Bezienswaardigheden van Litouwen

Een ophaalbrug, spitse torens, felrode dakpannen. En dat alles op een eiland. Het lijkt wel een Disneyfilm. Maar het Kasteel van Trakai is echt. Het ligt idyllisch in het Galvé-meer en lijkt inderdaad uit een sprookje te komen. Dit is mooi Litouwen.

Het kasteel is nu een museum. Het regent zacht, maar ik zie blauwe wolken in de verte. Dan ga ik eerst naar binnen, om later het water op te gaan.
 
De imposante ingang maakt je als mens nietig. Wat ook precies de bedoeling was.
 
Het kasteel stamt uit de 14e eeuw. Met rijk gedecoreerde kamers, of eigenlijk zalen. Maar niet voor iedereen; het was ooit ook een gevangenis.
 
Ik loop om het kasteel heen; een moedereend met haar jongen waggelt voorbij. Zij zijn de trotse bewoners nu, al realiseren ze het niet echt denk ik.

En ja, al snel breekt de zon door. Tijd om het water op te gaan. Om het gebouw van alle kanten te zien. Maar ook bijvoorbeeld speciale bootjes bieden een tochtje aan. En je kunt zwemmen in het heldere water.

Het naastgelegen dorp Trakai is ook zeker de moeite waard. Met name de houten huizen in de Karaimu-straat, het voormalig postkantoor en de diverse kerken. 

Ik krijg wel honger van al dat geslenter. Ik kreeg als tip een maaltijd in een ‘traditional Karaites restaurant’. Dat ken ik niet. In dit deel van Litouwen woont een kleine gemeenschap van de Karaïm, nazaten van de Karaïeten. Trakai is hun hoofdstad.

De Karaïm hebben hier diverse restaurants met een geheel eigen keuken. Met onder meer Kybyn, een deeggerecht met rund- of lamsvlees. En diverse gerechten die ik moeilijker thuis kan brengen. Een ontdekkingstocht voor de mond; heerlijk.

Ik stop ook bij Kernavė; dat op de UNESCO-Werelderfgoed staat. Op deze door mensenhanden gemaakte heuvels stonden ooit een kasteel en een compleet dorp. Het was de hoofdstad van Groothertog Traidenis tussen de 12e en 13e eeuw.
 
Helaas is er weinig meer van over. Al kan ik de contouren nog wel zien. Het is heerlijk om hier te dwalen door het landschap. En her en der zie ik bloeiende bloemen. Heerlijk.

Een andere tip die ik kreeg was het beroemde smalspoor, dat ooit door delen van Litouwen liep. In het stadje Anykščiai zie ik het fraaie houten stationnetje. En een trein (of eigenlijk treintje) die nog sporadisch wordt gebruikt.

En mag ik op handkracht zittend een kar over het spoor bewegen. Het is wat anders dan de stoomtreinen die hier lang over reden. Net als alles bij smalspoor zijn deze ook een stuk kleiner. Ik stop bij een museum over de geschiedenis. Af en toe rijden de treinen nog, maar niet tijdens mijn bezoek.

Kaunas deed bij mij geen bellen rinkelen. Maar dit is de voormalige hoofdstad van Litouwen. Het heeft onder meer de grootste kerk van alle Baltische Staten. 

Maar ik kom vooral voor de zogeheten ‘interwar’ architectuur. In 1918 werd de Litouwse staat uitgeroepen en werd Kaunas de hoofdstad. Met veel nieuwe gebouwen tot gevolg. Totdat Rusland in 1939 weer de baas werd.

In de lange (en opvallend brede) winkelstraat zie ik talloze voorbeelden van architectuur uit het Russische verleden. Met veel kaarsrechte lijnen, maar ook repeterende ornamenten zoals bloemen en opvallend veel balkonnetjes. Her en der ook verrassende art deco-architectuur.

Ik sluit de dag af met strandtennis. Je hebt hiervoor geen dure tennisbaan nodig, maar een bal laten stuiteren is er niet bij. Al kun je wel stijlvol in het zand duiken om een bal te pakken. Heerlijk om de overgebleven energie zo kwijt te kunnen. Zeker met een heus Litouws biertje na afloop in het zand.

Dit is het derde reisverhaal van mijn reis door Litouwen. Eerder verscheen al ‘Op ontdekkingstocht, maar dan anders’ en ‘Vilnius: Verdwalen in Werelderfgoed’. In de komende weken volgt het laatste reisverhaal over het intrigerende Litouwen. Wil je op de hoogte blijven? Volg dan alles op Facebook.