blijf op de hoogte!
blijf op de hoogte!
Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief
Zimbabwe: Het ruige Afrika
Zimbabwe; het is geen standaard-vakantieland. Mij intrigeert het wel. Reizen met diepgang, waarvoor je ruimschoots wordt beloond.
Lees verder
Over deze reis
Zimbabwe; het is geen standaard-vakantieland. Maar het heeft wel de unieke Victoria-watervallen, het onbekende Great Zimbabwe Ruins en beroemde safari-gebieden. Mij intrigeert het wel. Reizen met diepgang, waarvoor je ruimschoots wordt beloond.
Ontdek Zimbabwe
Al bekend met dit intrigerende Afrikaanse land? Het heeft naast beroemde natuurparken zoals Hwange National Park, waar je de big five kunt spotten, ook een grote diversiteit in culturen en tradities.
Of bewonder de wereldberoemde Victoria Watervallen, een van ’s werelds grootste natuurspektakels. Zimbabwe wordt niet voor niets ook wel ‘A World of Wonders’ genoemd…
Reizen met diepgang
Zimbabwe; een land dat zelden positief in het nieuws komt. Althans, zo lijkt het. Moet je daar als reiziger dan wel of niet heen gaan? Ik ga wel, omdat ik meer wil weten van hetgeen er zich af speelt. Want ook dit is reizen; met diepgang.
Het is een overbekende wijsheid. Wie eenmaal naar Afrika is geweest, heeft zijn hart aan het continent verloren. Het overkwam mij ook, jaren geleden. Want reizen in Afrika is intrigerend.
Ik wil terug; keer op keer. En bij mijn volgende reis zoek ik naar ‘verhalen’. Van mensen, over de natuur, het dagelijkse leven, noem maar op.
En dan is Zimbabwe de juiste plek. Naast het overweldigende natuurschoon, zijn er de vriendelijke mensen en het rijke verleden. Een mix die je zintuigen prikkelt.
Zeker als je open staat voor de verhalen achter de gebieden, de mensen en het verleden. In mijn ogen is dit het echte reizen.
Veel mensen vragen zich bij een land als Zimbabwe af: Moet ik wel of niet gaan?
Het land heeft unieke attracties als de unieke Victoria-watervallen. Maar ook het onbekende Great Zimbabwe Ruins en beroemde safarigebieden zoals Hwange Nationaal Park. Dit is echt Afrika.
Is het veilig?
Maar dat staat los van de vraag. Maar bij Zimbabwe vraag ik me vooraf ook af: is veiligheid een issue?
Er is geen negatief reisadvies van Buitenlandse Zaken. Het advies is zelfs vergelijkbaar met bijvoorbeeld Zuid-Afrika, waar ‘we’ massaal heen gaan. Veilig genoeg dus.
De wilde hond is een bijzonder dier, dat ondanks de naam geen familie van de hond is. Wel een opvallend sociaal dier, want hun jongen worden door alle dieren in de groep van eten voorzien bijvoorbeeld.
Ruim een week trokken we destijds door het immense park (ruim 14.650 km2) over mulle zandpaden. We sliepen op het dak van de Landrover, met elke nacht bezoek van enkele hyena’s. Hun gelach ging door merg en been. En we maakten heuse ‘bush’maaltijden. Waarschijnlijk heb ik toen mijn hart aan Afrika verloren. Voorgoed.
Rehabilitatiecentrum voor wilde honden
Greg heeft ondertussen niet stil gezeten. Bij de ingang van Hwange heeft hij een rehabilitatiecentrum opgezet voor deze dieren. Met uitleg voor toeristen, maar ook opvang voor verkeersslachtoffers of dieren die in ijzeren strikken terecht zijn gekomen. Als ze dat overleven tenminste. Want mens en roofdier gaan niet goed samen.
Na ruim een week rond reizen hier maak ik de balans op. Ik ben blij dat ik ben gegaan.
,,In de jaren zestig waren er nog een kleine 300 in Hwange, een van de belangrijkste plekken in Afrika. Nu nog de helft, als waren het er nog minder tien jaar geleden. Educatie voor met name de lokale bevolking is essentieel,” zegt hij terwijl hij me joviaal begroet.
Tegenwoordig is hij vooral bezig met onderzoek, om te achterhalen hoe de dieren kunnen overleven. En hij ontvangt nog steeds graag toeristen die hem kunnen meehelpen met bijvoorbeeld zoeken naar de dieren in het wild. En praat nog altijd vol overgave hoe hij met onderzoek de toekomst van de dieren wil veilig stellen.
Ongekende gastvrijheid
Ik merk dat de parkwachters, maar ook de lokale bevolking graag met me praten. Over hun leven, hun uitdagingen en hun problemen. Hierdoor krijg ik veel informatie en begrijp ik meer en meer hoe ingewikkeld het leven hier is. Ik geniet van hun ongekende gastvrijheid, eerlijkheid en opvallende vrolijkheid.
Na ruim een week rond reizen hier maak ik de balans op. Ik ben blij dat ik ben gegaan. Alleen al voor de mensen die hier wonen en werken om de dieren te beschermen bijvoorbeeld. En ik betaal graag entreegeld, ik koop met liefde souvenirs en eet graag bij lokale eettentjes. Hopelijk geef ik ze een heel klein steuntje in de rug.
De mensen van Zimbabwe
Of ik een sloppenwijk wil bezoeken? Of ik een Mopani-worm wil proeven? En zelfgemaakt bier? Ik knik op alles ja. Nieuwe mensen ontmoeten, hun cultuur zien en ervaren. Ervaringen uitwisselen en vooral veel lachen samen. Het maakt reizen juist zo leuk, als het zo eenvoudig is om contact te maken.
Voor me ligt Zimbabwe’s favoriete snack. ,,Proeven?” hoor ik. Natuurlijk, zeg ik in mijn enthousiasme. Ik krijg ‘Mopani Worms’ voorgeschoteld. Dat is letterlijk even slikken; het is een onooglijke worm van tien cm.
Correctie, het is geen worm, maar een rups. Van een bij ons onbekende nachtvlinder, zo legt Google me uit. Al maakt dat voor mijn gevoel weinig uit. Dit blijft een unieke ervaring voor me.
Hmm, ze zijn een beetje taai. Met een unieke smaak, zo is het wel te omschrijven. Die je zelf maar moet ervaren.
De naam komt van de mopaniboom, waar de rupsen graag in zitten. Ze worden gevangen, de ingewanden worden er uit gehaald en de rest gekookt. Een delicatesse, en rijk aan proteïne. Dat alles geloof ik graag, maar toch…
Project voor jongeren
Net buiten Bulawayo ontmoet ik Philela Sibanda. Zij is de oprichter van KoS’nqo Ngekhaya, een project voor jongeren in een van de townships. Een vrouw die van wanten weet. En ze is heel direct. ,,Dit is opgezet om de jongeren op het rechte pad te houden. Want werk is schaars, en de verleidingen groot. Denk aan diefstal, overvallen en vooral; drugs.”
,,Mijn doel is ze iets bij te brengen, om met ze te praten over hoe je je leven inricht en meer.” In allerlei vormen blijkt al snel. Eerst krijg ik een optreden van twee jonge meisjes die een traditionele dans laten zien. Daarna is de beurt aan vier ‘robotjongens’ die op Zimbabwaanse house los gaan. In Zimbabwe behoren dans en muziek tot het dagelijks leven; in alle soorten blijkbaar.
Ik krijg een rondleiding door het dorpje. En iedereen gaat gezellig mee. De stoet levert al snel nog meer bekijks op. Ik kijk bij een gezin in huis en zie jongens voetballen met een bal van karton. Het is marktdag en overal liggen verse groenten uitgestald. Zo’n beetje alles hier koop je per stuk.
Bij de lokale kroeg zie ik zelfgemaakt bier, met de naam Chibuku. Het zit in een wit melkpak; een liter kost 25 dollarcent. ,,Je moet het eerst schudden voor het te drinken is.” En ja dit is anders. Het blijkt te worden gemaakt van een grassoort. Als je die laat fermenteren in de zon, komt er alcohol vrij.
Ik neem een slok, tot iedereens vermaak. Het smaakt wat zuur en ik kauw op half gemalen grassprieten, maar het valt alleszins mee. Het is traditie om het met anderen te delen. En ja, de dansers blijken het ook graag te drinken. Al is het pas tien uur in de ochtend. Iedereen lacht. Om die gekke Hollander, om de anderen en omdat ze zich goed voelen. Ik lach graag mee.
