Winter Wonderland van Fins Lapland

‘Hug a husky’. Het bord bij de ingang is niet aan dovemansoren gericht. Er springen ruim twee maanden oude jonkies tegen het gaas. Ik mag hun verblijf in en word bijna omver gelopen. Ze bijten zachtjes, maar stevig in mijn schoenveters, nieuwsgierig als ze zijn. Ik pak er twee op en ze laten zich maar wat graag aaien. Al spelen ze nog liever. Deze pluizige stuiterknuffels hebben energie te over, dat is duidelijk. Dit is waarom ik dol ben op Fins Lapland.

Plots hoor ik om me heen opwinding en veel ook. Wolvengehuil lijkt het wel, het galmt door het bos. Eentje zet aan, de rest volgt. De hondensleeën worden klaargemaakt en de honden ingebonden. Ik voel de adrenaline om me heen en dat werkt aanstekelijk. Heel erg zelfs.

Mijn start is het stadje Levi, de plek met de meeste skipistes van Finland. Het is precies wat je gewend bent van de Alpen bijvoorbeeld, maar dan anders. Er is maar 39 kilometer aan pistes, maar wel met goede liften en Finse skihutten voor een hapje en drankje. En, bijna elke dag valt hier verse sneeuw…

Het landschap is meer dan indrukwekkend. Bovenop de berg staan witte, totaal aangevroren bomen. Ze torenen boven het landschap uit. De piste is zo goed als leeg. Het is middag en het wordt langzaam donker. De lampen langs de pistes helpen nu echt, zodat ik nog uren kan door gaan. Ik ben aangenaam verrast: Een dagje (of twee) skiën is een heerlijke afwisseling.

Het klinkt wat suf, maar sneeuwschoenwandelen is de ultieme manier om ongerepte sneeuw te verkennen. Je zakt anders simpelweg te diep in de sneeuw. En nu kan ik van de paden af. Graag zelfs. Wat ik eerder ook al probeerde met cross-country ski’s, maar langlaufen is niet zo mijn ding. Of zou simpelweg mijn techniek tekortschieten?

Ik heb liever een rendier dat me voorttrekt. Al hebben deze dieren een speciale handleiding. De rendierhoeder is duidelijk: ,,Raak de dieren niet aan, ze zijn halfwild. Ze mogen nog steeds in de zomer hun eigen kostje bij elkaar zoeken. En pas ook voor hun gewei.” Hij pakt een warme rendierhuid en doet die over me heen.

Ik verwacht een rustig ritje, maar tot mijn verbazing kunnen deze dieren ook in galop. Ze doen hun naam eer aan. Of draf, ik kan niet herkennen wat het precies is. Na een tijdje stopt mijn rendier acuut om even op zijn gemak sneeuw te gaan eten. Een rendier met een eigen wil, ik mag hem wel.

Het is tijd voor meer geweld. De sneeuwscooter glimt me tegemoet. Het is avond, al is hier opvallend veel maanlicht. Ik ben alleen. Althans met een gids, want anders verdwaal ik binnen vijf minuten. De Finnen zijn dol op sneeuwscooteren (is dit goed Nederlands?) en dus liggen hier overal paden.

Het is even wennen. Het stuur zwabbert overal heen. Je moet hem laten gaan en hooguit corrigeren. Controlefreak als ik ben, wil ik dus die 300 kilo zware sneeuwmonster bedwingen. Wat een kansloze missie is. Al snel krijg ik het beest onder controle. Nu kan ik genieten van het landschap dat in het licht van mijn koplamp verschijnt.

We gaan zowaar 60 km per uur. De maximale toegestane snelheid voor een sneeuwscooter. Het doel is het Lainno ijshotel. Waar alles van ijs is. De bar, het restaurant en natuurlijk de kamers. Maar de rendierbiefstuk is warm. De koffie ook, net als de slaapzak wordt me verteld. En er is een kamer waar je warm kunt worden bij de open haard. Het is nu al mijn favoriete plek…

IJssculpturen sieren mijn ‘ijssuite’, een enorme eland met gewei. Led-lampjes die in het ijs zijn ingevroren maken de sfeer compleet. Je mag maar een laag aan hebben, inclusief muts. De slaapzak moet de rest doen. Ik trek de slaapzak strak om mijn gezicht, dat is wel nodig. Al snel ben ik in dromenland, er komen heftige dromen voorbij over weet ik niet wat allemaal.

Gids Mikael kijkt me aan met pretoogjes. Of ik met het busje naar het volgende hotel wil. Of dat ik Lapland op de echte manier wil beleven. Op de sneeuwscooter reizen, ja dat lijkt me bijzonder. En nu is het licht, al zie ik minder want alles is wit. Diepte in het landschap is er niet, hooguit af en toe een kuil….

Of ik off piste wil. Net zolang totdat ik vast zit. Welja, al zit ik snel vast. Mikael lacht breeduit. Net op het moment dat ik denk dat ik het beest onder controle heb, ben ik een illusie armer. Maar wel weer een unieke ervaring rijker. Ik zak tot mijn middel in de sneeuw. En zucht. Het is duidelijk. Lapland is een hele verzameling unieke ervaringen. En ik neem ze allemaal mee naar huis.

De wonderlijke kleuren van Lapland. Deze regio is beroemd vanwege de mooie luchten. Je kunt er niet omheen. Met als absolute publiekstrekker; het noorderlicht. Die meestal een zonovergoten dag vol kleuren passend afsluit. Je moet wel opletten, want de winterse dagen hier zijn kort. Zelfs de tinten grijs zijn mooi. En, ze zijn mooier dan het boek.

De beste momenten voor mooi licht zijn in de ochtend en namiddag. Vroeg in de ochtend, zodra het een beetje licht is stap ik door de sneeuw. Bomen trekken lange schaduwen. Net als ik. Het gele zonlicht geeft alles een magische, warme tint. Mijn ogen kunnen eindeloos ver turen. Ik laat me vallen in de sneeuw. Alsof Moeder Natuur als meester-schilder vandaag het laatste puntje op de i heeft gezet. Met een grote kwast.

Een proces dat aan het einde van de dag nog eens dunnetjes (of eigenlijk dikker) wordt overgedaan als de zon ondergaat. De horizon kleurt geel en daarna rood. Felrood zelfs. Hier is geen Photoshop voor nodig, al zullen genoeg mensen beweren dat de foto’s wel Photoshop zijn. Iets wat ik zelf ook wel eens denk als ik foto’s van het Noorderlicht zie.

Het Noorderlicht zorgt voor veel legendes. Veel Finnen dachten eeuwenlang dat de zogeheten Vuurvos verantwoordelijk zou zijn voor de nachtelijke lichten aan de hemel. Het dier was de droom van elke Finse jager, maar werd nooit gevangen. Heel gek.
 
Inmiddels is er een wetenschappelijke verklaring voor het Noorderlicht, maar die is niet eenvoudig te begrijpen. En dus sommige mensen jagen nog steeds dit mythische dier na. Vol overtuiging.
 
De wetenschap zorgt er ook voor dat je je tegenwoordig optimaal kunt voorbereiden. Om je kans het natuurspektakel te zien te vergroten. Er zijn meerdere Noorderlicht-apps voor je telefoon of iPad die het Noorderlicht voorspellen. Opvallend nauwkeurig zo blijkt al snel.

Maar of de ‘dansende gordijnen’ verschijnen hangt wel van wat dingen af; de zonnesterkte en het wolkendek. Van het eerste moet je eigenlijk veel hebben, van de laatste juist niets.

De app’s gebruik ik vooral om dit alles te checken. Om de spanning op te bouwen. Of juist niet. Al heb je dan ook een weerbericht-app nodig om te zien of de lucht ter plekke onbewolkt is. Maar ja, ik heb geen telefoon. Alhoewel, ik krijg een speciale mobiel die alleen sms’jes kan ontvangen. Al kijk ik het liefste gewoon zelf omhoog naar de hemel.

Mijn tenen hebben het al eerder opgegeven. Stil staan is bijna bevriezen hier. Dus drentel ik wat heen en weer en maak wat sprongetjes om warm te blijven. Gelukkig is het donker en ziet niemand die gekke Nederlander. Alhoewel, misschien de Vuurvos wel hoog aan de hemel.

,,Teveel mensen op vakantie kijken continu naar hun mobiel. Ze genieten niet meer. Terwijl er hier genoeg valt te genieten toch?” Hij spreidt zijn armen wijd. ,,Welkom in Lapland.” Ik zie tot aan de horizon bomen: dennen, sparren en berken. Ze zuchten onder de sneeuw. Hier en daar siert een esp of jeneverbes het landschap.

Om al het onthaasten te compenseren is er een remedie; Actief bezig zijn. Buiten welteverstaan. Om overweldigd te raken door de omgeving; geïntimideerd zelfs. Dus heb ik een heel programma met activiteiten.

Naast de lodge zitten tientallen uitgelaten huskies, iets ervoor ligt het ijshotel en bij het meer is er een kampvuur om op te warmen voor de avonden als het Noorderlicht zich laat zien. Ik ga even zitten. Een eekhoorn hupt voorbij, wat vogels laten zich horen, maar verder is het muisstil. En ja, Jarno heeft gelijk. Hier word je stil van. Uit respect voor Moeder Natuur alleen al.

Ik wil even snel een foto maken met mijn mobiel, maar dat gaat niet. Hmm, lastig. Al is het wel heerlijk om dagenlang geen telefoondeuntjes te horen. Na twee dagen ben ik totaal ontwend. En mis ik mijn mobiel en iPad niet meer. Wonderlijk toch hoe die gadgets een belangrijk onderdeel in mijn leven zijn geworden. Maar ik kan best even offline gaan. Heel best zelfs.