Tijger

Een tijger zien in het wild is uniek. Het roofdier kun je op talloze plekken in nationale parken in Azië ontmoeten. Verreweg de beste plek is India, waar je diverse parken hebt voor een tijgersafari. De Engelse naam die veel in India wordt gebruikt is het overbekende tiger; de Latijnse naam van deze katachtige is Panthera tigris. hieronder vind je informatie over de tijger, de plekken waar het roofdier leeft en hoe je ze het beste kunt zien. Via een safari bijvoorbeeld.

Tijgers zijn carnivoren. Dit houdt in dat ze vlees eten. En dat vers moet vers zijn. Ze jagen zelf op dieren zoals diverse soorten herten. Tijgers gebruiken hun schutkleuren om deze dieren te benaderen. En ze dan te verrassen en snel te doden met een beet in de nek. Waarna ze meteen gaan eten. Behalve als de moeder jonge dieren heeft. Dan haalt ze die op, zodat ook zij kunnen eten.

Een tijgersafari is vergelijkbaar met een safari in Afrika. Met een jeep en chauffeur ga je vroeg in de ochtend op pad. Er gaat meestal ook een parkwachter mee die werkt voor het park. Hij is met name mee om te checken of alles volgens het boekje loopt. Afhankelijk van het park moet de chauffeur een verplichte route rijden of mag je zelf je route uitkiezen.

De chauffeur let op beweging van andere dieren, maar met name op alarm calls van herten, apen en andere dieren. Dit betekent dat er een roofdier in de buurt is. Meestal wacht je dan een moment waarbij je dezelfde richting moet opkijken als de herten en apen doen. Zo heb ik onder meer een tijger met jong gespot.

Een andere manier om te zoeken is te letten op verse pootafdrukken op de weg. Dit is meestal een zandweg, waarop je goed de pootafdrukken kunt zien van een tijger. Ze volgen dit spoor dan in de hoop het dier te zien. Als hij ergens de struiken is ingegaan, wachten ze daar enkele minuten.

De grootste kans heb je op een tijger, die door iemand anders is gespot. De meeste chauffeurs staan met elkaar in contact via walkietalkies. En als er een chauffeur een tijger heeft gespot gaat hij eerst met zijn gasten foto’s maken. Om daarna zijn collega’s graag op de hoogte te brengen. Wat tot absolute chaos kan leiden als iedereen het hoort. Met name als het de eerste tijger van de dag is.

Geregeld staan er twintig auto’s bij een tijger. Vaak met ronkende motor en veel kabaal makende toeristen. En dit is wel echt anders dan in Afrika, al kan het daar ook chaotisch en druk worden. Ik vond het soms dier- alsook mensonterend. De ene auto die asociaal voor de andere gaat staan, terwijl het dier meer en meer onrustig wordt.

De meeste mensen boeken een tijgersafari van een ochtend of namiddag. Waarbij je zeker kans hebt om een tijger te zien, maar het kan ook niet. Het leuke is dat je het niet weet, waardoor de spanning groot is.

Beter is het om twee safari’s op een dag te doen. Zodat je meer kans hebt, maar ook ziet hoe de dieren in de ochtend actief zijn. En hoe ze in de namiddag ook weer actief worden als het af koelt. In de buurt van de meeste nationale parken zijn genoeg accommodaties om te verblijven tijdens de lunch bijvoorbeeld.

Het beste kun je meerdere dagen op safari gaan, zodat je kans toeneemt. Het grote voordeel is dat je dan ook veel meer soorten dieren te zien krijgt. Naast diverse soorten herten, ook apen, maar ook bijvoorbeeld een gaur (soort koe) en misschien wel wilde honden. Of, zoals ik, een lippenbeer. Twee keer zelfs in verschillende parken in India.

Naast de bekende parken als Bandhavgarh en Ranthambore in India is het een slim idee om mindere bekende parken aan te doen. Deze worden minder druk bezocht, maar hebben wel degelijk een goede tijgerpopulatie.

De tijger bestaat volgens wetenschappers uit slechts één soort. En dus niet uit meerdere zoals je vaak hoort. Deze dieren leven ook in Bangladesh, Nepal en Bhutan, maar ook in een deel van Rusland. Wel zijn er zes ondersoorten, zoals de Siberische tijger (die het grootst kan worden) en de Sumatraanse tijger (de kleinste). Volwassen tijgers kunnen maar liefst 250 kilo wegen.

Volgens schattingen leefden er rond 1900 nog zo’n 100.000 tijgers in het wild in Azië. Waaronder bijvoorbeeld ook op Bali. De oprukkende mens zorgde voor het verdwijnen van het leefgebied. Daarnaast werd de handel in tijgervellen en later de botten van deze dieren een lucratieve markt. Hiervoor werden duizenden dieren doodgeschoten.

Bij een telling begin jaren zeventig bleken er in India, het belangrijkste land voor dit dier, nog maar 1.800 tijgers in het wild te zijn. Waarvan de toekomst allerminst zeker is. Vandaar dat extra bescherming noodzakelijk is.

In 1973 werd in India Project Tiger gestart om het uitsterven van het nationale symbool te beschermen. Talloze voormalige jachtgronden van de maharadja’s (de voormalige heersers in de diverse koninkrijkjes) werden omgedoopt tot nationaal park.

Op dit moment zijn er nog 27 parken waar tijgers voorkomen in India. Althans op papier, want stroperij is nog steeds een groot probleem. In China worden de botten voor medicinale doeleinden gebruikt, terwijl de vacht een voor veel Aziaten een statussymbool is.

Bij veel natuurliefhebbers staat de tijger in de top tien om ooit in het wild te zien. De grootste katachtige ter wereld trekt inmiddels veel natuurliefhebbers naar met name India. Een goede tweede is Nepal, al is de kans daar beduidend kleiner.

Het geld van de toeristen wordt gebruikt om de parken in stand te houden. Als ook om anti-stroperij patrouilles te financieren. Diverse natuurorganisaties als Wereld Natuur Fonds, EIA, Save the Tiger Fund, zetten zich inmiddels ook in voor het behoud van de grootste kat ter wereld.