Slavonië; onbekend deel van Kroatië

Per auto maakte ik dus een road trip dwars door Kroatië. Naar Dubrovnik, Split, de Plitvice-watervallen, Krka Watervallen, Biokovo en talloze andere plekken. Bewust in het meest drukke seizoen, om te zien of dat nog te doen is. Het blijkt een reis met gevolgen.

Tot mijn vreugde werd dit reisverhaal op Droomplekken.nl uitgeroepen tot het beste artikel in de Benelux over Kroatië voor 2017. Volgens de jury was het ‘eerlijk, informatief en mooi in beeld gebracht’. Dus krijg ik een uitnodiging voor de prijsuitreiking. In een onbekend deel van het land; Slavonië. Dat is geen straf.

Ik ben in Osijek, dat ik alleen van naam ken van de Europa League omdat het vorig jaar twee keer tegen PSV voetbalde. En twee keer won… Het blijkt een stad te zijn in het noordoosten van Kroatië.

En het is de hoofdstad van Slavonië. Dat op zo’n 20 kilometer van Hongarije en van Servië ligt. En de stad ligt zo’n 50 kilometer van Bosnië & Herzegovina. Een bijzondere plek in het uiterste puntje van de EU.

Om de stad te leren kennen loop ik simpelweg het centrum in. In dit geval pak ik de tram, die dwars door de stad rijdt. Overal zie ik barokke gebouwen uit de 18e eeuw, bekend als de Habsburgse tijd. Al zijn er ook enkele gebouwen uit de renaissance.

Ik zie de immense Kathedraal bij het plein. En ga naar binnen. Een oase van rust. Twee vrouwen praten wat; een sereen beeld.

Eenmaal buiten wandel ik naar het Pejačević-kasteel dat hoognodig gerenoveerd moet worden. Al zie ik bij diverse huizen wel mensen aan het renoveren. Best veel eigenlijk.

Het mooiste deel is Tvrđa; de Citadel van de oude stad. Ik slenter door deze vestingwijk, met militaire en oude overheidsgebouwen, winkels en restaurants.

Het is overduidelijk ook een studentenstad. Ik zie veel bars, restaurants en live muziek. Iedereen zit buiten, veelal met bier. Ja, hier is een biertje even duur als een glas fris. Of eigenlijk even goedkoop.

Ook al zijn het vooral halve liters die hier gretig over de toonbank gaan. ,,Hoe was je dag?” Goed, zeg ik. ,,Mooi, dan kan een biertje geen kwaad,” lacht de ober. Daar proost ik op.

De Citadel ligt aan de westoever van de Drava, een van de grote toevoerrivieren van de iets verderop liggende Donau. Het is avond en het laatste daglicht geeft de gebouwen een extra warme uitstraling. Het is tijd om een hapje te gaan eten en een tevreden strikje om de dag te doen.

Wijnstruiken, een kasteel op een heuvel met op de achtergrond de machtige Donau. En dat allemaal in één uitzicht. Wat heb je nog meer nodig? Dit is Erdut, een van de oudste wijngaarden in Slavonië.

Op de fles staat Graševina, de Kroatische naam voor Riesling. Deze halfzoete witte wijn van de gelijknamige druiven smaakt lekker fris. Al hebben ze ook een rode wijn van Pinot Noir, Cabernet Sauvignon en Zweigelt.

Maar hier is nog iets bijzonders. Ik sta voor het grootste wijnvat ter wereld. Dat nog functioneert als wijnvat. In Heidelberg in Duitsland staat een grotere, maar die is zelden gebruikt en dient nu als attractie voor de toeristen.

,,Dat telt niet,” hoor ik hier. Het vat zit vol met 75.000 liter wijn. De bovenkant van het eiken vat is rijkelijk bewerkt met houtsnijwerk. Het is een immens ding.

Ik word naar buiten gedirigeerd. De reden: De lunch is buiten, in de wijngaard. De eerste druiven zie ik hangen, maar ze zijn nog niet rijp. Bij een wijnproeverij verwacht ik een glas wijn.

Maar ik krijg rakija. ,,Dit smaakt beter bij de diverse soorten kaas en vlees,” zegt de sommelier. Hij lacht breeduit. ,,Živjeli!” Proost ja.

Al snel wordt de uitgestrektheid zichtbaar. Overal beweegt het water. Dit is een kraamkamer voor vis. En als snel laten de eerste aalscholvers zich zien. En al snel veel meer. Maar ook witte reigers, een kwak en witstaartarenden.

,,Dit is een rustplaats voor talloze vogels op hun route naar Afrika en Azië,” hoor ik op de boot. Het is absoluut ook een rustmoment voor mij. Heerlijk.

The Stud Farm in Đakovo. Ik moet even nadenken. De Kroatische naam begrijp ik sowieso niet, maar ook de Engelse doet me fronsen. Het is een fokstation voor paarden.

Dit zijn niet zomaar paarden; het zijn stoere en wereldberoemde lippizaners. Al sinds 1374 worden hier paarden gefokt. Sinds 1805 werkt het bedrijf met lippizaners.

Er is ook een paardenshow. Deze dieren zijn machtig mooi in draf, galop en in kuren. Razend knap. Al zie ik ze het liefst gewoon buiten rennen en spelen. Iets wat ik ook zie in de uitgestrekte weilanden om me heen. In grote groepen; een bijzonder gezicht.

In de wijnkelder van wijnmaker Josić in het dorpje Zmajevac, op de grens met de Donau en Servië. Een glas met witte wijn verschijnt op tafel. En dan rode wijn. Met onder meer Chardonnay en meer.

Het mooie van wijn is dat een zeer persoonlijke smaak betreft. Daarom hou ik van wijnproeverijen, zodat ik mijn eigen favoriet kan kiezen. En natuurlijk gaat er een fles mee naar huis. Of twee.

Een konoba; bij ons bekend als restaurant. Met Tamburaši, lokale muzikanten. En ja eten is een feestje in Slavonië. Letterlijk. Muziek, zang en dans tussen de gerechten door. En vooral na het eten.

Ja, iets valt mij ook op. Ik neem hier ruim de tijd voor eten en drinken. Net als de Kroaten het hun hele leven doen. Lekker genieten van het goede. Dag in, dag uit. Dat is geen straf.