Barbados: Net even anders

Bij Barbados gaat er niet direct een belletje rinkelen. Ja, het is een eiland in het Caribisch Gebied. En piraten misschien, iets wat me altijd al heeft geïntrigeerd. Maar een korte zoektocht op Google leert veel. Gele stranden met palmbomen, de oudste rumfabriek ter wereld, zelfs de relaxte levensstijl van de bewoners straalt van de foto’s.

Dus bezoek ik het George Washington House in Garrison, waar de jonge Washington leefde in 1751. En waar een aantal bijzondere gebeurtenissen van een schuchtere jongen de eerste president van Amerika maakte.

George kwam naar het eiland met zijn halfbroer Lawrence, die leed aan TBC. De gezonde oceaanlucht moest zijn halfbroer helpen. ,,Het opvallende is dat de broer al een jongen was met status, maar George niet echt. Het eiland was toen nog erg kleinschalig. George kwam al snel in contact met de gouverneur en andere belangrijke mensen.”

,,Dit zijn mensen die hij anders nooit had ontmoet. Hij kon met hen filosoferen over het leven, al was het voor hem ook een kennismaking met de politiek. Zo ontwikkelde hij zijn eerste gedachten over een vrij Amerika.” De gids kijkt me met zijn donkere ogen indringend aan.

Een andere bijzonder feit was dat hij zelf de pokken op liep, wat hij maar net overleefde. ,,Maar ook dit had een groot voordeel. Hierdoor was hij resistent voor de ziekte tijdens de Amerikaanse Revolutie, toen duizenden soldaten het leven lieten. Dit, een beetje geluk, maar ook vooral zijn inzicht verlosten hem uiteindelijk van de Britten. Net als Barbados nu precies 50 jaar.”

Zittend in de voormalige woonkamer van Washington bedenk ik me ineens iets. Als je reist kom je geregeld dit soort intrigerende verhalen tegen. Die niet alleen de wereld verrijken, maar ook mijn wereld.

Het geeft diepgang aan mijn trip; ik zou wel willen leven in George’s zijn tijd. Het heeft iets magisch, iets ongrijpbaars. Ik zou een goede tijdreiziger kunnen zijn. Al geniet ik al genoeg van het hier en nu. Zeker op Barbados.

Tijdens deze dagtrip kun je twee keer gaan snorkelen. Waaronder een keer met zeeschildpadden. De dieren worden gevoerd en komen maar wat graag dichterbij. Op hun dooie gemak, zoals iedereen hier op Barbados.

Opmerkelijk genoeg zie ik tegen de avond opnieuw zeeschildpadden bij de pier van Oistins. Gratis. Alhoewel, een visser gooit wat visafval in de zee en hoopt op een fooi. Ik had dus niet op de catamaran gehoeven om dit mee te maken. Al was de trip erg leuk. Het is typisch Barbados. Je wordt hier continu verrast. Heerlijk.

Een van de tentjes heeft de pakkende naam Chillin et Grillin. Goh, een Frans-Engelse naam dus. Een blik is voldoende om te zien dat het restaurant zijn naam eer aan doet. Het is gezellig druk, terwijl talloze geuren de neus prikkelen. Hier kan ik niet aan voorbij lopen.

Er is keuze te over. Ik zie onder meer zeilvis, tonijn, zwaardvis, garnalen en vliegende vis. Geserveerd met een salade en een keuze uit rijst, zoete aardappel of friet. Alles voor zo’n tien tot dertien euro. Goed te combineren met lokaal Barbados-bier.

Ik kies de vliegende vis, die ik af en toe zie vanaf een boot. In groepjes vliegen ze dan voor de boot uit. Ik wist niet dat je die ook kunt eten. De vrolijke kok heet Allan, hij bakt er lustig op los en maakt een praatje met iedereen. Het is druk, toch kent hij geen haast. Het is Barbados in een notendop.

Maar kom niet aan zijn vis. Of vlees. Of wat er op zijn grill ligt. Dat is zijn domein. Als een serveerster een visje te vroeg wil pakken is hij resoluut met zijn grilltang. ,,Bijna klaar!” Ik moet er wel om lachen, de serveerster ook.

Als ik vraag waarmee hij alles marineert kijkt hij me indringend aan. ,,Ik gebruik een mix van olie, gember, knoflook, marjolein en nog wat specerijen.” Het is duidelijk, sommige dingen wil hij geheim houden. ,,In ieder geval deze verse chili’s.” Met veel gevoel drapeert hij ze op de vis en het vlees. ,,Ik kan het wat pittiger maken als je dat lekker vindt,” zegt hij.

Terwijl ik aan het smikkelen ben komt hij even checken of het lekker is. ,,Als het teveel is, mag je het meenemen naar huis,” lacht hij. ,,No problem.” Een ‘straatchef’ zoals ik ze graag zie. En koken kan hij zeker.

Of ik rum punch wil. Om half tien ’s ochtends. Ik vind het wat vroeg. Maar ja, wie ben ik om het af te slaan? Het is protocol bij een rondleiding in de oudste rumfabriek ter wereld: Mount Gay. Ik krijg eerst rumpunch, dan pas uitleg.

Dus is mijn eerste vraag na een slokje: wat is rumpunch? ,,Een van bitter, twee van zoet, drie van sterk en vier van zwak,” lacht de gids, terwijl hij mij ziet drinken. Oftewel, dit zijn de juiste verhoudingen van de ingrediënten vers limoensap, suiker, Barbados rum en water. ,,Proost!”

Het verhaal achter de oudste rum ter wereld is intrigerend. Het is eigenlijk een bijproduct van de suikerproductie; de overgebleven pulp ging fermenteren in onder meer alcohol. Rum bijvoorbeeld ook ouder dan whisky.

De Britten fabriceerden hier al rond 1620 hun eerste rum, al was het meer geluk dan wijsheid. Het eerste brouwsel (met meer dan 40 procent alcohol) werd in houten vaten opgeslagen. Veel anders was er niet voorhanden.

Het goedje werd vooral gebruikt om te ‘vergeten’, maar bleek zowaar beter drinkbaar na de lange bootreis naar Engeland. En zo was het rijpen in houten vaten ‘uitgevonden’. En werd het geperfectioneerd.

Ik krijg vier soorten rum om te proeven; steeds oudere. En steeds zachter van smaak. Of wennen mijn smaakpapillen zo snel? Ja, de ene is duidelijker zachter dan de ander. Toch maar een fles voor thuis meenemen. En het recept voor rumpunch onthouden. Ik moet lachen, je kunt maar druk zijn op een reis.

Voor de lunch kies ik een vers broodje vis. Cutters of Barbados ligt in het rustige oosten van het eiland. Waar je lekker buiten kunt zitten. Met livemuziek die past bij het eiland. Vrolijke noten, met een sterke invloed van Bob Marley bijvoorbeeld. En hier ook weer rumpunch, de beste van het eiland. Althans dat zeggen ze zelf.

Rum, je struikelt er over op Barbados. Of beter gezegd; rumshops. Het eiland telt meer dan honderd rumshops. En dat zijn geen bars, al lijkt het er op. Als ik naar binnen loop, verdrink ik bijna in de keuze aan rum. En wat opvalt, mannen en vrouwen drinken hier het goedje.

Een groepje mannen speelt domino, ze vermaken zichzelf goed zo te horen. Vaak zitten ze hier al vanaf acht uur in de ochtend, vertelt de barman me. Ik ga ook even zitten en bestel de huisrum. Hoeveel procent alcohol wil je? Euh, doe maar wat. Het groepje mannen kijkt op. Weer zo’n toerist die niet weet hoe je rum moet drinken. Ondanks mijn rondleiding eerder. Ze lachen er om.

,,Ik ben verdwaald,” roep ik naar twee mannen langs de weg. ,,Nee hoor, je bent op Barbados!” De mannen lachen. De weg vragen hier is boeiend. Sowieso is Barbados-Engels anders. En niet altijd even makkelijk te verstaan. Al klinkt het wel lekker zingend.

,,Bij het eerste roze huis links daar is het nog niet. Bij de tweede rechts tweehonderd meter daarvoor links af.” Ze zien de vertwijfeling in mijn ogen. Inderdaad; de uitleg is anders. Altijd wat omslachtig en een beetje vaag. Ze weten het; erg ver verdwalen hier kun je niet.

Het eiland Barbados is eigenlijk simpel te beschrijven. Het westen en zuiden is synoniem voor stranden, hotels en restaurants. Maar het noordoosten van het eiland is ruig. Met steile rotsen, verlaten stranden en bijna geen bebouwing.

De noordkant is ruig. Zwemmen is er vaak levensgevaarlijk door de stroming. Je vindt er weinig hotels, wegen en meer. Wel surfers die de golven uitdagen. De zuidkant is heel anders. Hier zijn de stranden ongevaarlijk, vind je veel hotels en restaurants en is het dus ook veel drukker.

Ik ga een rondje eiland doen en pak de snelweg H2A. Al is snelweg wel wat overdreven voor een tweebaansweg met her en der wat gaten. Het is niet echt druk, dat scheelt wel. Het is wel even wennen, want ze rijden hier links. Een van de Engelse overblijfselen.

De weg voert onder meer langs diverse suikerrietplantages en door kleine dorpjes. De zon schijnt, de raampjes zijn open. Op het programma heb ik onder meer staan: Animal Flower Cave. Mooi, hoe een naam mooi en vaag tegelijk kan zijn. Want ja, bloemen in een grot?

Na wat omwegen kom ik op het noordelijkste puntje van het eiland. Rotsen eindigen hier abrupt in zee, de golven slaan woest op de kust. Via een ‘blowhole’ spuit het zeewater de lucht in. Een waterwolk is het gevolg. Dit is Barbados zoals je het niét verwacht. Heerlijk.

Maar ja, die Animal Flower Cave. Gids Sunday (met zonnebril en dreadlocks) neemt me mee in een grot met uitzicht op zee. Af en toe slaan de golven over de rotsen en stroomt het zeewater de grot in. Het zonlicht wordt overal weerkaatst, waardoor een mooi lichtspel ontstaat.

Hoe ik ook kijk, ik zie geen bloem. Maar het blijken kleurrijke zeeanemonen te zijn, die hier proberen te overleven. Proberen, want ze worden geregeld weggespoeld. Ik zie er een paar, net onder de waterspiegel. Als je ze aanraakt, schieten de tentakels razendsnel de koker in. Deze wonderlijke wezens zijn feitelijk geen bloemen, maar dieren.

Ze hebben hier nog een bijzonder dier. De groene meerkat, die je misschien kent van een safari in Afrika. Ze werden zo’n 350 jaar geleden als huisdier meegenomen uit Gambia en Senegal op de beruchte slavenboten. Sommigen ontsnapten, waardoor je ze nu overal kunt tegen komen.

Ik ga ze zoeken bij het Barbados Wildlife Reserve, een beschermd natuurgebied op het midden van het eiland. Alhoewel zoeken, ze zijn niet bang voor mensen. Plots steken er vier over. Spelend rollen ze over het gras. Ze laten zich graag vastleggen, al is het spelenderwijs en razend vlug. En dus moet ik me ook in allerlei bochten wringen.

Ook biologen volgen de dieren op de voet. Dit is evolutie in wording, want de levende dieren zijn inmiddels zo’n 75 generaties oud en tonen andere kenmerken dan hun broertjes in Afrika. Want ja, Barbados is wel andere koek dan Afrika. Ik blijf nog even om naar ze te kijken. Ik heb geen haast.

Smaken verschillen. Ik vraag aan vijf willekeurige Barbadianen (zo worden ze officieel genoemd) wat hun favoriete strand is en ik krijg vijf verschillende antwoorden. Hmm, dat schiet weinig op. Al zijn het wel vaak mooie namen. Zoals Silver Sands, Woman’s Bay en Sandy Beach.

Soms is de naam ook wel intrigerend. Bottom Beach; een mooie naam voor een strand dat onderaan een klif ligt. En je rijdt er zo aan voorbij, het bordje is nog kleiner dan een speld. En dat terwijl dit waarschijnlijk het mooiste strand is van Barbados, dus het zoeken wel even waard.

,,He cameraman, you want fresh coconut juice?” Ik berg de camera even op en loop naar de man die me aanroept. De verse kokosnoten met rietje zien er verfrissend uit. Het is hoog tijd om te gaan zitten en dit paradijs in me op te nemen. In een tempo dat hier standaard is; super relaxt…

Ik kijk van bovenaf op deze oase en maak wat foto’s. Het goudgele zand wordt omringd door rotsen en palmbomen geven her en der schaduw.

Het warme zeewater telt wel tien tinten blauw, al kunnen het er ook wel elf zijn. Een verliefd stel loopt hand in hand het water in, kan het romantischer?

Net als veel andere mannen op het eiland heeft de kokosnotenman lang rastahaar. Dat hij soms los draagt, maar vaak ook met een bandana vertelt hij. ,,Het is verreweg het meest populaire kapsel hier.”

,,Waarom weet ik eigenlijk niet,” zegt hij. ,,Het is gewoon stoer.” Vrouwen hebben op Barbados opvallend genoeg lange vlechten, maar ook opvallend kort gemillimeterd haar.

Ik vervolg mijn weg langs de kust. En ik ontdek talloze strandjes, die ik niet kan vinden op de kaart. Dan geef ik ze zelf wel een naam. Een van de strandjes ligt verscholen in een baaitje tussen hoge rotskusten: Hidden Gem Beach.

Een andere is het beste te zien vanuit een kleine grot. Small Cave Beach. Oh, en een strand dat zo klein is dat er misschien maar duizend zandkorrels liggen; Extra Tiny Beach. Ik kan hier uren mee door gaan.

Logischerwijs hebben de meeste stranden hier al een naam. Sommigen zijn zelfs heel bekend. Ik zie golven op de kust slaan. Zwemmen kan niet, maar surfen wel. Dit is Bathshéba, waar diverse grote rotsen in zee liggen. Alsof zij ook verdwaald zijn. Een paar mannen komen moe, maar voldaan uit de zee met het surfboard onder de arm.

Iets verderop staat een klein huisje op een rots, maar het wordt langzaam vloed en de rots staat nu al in de zee. Het lijkt me wel fantastisch, maar het is ook wel ingewikkeld wonen hier. Ik probeer te achterhalen wat het verhaal erachter is, maar niemand schijnt het te weten.

Bijzonder is het wel. Zeker aan het einde van de dag als het licht op zijn mooist is. Al heb ik het vermoeden dat dit op Barbados bijna altijd zo is. Ja, was dat huisje maar even van mij…

En langs het aparte Parris Hill, waar allerlei dieren zijn geschilderd langs de weg. Waaronder olifanten, gorilla’s, zebra’s en giraffes.

Op reis wil ik zelf ook graag dingen ontdekken. Ik word aangeklampt door een rastaman met een plant en een potje. ,,Dit is verse aloë vera, ideaal voor jouw huid.” Hij smeert iets op mijn rode armen.

Ik heb me vanochtend ingesmeerd, maar ik kleur nou eenmaal snel. Het is heerlijk verfrissend. In het potje zit meer, het goedje is te koop. Ik moet lachen om zijn creativiteit.

Iets verderop zijn twee jongens een sport aan het doen. Gewoon op straat, maar wel op een soort speelveld. Het is ‘road tennis’, een wat vreemde mix van tennis en tafeltennis. De mannen zweten, terwijl anderen hen comfortabel aanmoedigen vanuit de naastgelegen rumshop.

De barman ziet mijn vragende ogen en legt het uit. ,,De sport werd op het eiland uitgevonden rond 1930. Mensen hadden geen geld voor tennis en bedachten dit alternatief. Je hebt alleen een stuk hout en een bal nodig. Kijk maar.”

Nadat de een na de anders wordt geveegd door een jonge man, vraagt hij of ik het ook wil proberen. Welja. Het is wel echt wennen. Het batje, de stuiter van de bal, de zon, en het lage bukken om bij de bal te kunnen. Mijn rug protesteert al snel, maar leuk is het wel. Al kan ik me snel aansluiten bij het groepje verliezers. Het blijkt geen schande te zijn. ,,Hij is een van de tien beste spelers van het eiland.” Oh.

Het is tijd om te relaxen. Barbados heeft talloze hotels om te zwelgen in luxe. Ik kies voor een zogeheten self-catered appartement, dat populair is bij Nederlanders. Je krijgt een kamer met volledige keuken, inclusief koelkast, koffiezetapparaat en oven. Zodat je zelf kunt koken en uit eten kunt gaan wanneer je wilt. Ideaal voor gezinnen.

Ik kies voor Divi Southwinds, net buiten de hoofdstad Bridgetown. Het is modern, ligt aan het strand en heeft twee zwembaden. Oh, en er is een fitnessruimte, maar die laat ik maar even met rust. Ik heb voorlopig genoeg gesport…

Ken je het gevoel? Dat je twijfelt hoe ‘echt’ een excursie is? Ik heb het bij de ‘onderzeeër trip’ op Barbados. Stap ik in een echte onderzeeër? Ik ken de ’glassbottomboat’, maar dat is geen submarine, toch?

Als ik vertrek op een ‘gewone’ boot twijfel ik nog steeds. Totdat midden op zee ineens een vreemd iets boven het water uitkomt. Althans eerst ik zie alleen de toren met de ingang. Zoals je vaak ziet in films. Al snel verschijnt het gehele gevaarte boven de zeespiegel.

Klimmend ga ik aan boord. En zit meteen onderwater. Het is krap, erg krap. En de boot is opvallend lang en smal. Voorin zit een man door een grote glazen wand te staren. Via een koptelefoon heeft hij contact met iemand anders. Hij zal wel sturen denk ik, al weet ik niet hoe. Mooi hoe iets dat totaal nieuw is dit soort vragen oproept.

Ik krijg een zitplaats bij een patrijspoort. En kan het oneindige in turen; het water is extreem helder. Al snel duiken we dieper. Het licht verandert. Sterker nog, alles wordt blauw. Zelfs mijn huid. De foto’s en vissen ook.

Via het raam zie ik het koraalrif opduiken. Dit is op zo’n tien meter diepte. Iets wat ik nooit eerder heb gezien, want ik heb ooit een klaplong gehad en mag niet duiken. Ik kijk mijn ogen uit. Papegaaivissen komen even kijken, om daarna snel weer dieper water op te zoeken.

Net als enkele enge barracuda’s; vissen met enge tandjes. Een scheepswrak komt voorbij, volledig bedekt met koraal. Terwijl tientallen, nee honderden, vissen voorbij zwemmen. Moeder Natuur neemt al het menselijke weer over. Met liefde. Ik kijk mijn ogen uit.

Je moet hier ook het water op. Een van de populaire excursies is per catamaran de zee op. Een relaxte dag, met zon en een ontmoeting met nieuwsgierige zeeschildpadden. De kust glijdt voorbij, net als de stranden. Ik lig languit in de touwen.

Ik maak me ernstige zorgen. Moet ik niet nog wat foto’s maken? Zal ik nog een drankje halen of blijf ik even liggen? Oh, de drank is inbegrepen. Inclusief rum punch natuurlijk. Help, iemand staat in mijn zon. Oh, het is de ober met een drankje. Hij kent me al goed binnen een paar uur.