Op zoek naar de winterzon in Senegal

Ik zit all-inclusive in een resort zoals dat heet, ik moet dat toch eens proberen. Een paar dagen geen zorgen over eten en drinken. Als ik wat wil happen kan dat, de keuze is groot. Ook nadat de lunch is afgeruimd. Als ik wat koels wil drinken kan dat ook. Welkom in Senegal, in het hart van Afrika.

Met of zonder alcohol, aan mij de keuze. De barman raadt de lokale rum aan. Die wil ik wat later op de dag wel proberen. Eerst wil ik met een bootje de mangroven verkennen, die ik hier overal zie groeien. 

Een man ligt languit in zijn boot; ik ken het gevoel. Het is duidelijk, met hem moet ik onderhandelen over de prijs. Langzaam opent hij zijn ogen en kijkt hij me aan. Hij wil me wel meenemen, maar ook hij kent het spel. Het lukt om er iets af te krijgen, maar niet te veel.
 
Een groepje pelikanen vliegt laag over. Ze landen gracieus op een zandbank in het water. Ik zie nog veel meer vogels, waaronder reigers en visdiefjes. In het water zie ik veel rimpels, er is veel leven onderwater. Ze zeggen niet voor niets dat mangroven de kraamkamer van de zee vormen.

Terug op het resort plons ik in het zwembad. Hmm, het zeewater is net zo warm. Maar ik wil even relaxen, lekker dobberen. Vakantie zoals vakantie is bedoeld. Er is wifi en ik moet even iets checken. Het is toch wel lekker om te weten dat het thuis slecht weer is. En koud.

Een groepje schoolkinderen speelt tikkertje, wat oudere mannen kaarten gewoon op straat. Ja, met deze temperaturen kan dat wel.

Waar wij Nederlanders een negatieve hoofdrol in speelden. Net als de Engelsen, Fransen en Portugezen. Hier werden slaven verzameld en verscheept naar het beloofde land: de VS.

Tegenwoordig is het complete eiland UNESCO-Werelderfgoed, als herinnering aan het gitzwarte verleden. Maar ook door de bijzondere sfeer van nu. Het is wonderlijk om hier rond te lopen.

De felgekleurde huizen op het eiland geven het een mediterrane tint, al laat de architectuur ook bijvoorbeeld Arabische kenmerken zien. En er heerst een opvallende rust op het eiland.

Senegal is een islamitisch land, dat wist ik niet. Ik zie af en toe een moskee; in de kleding van de inwoners bijvoorbeeld komt het niet terug. 

De vrouwen zijn veelal opvallend kleurrijk gekleed, zoals vaker in Afrika. Ze glimlachen naar me, maar een foto maken ziet er niet in. Op een enkeling na.

Het is nog vroeg in de ochtend. Ik heb enkele minuten nodig om te zien wat er gebeurt. Boten arriveren, de vissen worden in manden afgeladen. Op het strand wordt alles met argusogen gevolgd.

Het zijn keurmeesters, of eigenlijk keurmeesteressen. Zij werken voor de luxe restaurants en weten wat ze willen. Sommige partijen kopen ze al direct op merk ik. Ik kan er wel van genieten om te ontrafelen hoe dit soort dingen werken.

De rest gaat door naar de talloze verkopers op het strand. Waar de vissen ter plekke worden schoongemaakt. Met messen, maar ook met stokken zie ik. Een keer of tien krijg ik rauwe vis aangeboden. Ik sla even over, al ben ik een visliefhebber.

Bij het ontbijt een paar uur later in het resort zie ik vis liggen. Zou dit van die markt komen? De kok ziet het en stelt me gerust. ,,Dit is de beste vis van Afrika,” zegt hij lachend. ,,Ik maak het klaar, vandaar!” Ik moet wel lachen om zoveel vrolijkheid. Zijn creaties van krab, witvis en mosselen smaken opperbest.

Op safari. Het hoort bij Afrika. En ik heb het al talloze keren gedaan. In Zuid-Afrika, Namibië, Kenia, Tanzania, Zambia, Zimbabwe en meer. Het kan ook in West-Afrika, onder meer in Senegal. Dit is Bandia Nature Reserve. Ik stap in de jeep en ben benieuwd.

De acaciastruiken komen me bekend voor. De baobabbomen ook. Het is een mix van savanne en bos. Maar dan kijk ik ineens een dier aan, die ik niet ken. Het is een bosbuffel, een ondersoort van de Afrikaanse buffel die ik ken. Al ziet deze er wel heel anders uit. 

Ze zijn op hun gemak in de schaduw aan het herkauwen. Vogels ontdoen hen met precisie van lastige insecten bij hun ogen en oren. Ze worden niet voor niks ossenpikkers genoemd. Dat zouden we vaker moeten doen; gewoon het beestje bij de naam noemen. Zoals in het Afrikaans gewoon is. 

Een groepje zebra’s steekt over. De grap is snel gemaakt. Net als slungelige giraffes, die proberen bij de bovenste blaadjes van een boom te komen. Een roanantilope kijkt me aan. Ik maak een foto als bewijs, want deze dieren zijn zeldzaam in Afrika. 

Ik zie ook Nijlkrokodillen, met hun vervaarlijke bek wijd open. Ze zijn zich aan het opwarmen in de zon. Opwarmen waarvoor? Hmm, ik hou maar wat afstand. Een aap rent voorbij; het is een nieuwsgierige geelgroene meerkat. Hij lijkt wel op me, althans zo voelt het. Ook ik ben wel nieuwsgierig. En Senegal verrast. Heerlijk.