Honduras; onbekend Midden-Amerika

Roatán, ik had er nog nooit van gehoord. Het is het grootste eiland voor de kust van Honduras. Het is ongeveer 60 km lang en 8 km breed. Een goede plek om te duiken, maar vooral ook om te relaxen. Dat kan ik wel.

Zwemmen met dolfijnen. Ik ben geen voorstander van, wat mij betreft moeten de dieren gewoon vrij in de zee zwemmen. Daarom heb ik het nog nooit gedaan. Tot nu. ,,De dolfijnen kunnen gewoon weg zwemmen. Sterker nog, een deel kwam kijken bij ons en wilde blijven,” aldus de gids van het Dolphin Encounter op Roatan. Oké, daar wil ik meer van weten.

In een baai zie ik de vinnen boven het water uit komen. Een machtig gezicht. Hmm, en inderdaad deze baai is niet afgesloten. Ik zie bootjes varen en meer. De dolfijnen springen naast de boot, elegant en niet op commando. Gewoon omdat ze het willen.

Vlak bij het strand kan ik het water in met een trainer. Op haar signalen komt een dolfijn hard aangezwommen en maakt hij golven met zijn staart, hij laat zijn buik masseren en komt een ‘kus’ geven. Hmm, dit vind ik minder.

Ik hoef niet op de foto als het dier uit het water wordt getild. Het is machtig om dit soort dieren van dichtbij te zien, en ja ze kunnen kiezen voor vrijheid. Maar één keer is meer dan genoeg voor mij. Ik ga ze wel weer in het wild op zoeken.

Een fruit-proeverij. Dat is nieuw. Voor me staat een tafel vol met fruit, in alle kleuren van de regenboog. Zoveel verschillende soorten heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Ik tel even snel, maar ik denk dat ik slechts een kwart van de vruchten ooit eerder heb gezien, laat staan geproefd. Alles wordt bij het Blue Harbor Tropical Arboretum zelf geteeld en het smaakt ongekend goed. Een kolibri komt op de vruchten af. Hij is zo snel, ik kan hem nauwelijks volgen met mijn ogen.

Naast de herkenbare kleine banaantjes zie ik passievrucht, guave, carambola, ramboetan en sapodilla. Oh en het ‘miracle fruit’, waardoor zo’n twintig minuten je smaakpapillen compleet overstuur zijn. Alles smaakt daardoor zoet, zelfs een intens bittere limoen. Wonderlijk.

En dat terwijl ik eigenlijk kwam voor de sla. Op het eiland is telen van sla bijna onmogelijk door het droge klimaat, maar via hydrocultuur kan sla in plastic buizen boven de grond worden geteeld.

Het is een bijzonder gezicht, kleine slaplanten in allerlei soorten hangend in de lucht. Die ik straks weer op mijn bord krijg. Net als de munt, basilicum en selderij. Je staat er vaak niet bij stil waar eten vandaan komt. Zeker niet op dit soort eilanden. Ik zal nog meer genieten van mijn lunch. En diner. Eigenlijk alles.

Een klein geluksmomentje. De geur van vers gebakken vis dwarrelt over het strand. Ik zie palmbomen en hoor het ruisen van de golven. Veel meer heb ik niet nodig op dit moment. Of eigenlijk altijd.

Oh, en er zijn geen toeristen, maar dat is bijna overal in Honduras. Dit is het plaatsje Tela aan de kust. Ik maak eerst even een wandeling langs het strand. Om mijn trek nog iets groter te maken.

Tien minuten moet het goedje drogen. Het wordt steeds harder; Ik kan steeds minder bewegen. Tot ik bijna versteend ben. De vrouw gebaart. Ja, ik weet het. Ik moet het warme water in plonsen. Als een mummie zwalk ik door de jungle. Ik val letterlijk in het warme water. Wat een weldaad.

Copán. Als je het tegen een archeoloog zegt beginnen zijn ogen te glinsteren. Het is niet zo bekend als Chichén Itzá in Mexico of Tikal in Guatemala, maar dit is wel de rijkste plek voor de Maya kunst. Hier staan de meeste bewerkte Maya-beelden ter wereld. Het merendeel is nog in een opmerkelijk goede staat. Sommige zelfs nog met de originele kleur er op.

Ik heb al eerder wekenlang door Mexico gereisd en heb me daar op talloze plaatsen vergaapt aan de tempels en de piramiden van Maya’s. Maar dit is van een andere categorie. Het is letterlijk om stil van te worden.

Overal liggen nog scherven op de grond. Gids Pablo laat het me zien, en ook als ik zelf zoek vind ik restanten van beschilderde potten, maar ook obsidiaan (vulkanisch glas) dat werd gebruikt om te snijden. Het zijn de restanten van ooit een extreem levendige cultuur.

Wonderlijk hoe zo’n intelligent volk hun eigen ondergang tegemoet ging. Al verschillen de geleerden over de reden waarom het rijk rond 800 na Chr. ten onder ging. De grootste kans is dat slecht management voor ontbossing en erosie zorgden. Een stevige droogte betekende het einde voor de Maya’s.

Plots zijn mijn mijmeringen voorbij. Krijsend vliegen meer dan tien roodgele ara’s over mijn hoofd. Deze vliegende schilderijen maken ongekend veel kabaal. Ik struikel bijna over mijn eigen voeten om maar niets te missen van dit spektakel.

Maar er is meer. De Maya’s hadden veel bewondering voor deze bijzondere dieren. Dit is nu nog te zien aan hun wereldberoemde kunst. In de stenen van de tempels zijn de hoofdtooien van de koningen te zien met veren van deze vogels. De Maya’s vereerden deze vogels, net als de jaguar -het roofdier van de jungle- bijvoorbeeld.

In het museum zie je de originele kleuren van de tempels; alles was felrood, -geel en blauw geschilderd. Al weet ik niet wat ik mooier vind; het verweerde van nu of de kleuren van toen. Terwijl ik tussen de tempels dwaal, voel ik me nietig. Zo zonde dat dit soort culturen verloren is gegaan…