom is zo’n beetje anders, elk dier ook. De inwoners zijn super relaxt, dat zou ik ook wel zijn als ik hier zou leven. Althans zo voelt het. Ja, de andere kant van de wereld is echt anders.