De meest unieke overnachtingen in Frankrijk

Ik ken het Meer van Annecy, maar deze benaming niet. Als ik arriveer zie ik het direct. Het meer ligt tussen de bergen van Frankrijk, dus vandaar de naam. Op een kaart lees ik imposante namen als Baumegebergte en het Aravisgebergte. Ik begin in La Clusaz; een bergdorp dat ingeklemd zit in de bergen. 

Ik was al eerder in deze regio, maar dan in de winter. En ik met ski’s de bergen af ging. Nu ga ik met wandelschoenen diezelfde bergen op. Al ziet het er heel anders uit; het is letterlijk een wereld van verschil. 

Koeien grazen in de alpenweide, het luide geklingel van de koebellen klinkt voor mij als muziek in de oren. Dit geluid hoort bij de bergen, net als de frisse berglucht en het geklater van water dat naar beneden stort. Terwijl het eindeloze uitzicht de kers op de taart is. 

Om alles op me in te laten werken ga ik even zitten. Ik kom volledig tot rust. Ergens de komende nachten slaap ik in een idyllische boomhut, ergens in de bergen. Maar nu nog niet. Want ook adrenaline vind ik heerlijk. Het is prettige drijfveer, zeker als ik het kan mixen met rust en ruimte. 

Daarom ga ik deze reis ook extreme dingen doen. Ik ga zelfs mijn grenzen op zoeken. Terwijl ik niet bang uitgevallen ben. Maar ja, slapen aan een kabel hangend aan een rots. Op een hoogte van 1.300 meter. Dat is wel een uitdaging.

Oh, en ik ga overnachten in een grot. Waar het pikdonker is en ik geen idee heb wat er allemaal kan gebeuren. Een bonte mix van actief zijn. Dat is wat mij betreft de bergen pas echt goed beleven. In volle glorie. 

Het laatste deel is steil, ik moet me zekeren aan de touwen die er hangen om niet te vallen. De gids houdt me in de gaten en geeft tips hoe ik het beste mijn voeten kan neerzetten. Het lukt goed, al zijn mijn schoenen vaak groter dan het plekje waar ik ze neer kan zetten. Of ben ik te lomp?

Ineens kijk ik over de rand van de berg. Dat is even slikken. Ik moet zo’n 25 meter abseilen, waarbij je achterover moet hangen aan het touw. Dit is elke weer een redelijk grote stap voor me. In het vertrouwen op het touw met de afgrond onder je. Ik land op een relatief vlak stuk met een paar bomen. Dit is het bivak, al is het op 1.350 meter hoogte.

Abseilen is de grootste challenge, niet het slapen. Dat denk ik tenminste, terwijl ik achterover leun in het luchtledige. Als ik later aan een paar kabels aan de berg hang zie ik het iets anders. Zeker als ik beweeg.

Caroline pakt alle spullen uit. We hangen direct de portaledge op, waarbij ik even geniet van de omgeving. Ja, dit is een uniek uitzicht vanaf mijn bed. Ik klim weer naar beneden, al is het wel lastig om van de hammock af te komen. Caroline helpt me. Ik merk dat ik er handiger in wordt. Relatief snel zelfs, althans in mijn beleving.

Beneden mag ik de helm af doen, het harnas af en even tot rust komen. Het is tijd voor een glaasje wijn, terwijl ik de boten op het meer zie. Alsook de piepkleine auto’s in de verte. We zitten op 1.330 meter hoogte. Een ding is zeker: je moet geen hoogtevrees hebben. ,,Elke toerist kan het doen”, lacht ze. Ik twijfel daarover. Heel erg zelfs. 

Caroline gaat het diner maken. We zitten in Frankrijk dus het wordt een kaasfondue. De gelbrander gaat aan en ze pakt een grote pan uit haar rugzak. De kaas smelt al snel, terwijl ik het brood snij. De prikkers zijn handig om het brood te dopen in de gesmolten kaas. Het leven kan zo simpel en zo heerlijk zijn.

Slapen in een portaledge wordt hier pas recent aangeboden. ,,Het wordt zowel door mannen als vrouwen gedaan. Sterker nog, ik zie veel stelletjes die dit romantisch vinden.” Ze moet lachen om mijn gezichtsuitdrukking. ,,Ja, echt.”

Langzaam gaat de zon onder. Al is het feitelijk dat de zon verdwijnt achter de bergen in de verte. En het meer in een rode gloed dompelt. Ja, dit is zeker wel romantisch. Het wordt donker. Al geeft de maan wel wat zacht licht. Zodat ik silhouetten kan zien.

Dan komt toch echt het moment van deze gehele reis. Het moment om te gaan slapen. Met hulp van de gids klim ik naar mijn portaledge. Hij is helemaal alleen voor mij. De portaledge bestaat uit gespannen doek, waar je goed op kunt rusten. Ik doe mijn schoenen uit en bindt ze vast een kabel. Net als mijn fotocamera. De mobiele telefoon berg ik goed op in mijn kleding.

Je moet slapen met je harnas aan. Die vast zit aan de rots. Als de portaledge naar beneden valt blijf ik hangen. Althans dat is het idee. Ik stap in mijn slaapzak en ga liggen. De slaapzak blijft half open vanwege de kabel en gebruik ik als een deken. De kabel zit soms wat ongemakkelijk, maar het valt mee.

Dit is slapen in de open lucht. Ik heb niets boven me, behalve de sterrenhemel. De sterren zijn weergaloos helder, ik zie de Melkweg en enkele satellieten. In de verte onder me zie ik de lichtjes van Annecy, die worden gereflecteerd in het meer.

Ben ik bang? Nee, maar ik vind het wel spannend. Uitdagend? Dat zeker. Het klimmen, afdalen en slapen aan een touw is dat zeker. En eerlijk is eerlijk, dit is wel de meest uitdagende slaapplek ooit. En ik heb al op diverse plaatsen geslapen. 

Ik kijk naar de schroef in de rots boven me die de portaledge houdt. Mijn rots in de branding zeg maar. Maar ik ben dubbel gezekerd, al had ik wel even nodig om dat te begrijpen. Het is een rustgevende gedachte. Letterlijk. Ik ben heel benieuwd waar ik over ga dromen. Ik slaap als een roos….

Lees meer over Overnachten in een portaledge 

Hij krijgt al snel gelijk. Direct na de start stijgen we door de sterke wind tot 2.000 meter. Het vertrekpunt was op 1.245 meter. Goh. We zweven letterlijk door de lucht als een vogel zo vrij.

Met een behoorlijke snelheid verkennen we de omgeving. Hij heeft het al tientallen keren gedaan, ik ben hier voor het eerst. En kijk mijn ogen uit. Het meer is opvallend blauw door het smeltwater uit de bergen. Ik kan wel foto’s blijven maken.

Mijn gedachten gaan van links naar rechts. Een ding is zeker. Ik ben blij dat ik de langere excursie heb geboekt. Zodat ik langer in de lucht ben, want ik zie anderen nu al landen in de verte. En ook om dieper de bergen in kan. Althans daar hoop ik op.

Sylvain vraagt plots of ik er klaar voor ben. Al heb ik geen idee waarvoor ik klaar moet zijn. Toch zeg ik ja. En plots gaan we met een scherpe bocht naar de bergen toe. En hoger, en hoger.

Zie ik daar Alpensteenbokken? Ja, een groep van vrouwtjes met een jong is aan het grazen op de hoge flank van een berg. En nog iets hoger liggen maar liefst zes mannetjes met hun machtige geweien te rusten. Ze liggen vlak onder de top van de berg te rusten. 

Ik moet aan mijn drone denken. Dit zijn de bleeden die ik graag maak met de drone, maar dan ben je er toch niet zelf bij. De camera ziet het, niet ik. Maar nu zie ik het wel. Wat een wereld van verschil. Dit wil ik vaker.

Lees meer over Paragliding bij het Meer van Annecy

De vraag komt van Mathieu Thomas. Hij is speleoloog en hij wil me graag een unieke overnachting aanbieden. Al vertelt hij er niet te veel over. Bewust. ,,Zodat de belevenis authentiek is. En op zijn sterkst.” 

Bij een van de grotten parkeer ik. Mathieu pakt de vele spullen uit de auto. En hij ziet mijn vragende blik. ,,Ja, die gaan allemaal de grot in. En oh ja, het is bergop.” Ik heb zelf al mijn camera spullen en extra kleding en nog meer. De klim is pittig, ondanks dat het tegen de avond loopt. En het niet meer zo warm is.

,,Binnenin de grot is het 5 graden. Altijd. Oh, en altijd donker.” Dat laatste wist ik, dus gaat de hoofdlamp aan. De grot is een beetje vochtig en het pad is wat glibberig. Als we bij de grote hal komen leggen we spullen neer. Al weet ik nog niet hoe ik hier ga overnachten.

Maar eerst gaan we dineren. Mathieu zet het bier om af te koelen in een klein stromend riviertje. Hij snijdt brood, net als kaas en worst. Hij heeft ook een soort paté van konijn bij zich. We proosten met het bier. Het is een eenvoudige, maar lekkere maaltijd.

Een van de grootste uitdagingen in een grot is het maken van een foto. Er is zo weinig licht dat je een statief nodig hebt. Die heb ik bij me, maar dan nog steeds heb je flitsers nodig om alles uit te lichten. Bij een ondergronds meertje probeer ik om foto’s te maken. Ik krijg het er warm van. Al kan dat geen kwaad hier. 

Na een uurtje stoeien met licht is het moment daar om de slaapplekken in te richten. Voor hemzelf heeft hij een hangmat die hij vast maakt aan de rotsen. Ik krijg een boomtent. Ja, echt. Hij hangt hem op tussen de rotsen, zodat ik niet op de grond hoef te slapen. Met mijn slaapzak zweef in de grot. 

Ik hoor niets, althans bijna niets. Ik hoor waterdruppels vallen. Verder is het aardedonker. Het maakt niets uit of ik mijn ogen sluit of niet. Mijn mobiel heeft geen bereik. Ja, zo voelt het bij mij ook wel; geen bereik. Dit is echt even wennen. En het is fris, erg fris.

De wekker heb ik gezet, want er is geen daglicht om wakker te worden. Ik loop slaapdronken de grot uit. Het is buiten elf graden, wat als opvallend warm aanvoelt als ik de grot uit kom. Mathieu maakt koffie klaar. ,,Lekker sterk, word je wakker van”. Dit zijn genietmomentjes.

Ik kijk het bos in. De vogels fluiten en Mathieu vraagt wat ik vond van mijn bijzondere nacht in de grot. Ik kijk nog eenmaal de grot in. ,,Het is een bijzondere ervaring, dat is zeker,” zeg ik. Hij hoort mijn weifeling. Maar eerlijk is eerlijk, als je de nacht ervoor in een portaledge hebt geslapen is dat lastig te overtreffen. 

Als ik de naam ruisseling Google zie ik van alles. Mensen die klimmend en klauterend stroomopwaarts een rivier bedwingen. De stroom is niet te sterk, maar de rotsen zijn wel erg ongelijk. Ook zie ik foto’s van mensen die een bevroren rivier beklimmen. Ah, in de winter kan het dus ook.

Bij de eerste stap loopt het koude rivierwater mijn schoenen in. Maar al bij stap vijf heb ik het niet koud meer. Ik heb mijn sportschoenen aan, zodat ik enigszins houvast heb op de rotsen. En de groene stukken zijn extra glad merk ik al snel. Dit komt door de mossen die er op groeien. 

Het is wel opletten geblazen met je enkels, omdat de stenen erg glad zijn en ik lang niet altijd het water in kan kijken. Waardoor ik dus blind een stap moet zetten. Al word ik steeds handiger in.

Bij een van de rotspartijen is het diep. Diep genoeg om even te zwemmen. Ja, nu ben ik wel echt wakker. En moet ik weer op pad om warm te blijven. Wat zeker lukt, zeker als ook de zon gaat schijnen.

Hij brengt me naar een heerlijke plek in het bos. Waar ik een hot-tub zie, een houten berghut met veranda alsook twee boomhutten. Op een hoogte van een meter of vijf hangen ze in de bomen. Ja, die wil ik wel.

De hutten kun je alleen bereiken via een heus boompad van planken. Deze schommelt wat, maar dat hoort bij dit soort accommodaties vind ik. Als ik de deur open zie ik het tweepersoonsbed, dat in het midden van de hut staat. Met een heerlijk uitzicht op het bos.

,,Het diner is bij de boomhut,” zegt Hugo. Na een heerlijke dip in de jacuzzi ga ik snel zitten, ik ben benieuwd. Het is heerlijk stil. De lamp zorgt voor zacht schijnsel die verdwaalt in het bos.

Hugo en zijn vrouw schotelen me een lekkere warme maaltijd voor met groenten en sla uit eigen tuin. Het smaakt prima in de buitenlucht. In de verte hoor ik een uil. De wind laat de bomen zachtjes piepen en kraken.

Er is geen douche of toilet in de boomhut. Daarvoor moet ik naar het hoofdgebouw. Dat is niet erg, hoe kleiner zo’n boomhut, hoe idyllischer. Slapen zal hier geen probleem zijn. Al wil ik eigenlijk wakker blijven voor de zonsopgang.

Lees meer over alle bezienswaardigheden van het Meer van Annecy