Ontdek de wilde dieren van Yellowstone

De kans om wilde dieren hier tegen te komen is groot. En als je vroeg op de dag op pad gaat zelfs heel groot. Waarbij je geregeld zult worden verrast. Zoals bij mij ook diverse keren gebeurde.

Van over de gehele wereld komen natuurliefhebbers speciaal naar Yellowstone om dit illustere dier te zien. En dat voor een dier dat hier in jaren zeventig was uitgeroeid. Maar de wolf toont in Yellowstone aan dat hij hier thuishoort. De Lamar-vallei is beroemd vanwege de troepen die daar geregeld worden gezien. De beste kans op een ontmoeting is trouwens in de winter als de dieren in de sneeuw hun prooidieren achterna gaan.

De zwarte beer is kleiner dan zijn bruine broer. Deze soort wordt vaak in de bossen gezien. En in de buurt van mensen, zoals campings, buitenwijken en vuilnisplaatsen. Dit is de enige soort ter wereld die in aantallen groeit. De reden; hij past zich aan de mens aan. Het zijn van nature perfecte boomklimmers. Zijn voedsel bestaat uit knoppen, twijgen, bladeren, noten, wortels, vruchten en bessen. Het is een opportunist: als hij vis, insecten, larven, honing tegen komt pakt hij dat. Ook zijn verhalen bekend dat hij zelfs middelgrote zoogdieren heeft gedood. De zwarte beer komt in het gebied (vooral in de bossen) voor, maar wordt minder vaak gezien dan de grizzly.

De Amerikaanse bizon is ooit zo goed als uitgestorven geweest. Blanke jagers hebben in de eerste koloniale jaren deze dieren massaal afgeslacht. Inmiddels zijn er diverse grootschalige reddingsoperaties geweest, zodat het dier in het wild weer in redelijke aantallen voorkomt. Waaronder in Yellowstone. Waar naast ‘bearjams’ ook ‘buffalojams’ bestaan als de dieren op hun dooie gemak massaal de weg oversteken. Ze eten vooral gras en leven vaak in groepen. Hun grootste vijand is de wolf. In Yellowstone worden ze vooral gezien in de Hayden Valley en Lamar Valley. Je kunt in een bezoekerscentrum vragen waar ze voor het laatst zijn gezien, het zijn namelijk geen dieren die grote afstanden afleggen.

De poema is een van de dieren die relatief onbekend zijn. Zijn prooidieren zijn vooral herten, konijnen en dergelijke. De afgelopen jaren is de poema ‘gevaarlijker’ voor de mens geworden. Na een aantal aanvallen op wandelaars in Canada worden toeristen gevraagd vooral veel herrie te maken tijdens hun wandelingen. De poema wordt hier overigens zelden gezien, maar komt wel veel in het gebied voor.

Van alle roofdieren wordt de coyote het meest gezien. Een behoorlijk deel van de dieren is gewend aan mensen. Sommige worden zelfs gevoerd door mensen, maar deze dieren verliezen hun natuurlijk gedrag en overleven de winter (als de mensen weer weg zijn) niet. Het verschil met een wolf is niet alleen de grootte, maar ook de snuit is veel smaller dan bij een wolf. Je kunt deze dieren hier overal tegen komen.

De rode lynx komt in de gehele VS voor, als ook in een deel van Canada en Mexico. Hij is herkenbaar aan zijn opvallend korte staart, die slechts 10 tot 15 centimeter lang is. De rode lynx jaagt in de schemer op kleine zoogdieren als hazen, maar ook op vossen en wasberen. Dit dier is de meest voorkomende wilde katachtige in Yellowstone, maar de kans dat je hem ziet is klein. Daarom wordt ook gevraagd het te melden aan een parkwachter als je een rode lynx ziet.

De wapiti is een hertachtige. En ze zijn makkelijk te spotten. Sommige wetenschappers zien dit dier als een aparte soort, ook al menen anderen dat het een ondersoort van ons edelhert is. Feit is dat dit hert veel groter is dan het edelhert. Wapiti’s komen geregeld dicht bij de bewoonde wereld. Maar let op: deze dieren hebben meer mensen in de VS en Canada verwondt dan alle beren bij elkaar. Dit omdat veel toeristen erg dichtbij willen komen om een foto te maken. Deze grote herten leven in groepen en worden vooral op de lagere alpenweiden gezien.

Het muildierhert is de meest voorkomende in het park na de wapiti. Ze leven vooral in de bossen, maar zoeken ook hun voedsel op graslanden en open vlaktes in het bos. Muildierherten zijn kleiner dan wapiti’s, veel fijner gebouwd en hebben een zwarte staart. Op hun menu staan vooral boombladeren, twijgjes en jonge scheuten. De beste kans om ze te zien is tijdens een wandeling door de bossen van Yellowstone.

De gaffelbok lijkt op een antilope, maar is dit niet. Hij is de laatste overlevende van een speciale familie Antilocapridae en is volgens geleerden een ver familielid van de herten. Het gewei is bijzonder. De mannetjes hebben hoorns, die bestaat uit een kern van bot met daaromheen een stevige hoornlaag. Net als antilopen. Maar het gewei is vertakt (ook al zijn het slechts twee), wat bij herten voor komt. De gaffelbok leeft op de prairies van Amerika, Canada en Mexico, meestal in groepjes. Deze dieren zijn eenvoudig te herkennen aan hun ranke bouw en witte vlekken rond de kop. Opmerkelijk is dat dier erg snel is, hij kan meer dan 80 km per uur halen, en ze hebben een groot uithoudingsvermogen. Waarschijnlijk is dit om bijvoorbeeld wolven te snel af te zijn. Het noordelijke deel van Yellowstone is bekend vanwege de vele gaffelbokken. Kijk bij de noordelijke ingang of rij de zandweg van Mammoth Hot Springs naar Gardnier.

De eland is erg populair onder toeristen. Het is de grootste hertensoort in Noord-Amerika en staat vaak karakteristiek in het water. Dit dier behoort tot dezelfde soort als de elanden die in Noord-Europa rondlopen. Zijn immense gewei valt het meest op, zeker in het najaar als het is volgroeid. Ook hun grote mond en neus vallen op. Ze eten voornamelijk jonge loten van bomen als de grove den, maar ook schors staat op het menu.

Het dikhoornschaap leeft in groepen en wordt in de zomer vooral op alpiene weiden gezien waar ze grassen, bladeren en kruiden eten. `s Winters leven ze van struiken, maar eten bijvoorbeeld ook jonge wilgen. Je zult ze hier niet snel zien, maar af en toe worden ze gespot op de Gallatin en Washburn Range en ook op de Absarokas. Op de Dunraven Pass (een onderdeel van de Grand Loop Road die door het park loopt) wordt vaak in de zomer een groep grazende dikhoornschapen gezien.

De Amerikaanse bever is eenvoudig te herkennen aan zijn platte staart. Deze bomenknagers zijn groter dan hun Europese familieleden. Ook zijn de beroemde knaagtanden groter van de Amerikaanse bever. Hun dikke vacht beschermt ze tegen het koude (smelt)water. Hun voedsel bestaat uit bast, bladeren, twijgjes en scheuten. Beverburchten vormen een goede indicatie dat er bevers in de buurt zijn. Deze staples van speciaal afgeknaagde stammen vormen hun overwinterplek en het is de plek waar ze hun jongen krijgen. In Yellowstone leven in bijna alle rivieren bevers, die je het beste vroeg in de ochtend of in de namiddag kunt spotten.

De Amerikaanse zeearend is het nationale symbool van Amerika. En een opvallende verschijning met zijn bruine verenpak en witte borst en staart. Zijn scherpe snavel en poten zijn felgeel gekleurd. Zeearenden kunnen tot ruim een meter grot worden en een vleugelwijdte van 2.4 meter hebben. Deze zeearend grijpt met zijn poten de vissen uit het water. Al lust hij ook wel een konijn of dood vlees. Lang werd deze vogel overal afgeschoten, waardoor hij zelfs dreigde uit te sterven. Inmiddels leven er weer genoeg in de VS en Canada, de enige landen waar het dier voor komt. Meestal worden deze imposante vogels zittend in een boom gezien. Met een beetje geluk zie je ze jagend boven het water vliegen.

De geelbuikmarmot dankt zijn naam zijn oranjegele buik. Ze leven in holen en bouwen immense gangenstelsels. Onderzoek toont aan dat sommige burchten meer dan 50 meter lang zijn. Geelbuikmarmotten zijn relatief groot. Deze guitige dieren kunnen meer dan 50 cm lang worden. Op hun menu staan grassen, zaden, wortels, maar ook eieren. Je kunt ze in Yellowstone op talloze plekken tegen komen. De beste tijd is ‘s ochtends als ze zich opwarmen in de zon. In de winter houden ze in hun holen een maandenlange winterslaap.