Zo blij als een klein kind. Zo sta ik in Monument Valley. Ineens besef ik hoe ruig het Wilde Westen moest zijn geweest. Dat ik ‘kende’ van de westernseries en films op televisie. Dit is de Verenigde Staten op zijn mooist.

Nu open de eindeloze vergezichten met vreemde rotsformaties zich. Alleen de cowboys en indianen te paard ontbreken. Nou ja, niet helemaal.

Dit landschap heeft een uniek verhaal. Want Monument Valley is ook nu nog eigendom van de Navajo-indianen. En ik kan met ze op pad, zo blijkt. Weg van de gebaande paden. Goh, had ik dat maar eerder geweten.

Nou ja, dan moet ik nog maar eens terug. Dat is helemaal niet erg. Sterker nog, ik kom graag terug.

Zelf een rondreis maken van meerdere weken door het westen van de Verenigde Staten. Het is één van de meest populaire reizen voor Nederlanders. Volgens het Continu Vakantie Onderzoek is dit wat Nederlanders het liefst in de VS doen. Met opvallend veel hoogtepunten. Met name de rit zelf verrast me het meest. De Amerikaanse wegen, en dan vooral niet de snelwegen.

Het is zo’n vreemd gemengd gevoel. Natuurlijk wil ik dolgraag oog in oog staan met een beer. Zwart of bruin, dat maakt me niet uit. Angstig is het wel. Dus verken ik het Yosemite Nationaal Park met de auto. Eerst even de kat, euh beer uit de boom kijken.

Maar al snel merk ik; dit natuurgebied moet je te voet verkennen. Op zoek naar de machtige Half Dome, een bizar gevormde granietrots. Al is zoeken wat overdreven, je kunt er niet omheen. Overal zie ik de rots, zelfs als ik de zwarte beer ontmoet is de rots op de achtergrond zichtbaar. Al zie ik dat pas als de beer weer weg is en mijn hart weer uit mijn keel is verdwenen.

Het is typisch Amerikaans: Met de auto kun je letterlijk tot aan de rand van de Grand Canyon rijden. Veel toeristen stappen uit, lopen wat rond, maken foto’s en gaan weer door. Zonde, want ‘s werelds grootste kloof moet je beleven. Te voet.

Ik loop naar beneden, het is meer dan duizend meter afdalen. Op zoek naar de machtige Colorado-rivier, de maker van dit alles. Al zijn het met name overstromingen die dit landschap stukje bij beetje hebben gecreëerd. In combinatie met regen, wind en ijs. Hier laat Moeder Natuur met liefde zien wat voor kunstenaar ze is.

Een groepje witstaartherten kruist mijn pad. Zij leven hier, ik zou er bijna jaloers van worden. Het lastige bij dit soort trips is dat je altijd ook weer omhoog moet. Maar eenmaal boven haal ik diep adem en heb ik nog meer respect voor dit natuurwonder.
 
Als ultieme afsluiting stap ik in een helikopter; zoveel grootsheid moet je van bovenaf zien. Dus ga ik vlak voor zonsondergang, met mooi licht. En ineens voel ik me kleiner dan klein. Zouden die herten eigenlijk weten hoe mooi hun achtertuin is?

Death Valley; een naam kan soms niet toepasselijker zijn. Borden langs de kant van de weg geven aan dat je airco moet uitdoen. Anders gaat hij kapot, zo warm is het. En ja, als ik mijn arm uit het autoraam steek koelt hij niet af, maar wordt hij warm. Het is vandaag 42 graden. In dit park is de hoogste buitentemperatuur ooit gemeten: 56,7 graden celsius.

De felle kleuren van de rotsen zijn opvallend, zo midden tussen de zandduinen. Verder is het hier stoffig en gortdroog. Tot ik een warmwaterbron zie. Met extreem helder water. En vissen er in. Ik moet even in mijn ogen wrijven. Deze unieke dieren hebben zich aangepast aan de extreme omstandigheden. Wonderlijk. Hmm, klopt de naam van het park toch niet helemaal.

Ik kom opnieuw ogen te kort. In de woestijn auto rijden is op zich al cool. In de avond zeker. Het licht van de koplampen dwaalt door het landschap. Ineens duiken aan de horizon duizenden lampjes op. De avond is dé manier om te arriveren in Las Vegas.

En dan moet je in het weekend gaan. In de meest vreemde stad ter wereld bruist het dan. Overal is neon, je struikelt over excentrieke mensen terwijl links en rechts shows, hotels en natuurlijk casino’s om aandacht schreeuwen. Oh, én er is water. Opvallend veel water. In zwembaden, maar ook in watershows en veel meer.

Sneeuw op de beroemde stenen pilaren van Bryce Canyon. Ik ben blij, om meerdere redenen. Het is precies 25 jaar geleden dat ik hier ook stond. Toen maakte ik mijn eerste grote wereldreis. Zonder ervaring, dus wist ik niets van ‘de beste tijd’ of ‘het juiste fotomoment’. Sterker nog, ik wist helemaal niets van Bryce Canyon nationaal park.

Autorijden is de Verenigde staten is eenvoudig, maar er gelden wel wat andere regels. Daarom heb ik wat tips voor je. Kijk maar.

In de VS is de wettelijke aansprakelijkheid veel lager dan de 7,5 miljoen euro die we in Nederland gewend zijn. Dat betekent dat als je er een ongeluk veroorzaakt met gewonden als gevolg, je na een schadeclaim met een nog groter probleem zit. En schade claimen, daar kunnen ze wat van in de VS. Let dus altijd goed op de WA-dekking als je een auto huurt. Bij Sunny Cars wordt die altijd aangevuld tot de Nederlandse standaard van 7,5 miljoen euro.

Op grote luchthavens in de VS heb je zogenaamde autohuur choice stations. Dat betekent dat je zelf kunt kiezen uit alle beschikbare auto´s uit de door jou geboekte categorie. De auto´s zijn open, dus je kunt ze van binnen en buiten keuren voordat je een keuze maakt. Heb je je favoriet gevonden, dan draai je de sleutels die al in het contact zitten om en meld je je voor de registratie bij de verhuurder.

De huurauto ophalen op de ene plek en terugbrengen bij een andere noemen we oneway huren. Met deze service heb je nog meer vrijheid, flexibiliteit én tijd om je vakantieland uit te kammen. In de VS is dat een ideale optie voor een echte roadtrip. One ways binnen Californië (luchthavens) zijn zelfs kosteloos.